Οι ποιητές που πλέκουνε όπου βρεθούνε στίχους
μοιάζουν με χτίστες και ‘πουργούς που θεμελιώνουν τοίχους.
Βρίσκουνε την κατάλληλη για καντονάδα πέτρα
που μένει πάντα σταθερή αιώνες κι αν εμέτρα.
Στα τείχη τα Κυκλώπεια η σκέψη μου ξετρέχει
και στους μεγάλους ποιητές π’ η αρχαιότης έχει.
Στην ικανότητα τ’ ενός εις το να βρει τη λέξη
και εμπειρία τ’ αλλουνού πια πέτρα να διαλέξει.
Που την τοποθετούσανε στην πρέπουσα τη θέση
σωστή για να γενεί δουλειά και το γλυκό να… δέσει.
Η λέξη στην κατάληξη κι η πέτρα στη γωνία
έκαναν όλη τη δουλειά κι έφευγ’ η αγωνία.
Έτσι κρατήσαν ως εμάς, τ’ αθάνατα τα έπη
και τα μνημεία π’ ευτυχώς όλος ο κόσμος βλέπει.
Που βρέθηκαν τέτοια μυαλά, στα χρόνια τα φευγάτα
ενώ σήμερα τρώγονται σαν σκύλος με τη γάτα.
Μιλώ για τους πολιτικούς, τσ’ Ελλάδας το ξαθέρι
που σε ολόκληρο ντουνιά άλλο δεν έχουν ταίρι.
Και δίνουν το δικαίωμα για να τους σατιρίζουν
οι σύγχρονοι οι ποιητές μ’ αυτοί δεν χαμπαρίζουν.
Κι αν με τη σάτιρα γελούν, δεν δίνουν σημασία
αφήνουνε το νόημα και πιάνουν την… ουσία.
Βούλιαξαν την Ελλάδα μας και πλούτισαν εκείνοι
μα ο Ουράνιος κριτής μια μέρα θα τους κρίνει.
