Οι παραλίες του… παραλόγου!

Στο θέατρο του Παραλόγου ο συγγραφέας βάζει στην άκρη τον ρεαλισμό, διαρρηγνύει κάθε σχέση με τις συμβάσεις, “επενδύει” σε ασαφή χρόνο, τόπο, πρόσωπα… ένα τέτοιο θέατρο βιώνουμε κάθε χρόνο στις παραλίες και των Χανίων.
Ένα κράτος που αδυνατεί (ή μάλλον δεν θέλει;) να κάνει τα απλά, ιδιώτες που τους χαρακτηρίζει ο “φαταουλισμός”, Δήμοι που όταν θέλουν δεν μπορούν και όταν μπορούν δεν θέλουν… Χαρακτηριστική η περίπτωση των Φαλασάρνων.
Υπηρεσίες αρμόδιες για το περιβάλλον και την προστασία του ενημερώνουν την “Κτηματική Υπηρεσία” (υπάγεται στο Υπουργείο Οικονομικών και έχει την κυριότητα των παραλιών) για μια σειρά από παραβάσεις της νομοθεσίας. Καταστροφή της χλωρίδας, τετράτροχα πάνω στην αμμουδιά, αυτοκίνητα και χώρος στάθμευσης πάνω στις αμμοθίνες, ανεξέλεγκτη επέκταση ομπρελοκαθισμάτων…
Η “Κτηματική Υπηρεσία” ενημέρωνει μια τρίτη υπηρεσία την Αστυνομία και ζητάει την παρέμβασή της και η τελευταία… πάει και γράφει τους ιδιοκτήτες των ομπρελοκαθισμάτων ότι δεν έχουν άδεια (και πώς να έχουν αφού ο διαγωνισμός θα γίνει στις… 25 Ιουλίου!) αλλά μόλις βγάλουν “ούτε γάτα, ούτε ζημιά”. Τι θα γίνει με την περιβαλλοντική και αισθητική υποβάθμιση και τα καταγεγραμμένα προβλήματα; Με τι στοιχειώδη εφαρμογή της νομοθεσίας; Ψιλά γράμματα όλα αυτά για τις αρμόδιες, συναρμόδιες, αναρμόδιες υπηρεσίες που πιθανόν κατά τα τέλη Οκτώβρη να κάνουν μια επίσκεψη στην περιοχή για να δικαιολογήσουν τον ρόλο τους… Μέχρι του χρόνου που θα ξεκινήσει και πάλι ο ίδιος φαύλος κύκλος, το ίδιο στραβό γαϊτανάκι.
Στο θέατρο του Παραλόγου το τέλος είναι είτε ονειρικό, είτε εφιαλτικό, στο θέατρο των Παραλιών, δεν υπάρχει ούτε αρχή, ούτε μέση, ούτε τέλος, αλλά μόνο μια κακόγουστη, κακοπαιγμένη και φτηνή κωμωδία!