»…ή πώς οι αυλές των σχολείων μετατρέπονται σε πίστες για τα πανηγύρια
Κύριε διευθυντά,
Δεν ξέρω πόσοι από εσάς έχουν τη χαρά να κατοικούν κοντά σε σχολεία, δεν ξέρω πόσες από σας χαίρονται τις παιδικές φωνούλες στα διαλείμματα, τις αγωνίες όταν πηγαίνουν με το βιβλίο στο χέρι για το διαγώνισμα, ή ακόμα και τις φωνές τους όταν παίζουν μπάλα τώρα το καλοκαίρι, αφού σε πολλές περιοχές δεν υπάρχουν άλλοι ελεύθεροι χώροι για παιχνίδι.
Τα τελευταία χρόνια όμως, γίνεται κάτι που δεν έχει καμία σχέση με την εκπαίδευση ή τις αθλητικές δραστηριότητες του καλοκαιριού, αφού οι αυλές μετατρέπονται σε πίστες για πανηγύρια, από κάθε λογής αθλητικό ή πολιτιστικό σύλλογο. Δεν θα υπήρχε λόγος να γραφτούν αυτές οι γραμμές, αν όλα γινόντουσαν με σεβασμό στις γειτονιές και τους ανθρώπους που κατοικούν εκεί. Όμως οι κάτοικοι αναγκάζονται όχι μόνο να ακούνε τις μουσικές επιλογές των διοργανωτών στη διαπασών, αλλά να τις ανέχονται μέχρι πρωίας.
Από εκεί και πέρα έχουμε το γνωστό παιχνιδάκι «πετάω το μπαλάκι» για τις ευθύνες. Ο Δήμος λέει ότι δίνει την άδεια για συγκεκριμένες ώρες, ενώ η αστυνομία λέει ότι, αφού έχουν άδεια, δεν μπορούν να κάνουν τίποτα, γιατί «υπάρχει μεγάλη προσέλευση» και δεν μπορούν να επιβάλουν την τάξη. Ας μη μιλήσουμε για τους διοργανωτές, οι οποίοι αντί να επιλέξουν ένα μαγαζί που κάνει αυτή τη δουλειά, πάνε τις αυλές των σχολείων που κλείνουν προφανώς δωρεάν και δίνουν τη δυνατότητα στη νεολαία μας να καταλάβει με το ξεσάλωμα τι είναι πολιτισμός και τοπικά έθιμα, αλλά επίσης και τι είναι ευγενής άμιλλα.
Γιάννης Τσουκάτος
Αρχιτέκτονας
