Οι νέοι θέλουν να ζήσουν

Ποιον νέο κόσμο θα γνωρίσουν οι επόμενες γενιές; Ποιες προοπτικές για τη ζωή τους θα υπάρξουν, αφού η ανεργία και η υποαπασχόληση τείνουν να γίνουν κανόνας και η εκμετάλλευση ο σταθερός εργασιακός παράγοντας;
Και σε τελική ανάλυση, γιατί πρέπει πάντα να φταίνε οι νέοι για το τωρινό κοινωνικό κατάντημα που έχει ξεφύγει από τα όρια;
Οι νέοι άνθρωποι δεν έχουν προοπτική, γιατί πολύ απλά όλοι εκείνοι που χαράσσουν τους επαγγελματικούς δρόμους δεν θέλουν να τους προσφέρουν εύκολη πρόσβαση, παρά να τους βάλουν εμπόδια, για να συνηθίσουν τη δυσκολία αλλά πάνω απ’ όλα για να διαιωνίζεται ένας ατέλειωτος ανταγωνισμός, με πληθώρα χαρτιών και προσόντων που είναι το ορόσημο, για να εργαστούν με μισθούς πείνας.
Οι νέες γενιές δεν έχουν κάποιο μέλλον να ατενίσουν και επιπλέον κατηγορούνται για τις ενασχολήσεις τους από συμβατικούς και συμβιβασμένους γονείς. Οι νέοι, όμως, θα βρουν και πάλι τον δρόμο τους, όσο και αν τους πιέζουν να ανέχονται αδικίες και εκμετάλλευση. Και θα τον βρουν, γιατί θέλουν να ζήσουν.