«Έχουμε ηττηθεί ως άνθρωποι από τα τρία ισχυρότερα πάθη: τη δόξα, το φόβο, και το συμφέρον»
Η Ελλάδα μας, μια χώρα πληγωμένη και παρατημένη από άκρη ως άκρη, γεμάτη πληγωμένους Έλληνες.
Μια χώρα που διώχνει μακριά το μέλλον της, το οποίο δεν είναι άλλο από τα παιδιά της. Και έπειτα, όσα δε τα διώχνει, τα πολεμά τόσο στη θεωρία όσο και στην πράξη.
Μια χώρα λουσμένη από ήλιο και φως, αλλά έρημη από ανθρώπους. Όνειρα και ελπίδες σκόρπια και ποδοπατημένα σε όλη την έκταση της. Ιδανική και εύφορη, αλλά γεμάτη χωριά ερειπωμένα, σπίτια κλειστά, εκτάσεις ακαλλιέργητες, επιχειρήσεις που φυτοζωούν, μαγαζιά κλειστά.
Μια ολόκληρη χώρα σε αδράνεια, σε παύση, σε συντριβή, σε θλίψη και φόβο. Και όλα αυτά στη χώρα που γέννησε την ελπίδα, τον πολιτισμό, το θάρρος, την σοφία, τον ηρωισμό και το όνειρο. Στην Ελλάδα, το κέντρο του σύμπαντος, τη χώρα που λαμπυρίζει κάτω από το φως των ήλιων.
Και εμείς οι Έλληνες, ηθικοί αυτουργοί στο έγκλημα της καταστροφής της και ταυτόχρονα θύτες και θύματα. Ανεύθυνοι και υπεύθυνοι όσο ποτέ άλλοτε. Χαρίζουμε το μέλλον και την ελπίδα μας, αβασάνιστα στους άλλους. Τα παιδιά μας ξενιτεμένα, που όμως ζουν με την νοσταλγία της επιστροφής, στη χώρα του ιδανικού που θα μπορούσε να είναι η δική τους χώρα.
Γιατί τόσες ελλείψεις και παραλείψεις; Γιατί τόση αδιαφορία, τόση αδράνεια; Πόσα γιατί μπορούν να ειπωθούν και πόσα γιατί μπορούν να απαντηθούν;
Κανείς δεν αμφισβητεί ότι, πάντα υπάρχουν οι κακές στιγμές, όμως όταν αυτές οι κακές στιγμές όχι μόνο δεν προβλέπονται, αλλά αγνοούνται εντελώς, τότε μιλάμε για ελλείψεις και παραλείψεις που προκαλούν θάνατο. Κι είναι πολλές σε αυτή τη χώρα, σημαντικές και ασήμαντες, μεγάλες και μικρές, αλλά είναι επικίνδυνες. Πόλεμος σε καιρό ειρήνης, είναι η ζωή μας. Στους δρόμους μας, στα απλά καθημερινά πράγματα, στην τέχνη, στις δουλείες μας, παντού πολεμούμε για τα αυτονόητα, για αυτά που δικαιούμαστε. Και ακόμα και κάτω από αυτές τις συνθήκες, αδυνατούμε να κατανοήσουμε ότι, κάθε άνθρωπος ξέρει καλά τι θα ήθελε να ζητήσει στα πλαίσια του δικαίου και του σωστού, από τους συνανθρώπους του και από την πολιτεία. Αυτός ο κανόνας, μας προσφέρει στην πράξη ένα καλό και εύκολο κριτήριο για να μπορέσουμε να ζήσουμε. Σε κάθε στιγμή, σε κάθε μικρή η μεγάλη πράξη που κάνουμε στην καθημερινότητα μας, είμαστε υπεύθυνοι απέναντι στον εαυτό μας και στους άλλους. Η μόνη προστασία από όλους τους κινδύνους είναι αυτή. Έτσι ίσως μπορέσουμε να σώσουμε ότι έχει απομείνει σε αυτή τη χώρα διορθώνοντας τις παραλείψεις και μειώνοντας τις ελλείψεις που υπάρχουν γύρω μας.
Γιατί, όταν καταλήγει το αποτέλεσμα αυτών των ελλείψεων να είναι ο θάνατος, τότε κάθε ελπίδα χάνεται.
Μέσα στους Έλληνες υπάρχει η έννοια της ευθύνης και της ελευθερίας, απλά έχει αδρανοποιηθεί. Καιρός όμως είναι πια να ξυπνήσουμε από το λήθαργο της αδιαφορίας, της αδράνειας και του φόβου.
