Από τα παλιά χρόνια, όσο θυμάμαι και πολύ πιο παλιά, υπήρχαν ασθένειες που ήταν για πολλά χρόνια αγιάτρευτες. Και πρώτη η φυματίωση, όπου οικογένειες και χωριά ολόκληρα ξεκληρίζονταν διότι ήταν πολύ κολλητική ασθένεια. Μέχρι που ο μεγάλος Άγγλος επιστήμονας Φλέμινγκ ανακάλυψε την πενικιλίνη και η φυματίωση έγινε ένα απλό κρυολόγημα. Σε όλες τις πόλεις υπήρχαν σανατόρια, “φθισιατρεία” σε περιοχές μακριά από κατοικημένους χώρους. Τώρα δεν υπάρχει κανένα.
Δεύτερη μεγάλη ασθένεια ήταν η τρέλα. Επίσης σε κάθε πόλη υπήρχε και το ψυχιατρείο, “τρελοκομείο”, στο οποίο βέβαια κατέληγαν οι πολύ βαριά ασθενείς. Οι λίγο πιο ελαφρά ασθενείς και ιδίως σε απομακρυσμένες περιοχές κυκλοφορούσαν ελεύθεροι και με τα μηδαμινά μέσα της εποχής ο κόσμος ήταν γεμάτος τέτοιους. Τώρα δεν υπάρχουν ούτε από αυτά, οι επιστήμες έχουν προχωρήσει πολύ.
Τρίτη ασθένεια και από τις πού επικίνδυνες ήταν η λέπρα όπου έπεφταν από το κεφάλι του ασθενούς τα αφτιά, η μύτη και άλλα κομμάτια. Τα Θεραπευτήρια, λεπροκομεία, “Κομεναριά”, βρισκόταν σε παράμερες απομακρυσμένες περιοχές και αυτά. Στην Κρήτη το λεπροκομείο βρισκόταν στη νησίδα Σπιναλόγκα στο ανατολικό άκρο της Κρήτης, ένα από τα τρία οχυρά νησάκια της Ενετοκρατίας στην Κρήτη (Γραμβούσα, Σούδα και Σπιναλόγκα). Σήμερα αποτελεί ένα πολύ τουριστικό κέντρο, ενώ η ασθένεια θεραπεύτηκε.
Oμως πάντοτε υπάρχουν και ανίατες ασθένειες και πολύ επικίνδυνες, όπως ο καρκίνος που είναι η μάστιγα των ανθρώπων και δεν ξέρουμε μέχρι πότε. Οι επιστήμονες βέβαια εργάζονται εντατικά και κάποια μέρα, αργά ή γρήγορα, οι προσπάθειές τους θα αποδώσουν καρπούς.
Τώρα παρουσιάστηκε και άλλη πιο σκληρή από όλες, ο κορωνοϊός, ο οποίος, όπως φαίνεται από τα μέτρα που λαμβάνονται είναι ο πιο επικίνδυνος και λίαν θανατηφόρος, ιδιαιτέρως για εμάς τους γέροντες. Μα πιο πολύ ας προσέχουν οι νέοι που έχουν ζωή μπροστά τους και υποχρεώσεις.
