Οι παραλίες που χάνονται

Είναι άξιο παρατήρησης πως συστηματικά και αθόρυβα σε μια εικοσαετία, η παραλιακή ακτογραμμή της Ελλάδας μετατράπηκε από ένα ευαίσθητο και εύθραυστο οικοσύστημα, στο “μεγάλο τους τσίρκο” και σε μια ατέρμονη και αφερέγγυα αλυσίδα ημικερδοφόρωνν επιχειρήσεων, που υποτίθεται ότι κάπου… συνεισφέρουν.
Γνωρίζω ότι η παραλιακή ακτογραμμή της Ελλάδος είναι το “μη μου άπτου”, ανεξέλεγκτων δραστηριοτήτων και μιας χλιδάτης αποποίησης κοινωνικών ευθυνών, που μόνο όταν παίρνουν φωτιά τα μπατζάκια μας, την παίρνουμε και εμείς χαμπάρι…
Γνωρίζω ότι στην Ελλάδα ελάχιστοι πια είναι ρεμβαστές άστρων στην παραλιακή ακτογραμμή.
Κινδυνεύω να χαρακτηριστώ γραφικός από όλους αυτούς τους επιχειρηματίες της west coast (της δυτικής ακτής) που μπερδεύουν την παραλιακή ακτογραμμή με ένα φανταστικό ταξίδι στην “Μέκκα του Καπιταλισμού” ή όπου αλλού τέλος πάντων, θέλουν να πάνε.
Αλλά απ’ ό,τι λένε όσοι παρακολουθούν από κοντά τα γεγονότα (και δεν είναι λίγοι) σε κανένα άλλο οικοσύστημα δεν παραβιάζονται σωρηδόν τόσες νομοθεσίες όσο στις ελληνικές παραλίες.
Τι, όχι;
Αυτή η ανελέητη κατάληψη φυσικών παραδείσων άρχισε να γίνεται ορατή και να ενοχλεί πολύ. Διότι υποτίθεται ότι υπάρχει στρατηγική αειφόρου ανάπτυξης.
Και αυτό είναι ένα παράδοξο.