Και όµως στα καµένα από τη φρίκη του Α΄ Παγκοσµίου Πολέµου χώµατα της Φλάνδρας του Βελγίου η ζωή βρήκε τρόπο να δηλώσει τη συνέχειά της και νικήσει τον αδυσώπητο θάνατο. Λίγες ηµέρες µετά τη δεύτερη µάχη του Υπρ (22 Απριλίου- 25 Μαίου 1915), κατά την οποία οι Γερµανοί για πρώτη φορά χρησιµοποίησαν δηλητηριώδη αέρια εναντίον των Συµµαχικών δυνάµεων, φύτρωσαν ανάµεσα στα µνήµατα κατακόκκινες παπαρούνες.
ΣΤΑ ΛΙΒΑ∆ΙΑ ΤΗΣ ΦΛΑΝ∆ΡΑΣ
Παπαρούνες που η αναπάντεχη θωριά τους µίλησε στην καρδιά του Καναδού ποιητή, αντισυνταγµατάρχη του υγειονοµικού, Τζον ΜακΚρέι, µε περίσσια συγκίνηση, η οποία αποτυπώθηκε στο παγκοσµίως γνωστό αντιπολεµικό ποίηµα του « Στα λιβάδια της Φλάνδρας». Ως µήνυµα ελπίδας για την πολυπόθητη ειρήνη, αλλά και ως όρκος αιώνιας ανάµνησης προς τιµή του φίλου του Αλέξις Χέλµερ που τον είδε να πέφτει πλάι του νεκρός, σε αυτή την αλύπητη µάχη.
Στα λιβάδια της Φλάνδρας, παπαρούνες ανθίζουν.
Ανάµεσα στους σταυρούς σειρά µε σειρά,
τη δικιά µας θέση έτσι θυµίζουν.
Κορυδαλλοί θαρραλέα πετώντας
αψηφούν των όπλων την κλαγγή
σπάνια κελαηδήµατα τραγουδώντας.
Είµαστε οι νεκροί. Πριν λίγες µέρες ζήσαµε, νιώσαµε την αυγή
και είδαµε την οµορφιά της δύσης.
Αγαπήσαµε και αγαπηθήκαµε,
και τώρα κειτόµαστε στις πεδιάδες της Φλάνδρας.
Και κάπως έτσι οι αιµατόχροες αυτές παπαρούνες, καθιερώθηκαν ως σύµβολο µνήµης, της ηµέρας της υπογραφής της Ανακωχής του Α ΄Παγκοσµίου Πολέµου, που υπογράφτηκε στις 11 Νοεµβρίου 1918 ανάµεσα στα αντίπαλα στρατόπεδα, στην Κοµπιέν της Γαλλίας.
ΣΤΟ ΣΥΜΜΑΧΙΚΟ
ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ ΣΟΥ∆ΑΣ
Αυτή η « Ηµέρα της Μνήµης» της παύσης του πυρός του Α΄ Παγκοσµίου Πολέµου, αλλά και της τιµής των θυµάτων των πολέµων του κόσµου, γιορτάστηκε και φέτος στο Συµµαχικό Νεκροταφείο Σούδας σε µια συγκινητική εκδήλωση την Κυριακή, 10 Νοεµβρίου, που οργανώθηκε µε όλες τις τιµές µετά από πρωτοβουλία της βρετανικής κοινότητας του νοµού µας.
Τιµητικά συµµετείχε στην εκδήλωση µε δρώµενο αντιπροσωπεία µαθητών και εκπαιδευτικών του Γενικού Λυκείου της µαρτυρικής πόλης της Σούδας, στα χώµατα της οποίας φιλοξενείται το Συµµαχικό νεκροταφείο.
Με την παρουσία των παιδιών που εναπόθεσαν µικρούς ξύλινους σταυρούς µε παπαρούνα στο κέντρο, στα µνήµατα των νεκρών Συµµάχων µας κατά το Β΄Παγκόσµιο Πόλεµο αυτή τη φορά, να µας θυµίζει την ανάγκη για ειρήνη στον κόσµο.
Και φυσικά το δικό µας Στρατή Μυριβήλη που έζησε τη φρίκη του πολέµου των χαρακωµάτων στο Μακεδονικό Μέτωπο ως εθελοντής. Φρίκη που αποτύπωσε στα γνωστά από τα σχολικά βιβλία διηγήµατά του: « Ο λόφος µε τις παπαρούνες» και « Η µυστική παπαρούνα» παρµένα από το µυθιστόρηµα του «Η ζωή εν τάφω»
Ωστόσο την παράσταση κλέβει ο Όµηρος µέσα από µια εκπληκτική παροµοίωση:
Κι ως γέρνει δίπλα το κεφάλι της στον κήπο η παπαρούνα στην ανοιξιάτικη δροσιά ή στου νοτιά το αγέρι έτσι και το κεφάλι του όµοια έγειρε, βαρύ από το κράνος, δίπλα. ( Ραψ.Θ΄, στ. 306- 308.)
Ο λόγος για το Γοργυθίωνα, τον αδελφό του Έκτορα που χτυπήθηκε θανάσιµα από το βέλος του Τεύκρου, αλλά και για όλους τους νέους του κόσµου που αδικοπήγαν στα πεδία των µαχών.
Στίχοι διαχρονικοί και επίκαιροι, ως προς το νόηµα τους και ας αφορούν ένα πολύ µακρινό πόλεµο, τον Τρωικό. Και τούτο γιατί προτάσσουν την ειρήνη, ως ύψιστο αίτηµα της παγκόσµιας κοινότητας, σήµερα περισσότερο από ποτέ άλλοτε.
