Ευλογημένο συναίσθημα ο θυμός. Ανεβάζει την αδρεναλίνη, την πίεση, αφυπνίζει το σώμα και την ψυχή, και αυξάνει τα ποσοστά χρήσης των ανθρωπίνων δυνάμεων και δυνατοτήτων. Μετά μεταναστεύει, δίνοντας μηνύματα στον εγκέφαλο, αρχίζουν τα χαρακτηριστικά του προσώπου και η γλώσσα του σώματος να εκφράζονται.
Η γλώσσα του στόματος, βρίσκεται σε πλήρη μαχητική ετοιμότητα να εκφραστεί με λόγια που τσακίζουν κόκκαλα. Και η ανθρώπινη οντότητα, ψυχή, σώμα και άκρα, βρίσκονται σε πλήρη επιθετικότητα.
Και όλα αυτά σε μερικά δέκατα του δευτερολέπτου. Τι δυνατό συναίσθημα; Δεν μπορούν να το ανταγωνιστούν σε παρόμοιες ταχύτητες και σύνολο συμπτωμάτων, ούτε τα πιο δυνατά συναισθήματα, ακόμα και αυτά του έρωτα, του πένθους, της χαρμολύπης, ακόμα και ενός τραγικού δυστυχήματος!!
Ε λοιπόν δεν γίνεται, μια τέτοια εξέχουσα δύναμη πρέπει κανείς να την έχει με το μέρος του, να την κάνει φίλη του και όχι εχθρό του.
Κάνοντας αυτές τις σκέψεις, βάλθηκα αμέσως να το προσπαθήσω. Ψάχνω να βρώ κάποιον να με κάνει να θυμώσω, να αισθανθώ την δύναμη αυτού του συναισθήματος, να νιώσω υπέροχα να κάνω τον θυμό φίλο μου, και να μην αντιδράσω. Η υπέρτατη δύναμη αυτού του συναισθήματος, να διαπεράσει το κορμί και την ψυχή μου, χωρίς την χρήση βαρβιτουρικών και τονωτικών, που στο τέλος έχουν και παρενέργειες πονοκεφάλου. Στην συνέχεια, να ευχαριστήσω αυτόν που μου τον προκάλεσε και με έκανε να νοιώσω ζωντανός. Αυτός μπορεί να μην το ξέρει, αλλά σημασία έχει τι ξέρω εγώ και όχι οι άλλοι για λογαριασμό μου!! Έλεος πια, είπαμε να μην αντιδρούμε στον θυμό, αλλά δεν θα αφήσουμε και τους άλλους να μας κάνουν κουμάντο αν θα θυμώσουμε ή όχι!! Όχι δεν θα θυμώσουμε, θα απολαύσουμε τις ευεργεσίες του συναισθήματος, αλλά δεν θα αντιδράσουμε. Και θα αφήσουμε αυτόν που μας θύμωσε, να μας κοιτάει με το στόμα ανοιχτό για την ψυχραιμία μας.
Βέβαια, αν το προσεγγίζαμε και με μεγαλύτερη σοβαρότητα, ακολουθώντας τον στίχο του σοφού ψαλμωδού, «οργίζεσθε και μη αμαρτάνετε», τότε θα διαπιστώναμε ότι δυνάμενοι να οργιζώμεθα κατά του θυμού, δεν πρόκειται να βλάψουμε κανέναν. Διότι η επίθεση μας στρέφετε προς διόρθωση, κατά ενός συναισθήματος που μας ζημιώνει, και όχι εναντίον συνανθρώπου, που θα επέφερε αμαρτία.
Επίσης και ο Απόστολος Παύλος μας λέγει τα ίδια.
«Πάσα πικρία και οργή και θυμός και κραυγή και βλασφημία αρθήτω αφ’ υμών συν πάση κακία». Πάση μας λέει και δεν αφήνει κανένα περιθώριο.
Και εν τέλει, τον Θυμό σαν συναίσθημα, μας τον έδωσε ο Δημιουργός κατά της αμαρτίας όχι κατά των αμαρτωλών. Κατά της πλάνης και όχι των πλανεμένων ανθρώπων. Άλλο θυμώνω με το πάθος και άλλο δημιουργώ διωκτικό πάθος κατά ανθρώπων.
Τώρα κατά την προεκλογική περίοδο, ας δώσουμε χώρο στον οίστρο των πολιτευόμενων, αλλά να μην δώσουμε τροφή στον θυμό τους, ο οποίος ενεργεί προς επίπληξη των αντιπάλων διεκδικητών των ιδίων εξουσιών και εδρών.
Ο καλύτερος χρήστης θυμού να ξέρετε είναι οι πολιτικοί μας. Δεν ξέρω σε ποια σχολή τους το μαθαίνουν, άγνωστη σε εμάς, και ομοιάζουν καταπληκτικά μεταξύ των όταν τον χρησιμοποιούν. Το μόνο που γνωρίζουμε, είναι ότι τον χρησιμοποιούν για δυο λόγους.
Ο πρώτος είναι για να ενεργοποιηθούν όλα τα συναισθήματα και η αδρεναλίνη που προαναφέραμε, για να αποκτήσουν ένταση και να μπορέσουν να επιπλήξουν καλύτερα τον αντίπαλο, ο οποίος άκουσον άκουσον, διεκδικεί την ίδια έδρα. Και ο δεύτερος λόγος, είναι για να τους δούμε θυμωμένους, να τρομάξουμε, και να βγάλουμε από το μυαλό μας την ιδέα να χρησιμοποιήσουμε τον θυμό εναντίον τους, γιατί θα νευριάσουν και δεν θα μας αρέσει.
Βέβαια, μετά τον λόγο τους, στη παρέα του καφενείου είναι απόλυτα ήρεμοι, συνεργάσιμοι, λες και αυτός ο άνθρωπος δεν είναι πολιτικός και δεν νευρίασε ποτέ. Εδώ λοιπόν καταθέτουν τα διπλώματά τους οι μεγαλύτεροι σκηνοθέτες.
Αν βέβαια χρησιμοποιούσαν τον θυμό και εναντίον των ξένων κέντρων που θέλουν να εξαφανίσουν τους Έλληνες για να τους μείνει η Ελλάδα, ίσως ο Θυμός να εύρισκε τον σκοπό του. Από την άλλη σκέφτονται και αυτοί και σου λένε. «Όσοι έκαναν ηρωικές πράξεις τους φυλακίσανε. Δείτε τον Κολοκοτρώνη. Καλύτερα λοιπόν ο Θυμός.». Άντε απάντησέ τους. Ο Σωκράτης στην απολογία του, ισχυρίστηκε ότι η ρητορική πρέπει να υπηρετεί και να εκφράζει την ΑΛΗΘΕΙΑ. Για τον θυμό δεν είπε τίποτα. Δεν φανταζόταν ο άμοιρος ότι κάποτε θα εξέλειπαν οι ρήτορες και θα παρουσιάζονταν οι θυμωμένοι.
Λέτε το αντίθετο της ρητορικής να είναι ο θυμός;
