Οι μέρες της καραντίνας μου

Οι μέρες της καραντίνας μου ήταν πολύ ευχάριστες, διδακτικές και ενδιαφέρουσες. Καταρχάς γνώρισα τόσους σπουδαίους και διάσημους επιστήμονες Ελληνες και ξένους, που αγωνίζονται να ανακαλύψουν φάρμακα και κυρίως εμβόλιο εναντίον του αόρατου και ύπουλου εχθρού, του κορωνοϊού.
Επειτα αυτούς, που νυχθημερόν αγωνίζονται, γιατρούς, νοσηλευτικό προσωπικό, τραυματιοφορείς, εθελοντές και όλους τους άλλους για να σώσουν ζωές. Νομίζω όλους αυτούς εκπροσωπεί επάξια ο σεμνός, ανθρωπιστής, καλός χριστιανός και οικογενειάρχης, καθηγητής λοιμωξιολογίας Σωτήρης Τσιόδρας, που η συντριπτική πλειοψηφία των συμπατριωτών μας, τον έχει κλείσει βαθιά μες την καρδιά της. Ένα τεράστιο ευχαριστώ σε όλους.
Το σπουδαιότερο όμως για μένα, ήταν η παρακολούθηση των ιερών τελετών της Μεγαλοβδομάδας και του Πάσχα, από τη Μητρόπολη Αθηνών. Τους καλλίφωνους ψάλτες, τους ιερείς και ιδιαίτερα το “μικρό διακάκι” Δημήτριο, με την καταπληκτική φωνή και την τέλεια απόδοση των ήχων. Μα πάνω απ’ όλους το Μακαριότατο Αρχ/πο Αθηνών Ιερώνυμο, με το κυρτωμένο σώμα, μα με σκέψεις υψηλού θρησκευτικού και κοινωνικού περιεχομένου. Τη βραδιά της Μ. Παρασκευής, ο νους μου γύρισε νοσταλγικά στα παιδικά μου χρόνια, όταν από το γυναικωνίτη της Ευαγγελίστριας, η τετράφωνη εκκλησιαστική χορωδία Χαλέπας έψαλλε τα εγκώμια. Ιδιαίτερα στο “Έραναν τον Τάφον” της τρίτης στάσης έκανε σόλο ο αλησμόνητος βαρύτονος, δάσκαλος Γιώργος Σιγανάκης, που η φωνή του “τράνταζε τον τρούλο”, ενώ ο Ατταλος, η εμβληματική φυσιογνωμία των Φακωθιανών, έριχνε από μια εσοχή ροδοπέταλα και ο Αγριμάνης -παλιός σπουδαίος τερματοφύλακας, άναβε γερμανικούς πυρσούς, στα Φρούδια της εκκλησίας! Τι αλησμόνητες νοσταλγικές στιγμές…
Όσο για το κλείσιμο στο σπίτι μου, τι να πω. Από το ηλιόλουστο μεγάλο παράθυρό μου, αντικρίζω τις ανθοστόλιστες λεμονιές, μανταρινιές και δεσπολιές, με τους ώριμους καρπούς τους, άλλα καρποφόρα δέντρα και τις καταπράσινες κρεβατίνες. Διάφορες τριανταφυλλιές, άσπρες, άλλες καρνάδο κόκκινες και άλλες μοσχομύριστες με βελούδινο βαθύ βυζαντινό χρώμα. Τους βιολογικούς χοχλιούς τους βγάζω από τρύπες “κολληνταρές – κολληνταρές”. Χθες η Δέσποινα τους έψησε ντερμπιγιέ με αγκινάρες του κήπου μου, σπανάκι, αρακά, κουκιά, καρότα, πατάτες, κρεμμύδια. Ήταν “μπουκιά και συγχώριο”! Έπειτα τι να πω για τις επισκέψεις μου στο Ακρωτήρι όπου κυριαρχεί η έκρηξη του κίτρινου των ασπαλάθων, της γαζίας, το κατακόκκινο των παπαρούνων και η ποικιλία των ανοιξιάτικων μικρολούλουδων. Είμαι βλέπετε ρομαντικός και ευαίσθητος και όπως είπε ο Τίτος Πατρίκιος “Πάσχω από μιαν ανίατη ασθένεια, υπερβολική αισιοδοξία”!
Η ψυχή μου δε απογειώνεται προς το Δημιουργό των πάντων και αναφωνώ “Πάντα εν σοφία εποίησας”.
Όμως η παγκόσμια αυτή επιδημία σίγουρα διδάσκει την αγάπη, το σεβασμό, την αλληλεγγύη, το φιλότιμο, τη δικαιοσύνη, το εμείς αντί το εγώ. Όλοι θα γίνουμε καλύτεροι και πλέον θεοσεβείς. Τι το καλύτερο…