Οι Σουμέριοι ήταν αρχαίος λαός ο οποίος εμφανίστηκε στη περιοχή της Μεσοποταμίας μεταξύ 6000 και 4000 π.Χ. και ονόμαζαν τους εαυτούς τους Ελ-ε-γκιρ (οι άνθρωποι με το μαύρο κεφάλι). Οι Σουμέριοι βρίσκονταν στο απόγειο της ακμής τους περίπου μεταξύ 3000 και 1500 π.Χ. Η κυριότερη εποχή ακμής ήταν κατά την περίοδο βασιλείας του Χαμουραμπί ( 1730 – 1695 π.Χ.), του οποίου το όνομα φέρει η πιο αρχαία γραπτή νομοθεσία που σώθηκε χαραγμένη σε μια πέτρινη στήλη, ο Κώδικας του Χαμουραμπί. (Από τη Wikipedia)
Αυτά αναφέρει η Wikipedia για τους Σουμέριους, έναν από τους πιο αμφιλεγόμενους και αινιγματικούς πολιτισμούς με συναρπαστική ιστορία, που μας γοητεύει μέχρι σήμερα. Οι Σουμέριοι εμφανίστηκαν ξαφνικά (σ.σ: η πιο πρόσφατη θεωρία τους θέλει να έρχονται από το σημερινό Αφγανιστάν) και ο πολιτισμός τους ήταν τόσο υψηλού επιπέδου για την εποχή, που διάφοροι θρύλοι και δοξασίες τους συνοδεύουν. Γεγονός αναμφισβήτητο είναι πως οι Σουμέριοι είχαν οικονομική σταθερότητα, νομισματικό σύστημα και ένα σύστημα λογιστικής, την αρχαιότερη γραπτή γλώσσα, εξαιρετικές γνώσεις που αφορούσαν στην καλλιέργεια του κριθαριού, εξημέρωναν και χρησιμοποιούσαν οικιακά ζώα, γνώριζαν από κεραμική, δούλευαν τον χαλκό, είχαν γνώσεις ναυσιπλοϊας, άρδευσης και η μυθολογία τους είναι πλουσιότατη.
Παράλληλα όμως, οι ειδικοί επισημαίνουν μερικές ακόμα, πιο σκοτεινές πτυχές των Σουμερίων που έχουν να κάνουν κυρίως με την εντυπωσιακή μυθολογία τους. Για παράδειγμα:
Οι Σουμέριοι και τα βαμπίρ
Η πρακτική της κατανάλωσης αίματος (ως τελετουργία) δεν ήταν και τόσο παράξενη στην αρχαιότητα και για να είμαστε πιο σαφείς σχεδόν όλοι οι πολιτισμοί είχαν ανάλογα τελετουργικά (σ.σ: να θυμηθούμε ότι στην Οδύσσεια, όταν ο Οδυσσέας κατεβαίνει στον Αδη δίνει στον Τειρεσία να πιει αίμα από ένα κριάρι διότι υπήρχε η πεποίθηση πως οι νεκροί διψούν για αίμα). Κάπως έτσι προέκυψαν και οι ιστορίες για τα βαμπίρ. Οι Σουμέριοι λοιπόν –κατά τη μυθολογία τους- πίστευαν πως υπάρχουν δύο κατηγορίες δαιμόνων που αγαπούν τη γεύση του ανθρώπινου αίματος: οι Ekimmu και οι Utukku. Οι Ekimmu ήταν τα εξαγριωμένα πνεύματα των νεκρών που παρέμεναν άταφα. Αυτά κοιμούνταν κάτω από το έδαφος και «κυνηγούσαν» κατά τη διάρκεια της νύχτας (ναι, είναι η κλασική μυθολογία των βαμπίρ) Οι Utukku, από την άλλη, ήταν τα πνεύματα των νεκρών που είχαν μεν ταφεί, όμως ξεχάστηκαν από συγγενείς και φίλους και δεν λάμβαναν πλέον προσφορές. Ετσι, επέστρεφαν για να τιμωρήσουν τους ζωντανούς και –κατά τον μύθο- έπιναν το αίμα όσων ταλαίπωρων έπεφταν στα χέρια τους. Και παρότι κακά πνεύματα και επικίνδυνα, υπάρχει ένας μύθος των Σουμερίων που αναφέρει πως ένας δαίμονας Utukku με το όνομα Ea-Bani τελικά κατέληξε να γίνει φίλος και σύμμαχος του Gilgamesh (σ.σ. Το Έπος του Γκιλγκαμές είναι επικό ποίημα, το αρχαιότερο γνωστό λογοτεχνικό έργο του κόσμου. Ουσιαστικά είναι ένα παραμύθι που αφορά τον Γκιλγκαμές, μυθικό ή/και ιστορικό πρόσωπο, βασιλιά της Ουρούκ που θεωρείται ότι έζησε την 3η χιλιετία π.Χ.)
Οι Σουμέριοι και οι λυκάνθρωποι
Στο έπος του Γκιλγκαμές, λοιπόν, υπάρχει μια ιστορία όπου ο ήρωας κυνηγημένος από τη θεά Ιστάρ αναφέρεται στην τρομερή μοίρα των πρώην εραστών της, τους οποίους μετέτρεψε σε λύκους. Η μεταμόρφωση ανθρώπου σε ζώο υπάρχει επίσης στις περισσότερες μυθολογίες παγκοσμίως (σ.σ: η Καλυψώ για παράδειγμα μεταμόρφωσε σε γουρούνια τους συντρόφους του Οδυσσέα). Ωστόσο η μεταμόρφωση σε λύκο, εξαιτίας της άγριας φύσης του συγκεκριμένου ζώου συντέλεσε στην ανάδυση ιστοριών με λυκάνθρωπους. Αξίζει να αναφερθεί πως στο βιβλίο του Δανιήλ, σημειώνεται πως ο Ναβουχοδονόσορ (σ.σ: ο βασιλιάς Ναβουχοδονόσορ Β’ κυβέρνησε από το 605 έως το 562 π.Χ. Κατέστρεψε τον Πρώτο Ναό της Ιερουσαλήμ και ίδρυσε ένα από τα επτά θαύματα του κόσμου, τους Κρεμαστούς Κήπους της Βαβυλώνας) είχε μια σοβαρή μορφή κατάθλιψης, η οποία κατέληξε σε πλήρη ψύχωση. Πίστευε ότι είχε μετατραπεί σε λύκο, μια διαταραχή γνωστότερη σήμερα ως λυκανθρωπία (σ.σ: Η κλινική λυκανθρωπία ορίζεται ως σπάνιο ψυχιατρικό σύνδρομο, που περιλαμβάνει την ψευδαίσθηση ότι κάποιος άνθρωπος μπορεί να μεταμορφωθεί / έχει μεταμορφωθεί ή είναι λύκος).
Οι Σουμέριοι και οι πυραμίδες
Οι Σουμέριοι δημιούργησαν σκαλωτές πυραμίδες, οι οποίες είχαν θεμελιώδη ρόλο στη θρησκευτική και κοινωνική τους ζωή. Τα Ζιγκουράτ, όπως ονομάζονται, εμφανίστηκαν για πρώτη φορά γύρω στο 2200 π.Χ. Ηταν ορθογώνια ή τετράγωνα, δεν διέθεταν εσωτερικούς θαλάμους και είχαν ύψος περί τα 52 μέτρα. Σχεδόν πάντα εμφάνιζαν κεκλιμένες πλευρές καθώς και «πεζοδρόμια» γεμάτα φυτά και κάθε είδους βλάστησης. Οι Κρεμαστοί Κήποι της Βαβυλώνας είναι το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα. Και μπορεί τα ζιγκουράτ να μην είναι τόσο διάσημα όσο οι πυραμίδες της Αιγύπτου, ωστόσο είναι το πρώτο δείγμα «σκαλωτής» πυραμίδας στον κόσμο. Το Tepe Sialk (σ.σ: το παλαιότερο ζιγκουράτ) βρίσκεται στο κέντρο του Ιράν, κοντά στην Κασπία Θάλασσα και το Τουρκμενιστάν. Μάλιστα, αρκετοί ερευνητές αναφέρουν πως είναι εξαιρετικά πιθανό οι ίδιοι τεχνίτες που δημιούργησαν τα ζιγκουράτ να δημιούργησαν και τις πυραμίδες,
Η μόνη γυναίκα ηγεμόνας έγινε Θεά
Γύρω στο 2500 π.Χ., άρχισε η βασιλεία της μόνης γυναίκας που κυβέρνησε ποτέ τους Σουμέριους, της Kubaba (σ.σ: το όνομα συναντάται και ως Kug-Baba ή Kubau). Ο θρύλος αναφέρει πως η βασιλεία της διήρκεσε έναν αιώνα και χαρακτηριζόταν από ανάπτυξη, ευημερία και αρμονία. Το όνομα της υπάρχει στον Κατάλογο των Σουμερίων Βασιλέων, ο οποίος αναφέρει όλους τους Σουμέριους ηγεμόνες καθώς και τα επιτεύγματά τους. Μετά το θάνατό της, η Kubaba θεοποιήθηκε και λατρευόταν από τους λαούς της Ανατολίας. Σήμερα σώζεται μόνο ένα άγαλμά της. Τον θρόνο στη συνέχεια πήρε ο γιος της, ο Puzur-Suen.
Για περισσότερα επισκεφθείτε και τα:
www.history.com/news/9-things-you-may-not-know-about-the-ancient-sumerians
www.worldhistory.org/trans/el/1-114
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B9%CE%BF%CE%B9
