Ιστορίες μελλοντικών σχεδίων αντιμετωπίζει ο κ. Βενιζέλος από αθεράπευτα υποστηρικτή τέως γραμματέα του βαθέως ΠΑΣΟΚ και από άλλους που τροφοδοτούν πρωτοβουλίες και μετέχουν σε αδιέξοδες κινήσεις. Το κόμμα, υποστηρίζουν, πρέπει να βγάλει στην επιφάνεια τις ιδρυτικές διακηρύξεις του ’74 και να συνεχίσει τον ρόλο του όπως τον χάραξε ο Αντρέας. Σκέψεις ανθρώπων, που ζουν με το παρελθόν, δεν βλέπουν μπροστά, ότι αλλάζουν οι καιροί, αλλάζουν και οι καταστάσεις. Εμποδίζουν έτσι κάθε νεωτεριστική κίνηση και μένουν στα λόγια του ιδρυτή του κόμματος που έλεγε: “Το ΠΑΣΟΚ έρχεται από μακριά και πάει μακριά”. Αρνούνται να παραδεχτούν ότι, αν φθάσαμε στην ελεγχόμενη χρεωκοπία, το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης φέρουν οι διατελέσαντες αρχηγοί των δύο μονοκομματικών κυβερνήσεων και των τελευταίων μαζί με τα πρωτοκλασάτα στελέχη των.
Εχουν χάσει την αίσθηση της πραγματικότητος, νοιώθουν απογοητευμένοι και απομονωμένοι και νοσταλγούν τους παλιούς καιρούς που βασίλευε ο κρατισμός, τα πάντα είχαν αναχθεί σε “δημόσιο αγαθό” και όσοι είχαν “μπάρμπα στην Κορώνη”, συγγενείς και φίλοι, ικανοί και ανίκανοι, βολεύονταν για να κρατάει μαγιά το κόμμα.
Ο συνεργατικός κοινοβουλευτισμός, κατά τον κ. Βενιζέλο, ήταν πείραμα που συνεχίσθηκε με την “Ελιά” και φθάνει στο τέλος του. Δεν θα υπάρξουν συνεργασίες περαιτέρω ως δίδυμο και αν συμβεί, θα γίνουν χωρίς “ιδεολογικές συγκρούσεις”. Θα είναι όλοι ένα κράμα για νάχουμε την ισχύ εν τη ενώσει.
Οι νοσταλγοί πιστεύουν ότι όσα έχουν αλλάξει κακώς έγιναν, δεν τους αρέσει η συμπόρευση και οι αρχηγικές συμπεριφορές δεν είναι αθώες. Οι αλλαγές έφεραν δυσφορία. Αλλος μιλάει για “κόμμα καρικατούρα” και άλλος προτείνει “ανανέωση της νομιμοποίησης της θέσης του Βενιζέλου”. Ποιος έφτασε όμως το ΠΑΣΟΚ ως εκεί; Ποιος το θυσίασε να σηκώνει το βάρος της συγκυβέρνησης με την προσχώρηση στη “στρατηγική Σαμαρά”; Η απήχησή του στις εκλογές φάνηκε με το ποσοστό του στην κάλπη. Ζητούν το κόμμα να υπερβεί την υπόστασή του; Την έχει χάσει προ πολλού, όταν τα στελέχη του κρύβονται απ’ τους ψηφοφόρους τους. Ολα δείχνουν ότι πάει για αυτοδιάλυση.
Εδώ θα παιχθεί το χαρτί των εντυπώσεων, ποιος θα πάρει την ευθύνη να σηκώσει το βάρος της κονιορτοποίησης. Ο σημερινός πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν συγκαταλέγεται στα ιδρυτικά στελέχη όπως οι κ. Σημίτης, Σκανδαλίδης κ.ά. και πολύ που θα τον “νοιάξει”, αν με τον ένα ή άλλο τρόπο αποστασιοποιηθεί από τον κύριο κορμό του κινήματος. Απομάκρυνε απ’ την εμπιστοσύνη του τον ανώνυμο οπαδό σαν νάταν ανθρωποδιώκτης και βλέπει ότι τον έχει χάσει οριστικά είτε παραμείνει διαδικτυωμένος με τη ΝΔ είτε αποφασίσει προσωπική οντότητα και ανεξαρτησία στην ελληνική πολιτική σκηνή.
Οσοι πιστεύουν εκ πεποιθήσεως ότι ανήκουν στο ΠΑΣΟΚ θεωρούν ότι το όνομα φέρει ιστορικό ιδεολογικό φορτίο και δεν θα ταίριαζε να μεταφερθούν αγελαία, να ψηφίσουν άλλη παράταξη με παρεφθαρμένη ιδεολογία και άλλο όνομα.
Η αλήθεια είναι ότι αυτό που τους συνέστησε να κάνουν ο κ. Βενιζέλος και το κάνουν κατά τη γνώμη του πολύ καλά δεν τους αρέσει καθόλου, όπως δεν τους αρέσει και ο ίδιος. Ρίχνουν σ’ αυτόν όλα τα βάρη των υπόλοιπων πασοκτζήδων και δεν του αναγνωρίζουν ότι χάριν αυτού κάνουν ό,τι κάνουν, διότι δεν θα μπορούσαν να κάνουν τίποτ’ άλλο. Το αυτονόητο είναι να σκύψουν, να προσηλώσουν το βλέμμα τους σ’ ένα σημείο, στην ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς. Αλλά “ένας κούκος δεν φέρνει την Ανοιξη”!
