Κάθε Καλοκαίρι, τα ίδια. Και φέτος, οι θερινοί µήνες κυλούν όµοιοι µε εκείνους των περασµένων ετών.
λη η Ελλάδα, από τη µια άκρη ως την άλλη, κατακαίγεται από πυρκαγιές. Κάποιες εξ αυτών προήλθαν από αµέλεια ή/και απροσεξία ορισµένων περιοίκων, ενώ, όπως είναι από κάθε προηγούµενο χρόνο ήδη γνωστό, δεν είναι λίγες και εκείνες που αποδίδονται σε σκόπιµους δόλιους εµπρησµούς.
Καθώς, όµως, η κατάσταση δεν φαίνεται να διορθώνεται, αλλά κοντεύει, µέρα µε τη µέρα, όλη η χλωρίδα της πατρίδας µας να συρρικνωθεί και τα δάση µας κινδυνεύουν σοβαρά µε ολοκληρωτικό αφανισµό µε οτιδήποτε αυτό µπορεί να σηµαίνει για όλους µας, η µόνη λύση, που ίσως θα φόβιζε και θα απέτρεπε κάθε υποψήφιο εµπρηστή, θα µπορούσε να ήταν να ψηφιστεί ένας νόµος που να καταδικάζει εν τη γενέσει της ως κακούργο κάθε… σπίθα που κατακαίει κάθε εστία πρασίνου και στερεί το οξυγόνο και όλα τα οφέλη της από την ανθρωπότητα!
Επειδή, λοιπόν, τούτη η λύση ούτε κατά διάνοια δεν θα µπορούσε να εφαρµοστεί έµπρακτα, προτείνω, σε πρώτο χρόνο, να φροντίζουµε πάντα και µε συνεργασία όλοι -ο καθένας όπως και όσο µπορεί- για τον καθαρισµό και την αποψίλωση όλων των περιοχών εκείνων που, εάν αρπάξουν φωτιά, θα υπάρχει µεγάλος κίνδυνος να επεκταθεί σε πυκνοκατοικηµένες περιοχές.
Ως επόµενο βήµα, να είµαστε διαρκώς όλοι σε επαγρύπνηση όπου κι αν είµαστε, πολύ περισσότερο στις µη αστικές περιοχές και εφοδιασµένοι µε τα κατάλληλα µέσα και -σε καιρούς ανυδρίας και ξηρασίας- µε άφθονο νερό για την κατάσβεση µιας φωτιάς.
Μα και µόλις δούµε ή αντιληφθούµε το παραµικρό που θα µπορούσε να µας κινήσει την υποψία, ας αφήνουµε τον ωχαδελφισµό και τη µιζέρια σε µιαν άκρη και ας επικοινωνούµε χωρίς χρονοτριβή και ιδιοτέλεια µε τους συνανθρώπους µας και µε τα αρµόδια όργανα της Πολιτείας, για να σπεύδουµε όλοι στον κοινό αγώνα, αφού -όπως είπαµε- τα δάση ωφελούν όλους µας και η έλλειψή τους βλάπει τον καθένα µας.
Αν η µε κρατική επίβλεψη ή/και κοινωνική φροντίδα πυροπροστασία µια συγκεκριµένη χρονιά θα µπορούσε να παράσχει προσωρινή «βοήθεια» στην αντιµετώπιση των πυρκαγιών και η δενδροφύτευση να ωφελήσει τις πληγείσες περιοχές µακροπρόθεσµα, τίποτα δεν γίνεται αν δεν έχει χαρακτήρα µακράς και ουσιαστικής πνοής από τα άτοµα και την Πολιτεία. Προς ώρας, δεν αρκούν, δηλαδή, µόνο η ηθική και η υλική κρατική ενίσχυση και στήριξη των κατοίκων τους, αν και µοιάζουν χρήσιµα στηρίγµατα.
Χρειάζεται, µε άλλα λόγια, να εµπεδώσουν όλοι οι (συµ)πολίτες (µας) πως η άδολη και ανιδιοτελής συνεργασία θα µπορούσε να αποτρέψει µεγαλύτερες ζηµιές από τους εµπρησµούς και η προνοητικότητα θα εξασφάλιζε την προστασία του περιβάλλοντος από όσους θέλουν για το συµφέρον τους να το καταστρέψουν µε φωτιές ή άλλους τρόπους. Συµφωνείτε;
