Μετά τη Μεταπολίτευση του 1974, έγιναν πολλά βήµατα στον δρόµο για τον εκδηµοκρατισµό του κράτους και της δηµόσιας ζωής. Βέβαια δεν ήταν χαρίσµατα αλλά λαϊκές κατακτήσεις, αποτέλεσµα των αγώνων και των θυσιών κυρίως της εργατικής τάξης και της νεολαίας στα δύσκολα χρόνια που προηγήθηκαν. Ήταν ακόµη απαίτηση των καιρών ώστε η Ελλάδα να θεωρείται δηµοκρατικά κυβερνώµενη χώρα.
Όµως οι παραχωρήσεις προς τον λαό από την κεντρική εξουσία γίνονταν µε τρόπο ώστε το µακρύ της χέρι να εξακολουθεί να λειτουργεί αυταρχικά και αντιλαϊκά ανάλογα µε τα συµφέροντα που θέλει κάθε φορά να εξυπηρετήσει. ∆εν έλειψαν όµως και οι φωτεινές εξαιρέσεις. Άνθρωποι µε αγωνιστικό παρελθόν και µε όραµα για τον τόπο και το λαϊκό συµφέρον που βρέθηκαν σε θέσεις ευθύνης, δηµιούργησαν και στήριξαν θεσµούς που ενίσχυσαν τις ατοµικές ελευθερίες και το κοινωνικό κράτος.
Με τις µνηµονιακές απαιτήσεις των δανειστών µας και τις επιλογές των νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων των χρόνων που ακολούθησαν, οι θεσµοί αυτοί καταρρέουν ο ένας µετά τον άλλον. Κοινωνικά αγαθά παραδίδονται στην ιδιωτική πρωτοβουλία για εκµετάλλευση. Ακόµη και τα πρώτιστα όπως αυτό της υγείας. Το µεγάλο κεφάλαιο σχεδιάζει να αρπάξει κάθε είδος λαϊκής περιουσίας όπως νερά, βουνά, παραλίες, φυσικό πλούτο.
Η συγκυρία για την επέλαση αυτή είναι η καλύτερη που θα µπορούσε.
Η κεντρική εξουσία, µα όχι λίγες φορές και η περιφερειακή, του ανοίγουν διάπλατα τις πόρτες για την ανεξέλεγκτη σε βάρος των λαϊκών δικαιωµάτων δράση του. Το συνεταιριστικό κίνηµα που θα µπορούσε να αξιοποιήσει τα πλεονεκτήµατα και τον πλούτο του τόπου προς όφελος της κοινωνίας, για την ώρα είναι ανύπαρκτο µε τις συνεταιριστικές οργανώσεις του παρελθόντος νεκρές και άταφες πάνω στα συντρίµµια που άφησαν τριγύρω µας η κακοδιαχείριση και οι κοµµατικές παρεµβάσεις. Μπροστά στους σχεδιασµούς των οικονοµικά ισχυρών επενδυτών ντόπιων και ξένων, αξίες όπως τα δικαιώµατα και η υγεία των ντόπιων πληθυσµών, η υγεία του φυσικού περιβάλλοντος και η ιστορία του κάθε τόπου αποτελούν ψιλά γράµµατα.
Ο τόπος µας βρίσκεται µπροστά σε µεγάλες προκλήσεις. Τα έργα που απαιτεί ο σύγχρονος τρόπος ζωής όπως δρόµοι, αεροδρόµια, λιµάνια, παραγωγή ενέργειας, µεγάλες τουριστικές µονάδες, που προγραµµατίζονται ή και υλοποιούνται, ξεπερνούν τις λαϊκές ανάγκες και είναι προσανατολισµένα στην κερδοφορία του µεγάλου κεφαλαίου.
Αλλά και αν τα αποδεχτούµε ως αναγκαία, αν αποδεχτούµε το βάρβαρο αποτύπωµα που αφήνουν στο κορµί του τόπου µας και το περιβάλλον του ως αναγκαίο κακό, δεν είναι δυνατόν να αποδεχτούµε τη δηµιουργία και τη λειτουργία τους µε όρους αποικιοκρατικούς.
Παρά την όποια αποκέντρωση του κράτους που ο εκδηµοκρατισµός του εξασφάλισε και τις κοινωνικές κατακτήσεις, οι σφιχταγκαλιασµένοι εξουσία και κεφάλαιο αντιµετωπίζουν τους ντόπιους πληθυσµούς όχι ως κυρίαρχους στους τόπους τους αλλά ως σύγχρονους ιθαγενείς.
Μέσα σ’ αυτήν την πραγµατικότητα, οι εκλεγµένοι εκπρόσωποι µας, οι βουλευτές, οι αυτοδιοικητικοί, δηµοτικοί και περιφερειακοί που ο ρόλος τους είναι να υπερασπίζονται τα λαϊκά συµφέροντα, είναι φορές που συντάσσονται µε τα συµφέροντα των λίγων και των ισχυρών. Σπάνια τους βλέπουµε µπροστάρηδες στους δίκαιους λαϊκούς αγώνες και τις διεκδικήσεις για τα δίκαια του τόπου. Ιδιαίτερα οι εκάστοτε κυβερνητικοί βουλευτές απουσιάζουν εντελώς από τα καυτά µέτωπα, εκείνα που δηµιουργούν οι αντιλαϊκές κυβερνητικές επιλογές.
Κι αν αυτό το επιβάλλουν η αντιδηµοκρατική κοµµατική πειθαρχία και οι παραπέρα ανελικτικές φιλοδοξίες τους, πώς να αποδεχτούµε το ίδιο να ισχύει και σε αρκετούς από τους πιο άµεσους εκπροσώπους µας, τους λεγόµενους τοπικούς άρχοντες, τους δηµοτικούς και τους περιφερειακούς;
Είναι φορές που η στάση τους και η θέση τους απέναντι σε σοβαρά τοπικά προβλήµατα είναι τέτοια που να λέµε «µα αυτοί είναι εκλεγµένοι ή διορισµένοι;» Αυτή η στάση κάθε άλλο παρά τιµά τους θεσµούς που τους δίνουν τις θέσεις ευθύνης και τους ψηφοφόρους που τους στέλνουν σ’ αυτές τις θέσεις.
Συχνά µας θυµίζουν τους παλιούς διορισµένους κοµµατικούς νοµάρχες.
Υπάρχουν έργα βαλτωµένα χρόνια τώρα ή και εγκαταλελειµµένα, έργα που τα απαίτησαν ζωτικές ανάγκες του τόπου και για τα οποία πολλές εκατοντάδες εκατοµµυρίων ξοδεύτηκαν. Για τα σκανδαλώδη αυτά έργα, ελάχιστοι εκλεγµένοι όλης της κλίµακας έχουν µιλήσει, έχουν πάρει θέση και έχουν ζητήσει απόδοση ευθυνών.
Οι πολλοί δεν θέλουν να ταράξουν οικονοµικά συµφέροντα, κοµµατικές ισορροπίες, να αθετήσουν χρέη σε χώρους και πρόσωπα που τους στήριξαν και τους ανέδειξαν, δεν θέλουν να δυσκολέψουν εµπλεκόµενους. Τρανό παράδειγµα η αφωνία τους για τα έργα των ταµιευτηρίων νερού στον νοµό µας. Αν και προνοµιούχος τόπος στα πηγαία και υπόγεια νερά, έχει περάσει ήδη στο φάσµα της λειψυδρίας µε καλλιέργειες που ξεραίνονται και χωριά να µένουν χωρίς ύδρευση.
Ο νοµός µας δεν διαθέτει ούτε ένα σοβαρό ταµιευτήρα νερού. Έχει µόνο τρύπια φράγµατα και λιµνοδεξαµενές, εγκαταλελειµµένα τώρα και δεκαετίες. Τώρα µόνο πάνω στα δύσκολα βλέπουµε τους αιρετούς µας να τρέχουν, να συνεδριάζουν, να σχεδιάζουν, να ζητούν συνετή κατανάλωση πριν επιβάλλουν το δελτίο.
Προσπαθούν να αποφύγουν την οργή του κόσµου µε τα µεγάλα “θα” του µελλοντικού µεγάλου φράγµατος του Σεµπρωνιώτη ποταµού. Στη µεγάλη απειλή για την υγεία των κατοίκων του Αποκόρωνα, του Ρεθύµνου και την υγεία του περιβάλλοντος από τα φαραωνικά έργα που σχεδιάζουν µεγάλες εταιρείες ενέργειας και εδώ οι περισσότεροι εκλεγµένοι εκπρόσωποι µας τα “µασάνε” και δεν συντάσσονται ξεκάθαρα µε το λαϊκό συµφέρον και τις τοπικές αξίες.
Εδώ τον δρόµο της υπεύθυνης θέσης και στάσης, τον χάραξε σύσσωµο το ∆ηµοτικό Συµβούλιο του Αποκόρωνα και ο Αποκορωνιώτικος λαός µε την ξεκάθαρη φωνή «πρώτα ο τόπος µας και οι κάτοικοι του» παραµερίζοντας τις όποιες ιδεολογικές ή άλλες διαφορές τους χωρίζουν. Την ίδια δυνατή και υπεύθυνη φωνή ύψωσαν και οι πολιτιστικοί σύλλογοι των χωριών του Αποκόρωνα. Τέτοιες στάσεις και αντιστάσεις δύσκολα κάµπτονται από άλλα συµφέροντα πολιτικά ή οικονοµικά. Αλλά και όταν οι εκλεκτοί µας απουσιάζουν, ο απλός λαός έχει τη δύναµη για ανατροπές αρκεί να συνειδητοποιεί κάθε φορά το δίκιο του και τις απειλές που έχει απέναντι του.
Το παρελθόν έχει να µας δώσει πολλά τέτοια παραδείγµατα.
