Κύριε διευθυντά,
άκουγα μια συζήτηση προχθές για την ακρίβεια και ξεχώρισα μια φράση: «Την εποχή των πολέμων πάντα ξεπροβάλλουν οι μαυραγορίτες».
Και στην ουσία κάπως έτσι συμβαίνει. Στη κατοχή του ’40 βέβαια δρούσε αυτή η αξιοσέβαστη ομοταξία, αλλά ήταν μικροί, μεμονωμένοι και δρούσαν κρυφά και συνωμοτικά. Τώρα έχομε να κάνομε με τη μεγάλη συνομοταξία διεθνούς εμβέλειας, που δρουν… φανερά, ετσιθελικά και ανεπηρέαστοι από τις επιπτώσεις που προκαλούν στις κοινωνίες αλλά και αδιαφορούν στις… “πιέσεις” που δέχονται από τις Κυβερνήσεις που δεν έχουν τη δυνατότητα να επιβληθούν για να δεχθούν ένα λογικό κέρδος. Στη προκειμένη περίπτωση, βέβαια “υπερτερούν” τα ελληνικά πλοκάμια της κερδοσκοπίας, γιατί πώς είναι δυνατόν ελληνικά προϊόντα να πωλούνται φθηνότερα στην αλλοδαπή απ’ ό,τι στην Ελλάδα. Κι ο κόσμος μιλάει απλά για ακρίβεια, ενώ με τα τερτίπια που μεταχειρίζονται με τα σάλτα στις τιμές και τη μείωση της ποσότητος του προϊόντος στη μεγαλύτερη τιμή θά ’πρεπε να μιλάμε για καθαρές απάτες.
Αν δούμε το φαινόμενο αυτό στη μεγάλη εικόνα, παγκόσμια δηλαδή, διαπιστώνουμε μια απελπιστική πραγματικότητα για μια ακόμα φορά. Ότι οι άνθρωποι του χρήματος ρυθμίζουν τα πάντα και οι Κυβερνήσεις και οι Λαοί είναι χρηστικά αντικείμενά τους και πιόνια στη σκακιέρα τους. Και δυστυχώς προοδευτικά το παιχνίδι αγριεύει όσο μπαίνουμε για τα καλά σε “υψηλής ισχύος” πολεμικές περιόδους. Κι εμείς τι κάνουμε από εδώ και μπρος; Η προσπάθειά μας πρέπει να στοχεύει στον αλάνθαστο νόμο της αγοράς, στο θέσφατο της προσφοράς και της ζήτησης, υπό την προϋπόθεση της συνεννόησης των καταναλωτών. Είναι παροιμιώδης η αντίδραση των Αγγλίδων νοικοκυρών, που διάβασα, όταν οι μανάβηδες ακρίβηναν τα φασολάκια κατά 2 πένες. Συνεννοήθηκαν λοιπόν να μην αγοράσουν φασολάκια για 2 μήνες παρ’ όλο ότι η τιμή τους έπεσε μετά πολύ πιο κάτω.
Αυτό προϋποθέτει οργανωμένο καταναλωτικό κοινό μια άγνωστη νοοτροπία στην Ελλάδα, μα είναι το μόνο που μπορεί να κάνει κάτι. Να περιορίσει τα μη αναγκαία και γενικά με τη συμπεριφορά μας να δείξουμε κατά το δυνατόν ότι δεν έχουμε ανάγκη τα “αγαθά” που προσφέρουν. Ότι δεν είμαστε εξαρτημένοι απ’ αυτούς, ότι μπορούμε να ελέγχουμε και να καθορίζουμε τις ανάγκες μας. Όποιος εμφανίζεται νά ’χει λίγες ανάγκες είναι σαν να έχει ξεφύγει από τα χέρια των “προμηθευτών”, κάτι που μισούν αυτοί, κάτι που τους απογοητεύει. Δεν είναι εύκολο βέβαια, ειδικά στα είδη καθαρισμού, μα πρέπει να ξεχάσουμε την εποχή της ευμάρειας.
Ας αντιδράσουμε, λοιπόν, κατά το δυνατόν με ανάλογο τρόπο.
Σήφης Μ. Βαρουξάκης
