«Ηδύφωνα είναι οι στίχοι µου παιδιά,/ κι ηδύπνοα εγγόνια ανθοστεµµένα,/ που, στη νιότη ή στο γέρµα µου, η καρδιά/ γαλήνης όρµο βρίσκει το καθένα». «Ηδύφωνα παιδιά» και «ηδύπνοα εγγόνια ανθοστεµµένα» αποκαλεί τους στίχους του στην πρώτη στροφή του πρώτου, εν είδει προλόγου, ποιήµατος (“Οι στίχοι µου” ο τίτλος του) της ποιητικής του συλλογής “Ποιητικές ∆ιαδροµές”, ο τίτλος της, «σε µονοπάτια σκέψεων και συναισθηµάτων του χθες και του σήµερα», ο υπότιτλός της, ο εκ Βουκολιών Κισσάµου ορµώµενος συνταξιούχος πανεπιστηµιακός δάσκαλος της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστηµίου Θεσσαλονίκης (οµότιµος Καθηγητής στο τµήµα Ποιµαντικής και Κοινωνικής) Σταύρος Ε. Καλαντζάκης, που µένει στη συµπρωτεύουσα. Να ’ναι καλά για το “δώρο” του. Για µια ιδιαίτερα καλαίσθητη ποιητική συλλογή 208 σελίδων, των εκδόσεων “Γράφηµα” (βελτιωµένη επανέκδοση, Θεσσαλονίκη, Μάιος 2023) ο λόγος. «Γοργόφτερα είναι οι στίχοι µου πουλιά,/ έτοιµα στους αιθέρες να πετάξουν,/ να µου χαρίσουν ευφροσύνη µια σταλιά,/ βάλσαµο στην καρδιά µου να σταλάξουν», θα µας πει σε µια απ’ τις επόµενες στροφές. Συµφωνώ απόλυτα. Πρώτα πρώτα για τον εαυτό του γράφει ο αληθινός ποιητής…
“Του στοχασµού και του ρεαλισµού”, “Της ανάµνησης και της νοσταλγίας”, “Του συναισθήµατος και του ροµαντισµού”, “Της πατρίδας: τοπικά και ιστορικά”, “Της ζωής καθηµερινά και συνηθισµένα”, “Της ευγνωµοσύνης και της φιλίας (αφιερώσεις)”, οι τίτλοι των ενοτήτων των ‘‘Ποιητικών ∆ιαδροµών’’, που περιλαµβάνουν εν είδει επιλόγου δυο ακόµα ποιήµατα “Ηλιόφωτα (Φωτεινά)” και “Ηλιοστερή (Σκιερά)” οι τίτλοι τους. «Την παρούσα ποιητική συλλογή απαρτίζουν ποιήµατα που συντίθεται κατά τη διάρκεια δύο χρονικών περιόδων εκτεινόµενων από το έτος 1964 έως το 1972 και από το έτος 2012 έως το 2020», έχει δηλώσει στην αρχή του προλόγου του ο ποιητής. «Εντάσσονται δηλαδή,» όπως λέει ο ίδιος «στο λυκαυγές της νεότητας και στο λυκόφως της ωριµότητας µου» αντιστοίχως.
«Κρήτη σεµνή,/ γλυκιά µου αφέντρα,/ κι αν από χρόνια ζω µακριά σου,/ κοντά σου πάντα µένω,/ γιατί στους µύριους πόθους µου,/ αραξοβόλι είναι η θωριά σου/ και τ’ όνειρο µου σταθερά,/ στους κάβους σου δεµένο. […] Όποιος τις χαρές σου γνωρίσει,/ που ’χει αρµόσει η αφεντιά σου/ στων Κρητικών τη φύση,/ -το πνεύµα το φιλόξενο,/ την αρχοντιά, τη λεβεντιά σου,/ την περηφάνια την παλικαριά- / ευθύς θα σ’ αγαπήσει». Και σαν δείγµα γραφής της ποίησης τού ποιητή µας που δείχνει την αγάπη του για την Κρήτη, η πρώτη και η τέταρτη στροφή απ’ το ποίηµα του “Κρήτη µου αφέντρα”, που έχει γραφτεί το 1972…
Και στα πεταχτά
Στο έλεος του “Elias” πολλές περιοχές της χώρας προχθές, µέσα σ’ αυτές και η πόλη µας. Ευτυχώς που µας λυπήθηκε και δεν φέρθηκε τόσο “βάρβαρα”, όπως φέρθηκε στον θεσσαλικό Κάµπο πριν από λίγο καιρό ο “Daniel”. Αυτό, όµως, δεν σηµαίνει ότι πρέπει να εφησυχάζουµε. Το αντίθετο…
«Ο ποταµός ζητά τα δίκια του χίλια χρόνια»… Έχουµε ξεχάσει στην πράξη σαν πολίτες µα και σαν πολιτεία την παραπάνω µαντινάδα. Όπως και πολλές άλλες, άλλωστε. «Κάλλιο γαϊδουρόδενε παρά γαϊδουρογύρευε», µια απ’ αυτές που µου έρχονται στον νου µου. «Των φρονίµων τα παιδιά πριν πεινάσουν µαγειρεύουν», µια άλλη.
Παγκόσµια Ηµέρα Καρδιάς σήµερα, 29 Οκτωβρίου, µας πληροφορεί η µαντιναδολόγος µας Νεκταρία Θεοδωρογλάκη. «∆ουλεύει ακατάπαυστα, στον µπέτη η καρδιά σου,/ να την προσέχεις, φίλε(η) µου για να ’χεις την υγειά σου», µας λέει, απευθυνόµενη σε όλους, στην πρώτη της µαντινάδα. Και βέβαια, ερωτικές οι άλλες δύο που ακολουθούν: «Εξήντα χτύποι το λεπτό σαν είσαι µακριά µου,/ µα ξεπερνούν τους εκατό όταν βρεθείς κοντά µου.// Καρδιά που ξέρει ν’ αγαπά, απ’ τσ’ άλλες ξεχωρίζει/ σαν ανοιξιάτικος µπαξές ολοχρονίς ανθίζει». Ειδικού περιεχοµένου η µια, γενικού περιεχοµένου η άλλη. Να ’σαι καλά, Νεκταρία!
