Επίσκεψη την Παρασκευή στο Νοσοκομείο του βουλευτή Μ. Βολουδάκη, σύσκεψη το Σάββατο από τον δήμαρχο Χανίων Π. Σημανδηράκη, επίσκεψη-σύσκεψη ετοιμαζόταν να συγκαλέσει εντός της εβδομάδας και άλλος πολιτικός… όλοι για τα προβλήματα του Νοσοκομείου!
Τι εξυπηρετούν πραγματικά όλες αυτές οι μεμονωμένες κινήσεις στην κατεύθυνση του να δοθούν λύσεις στα προβλήματα του νοσηλευτικού ιδρύματος;
Είναι τόσο δύσκολο να συναντηθούν όλοι οι βουλευτές, περιφερειάρχης, αντιπεριφερειάρχης, δήμαρχοι και να σχεδιάσουν μια στρατηγική, για να δοθεί μια πρώτη “ανακούφιση” στο θέμα του προσωπικού ώστε να μπορεί να λειτουργήσει το Νοσοκομείο;
Και στη συνέχεια να πάνε όλοι μαζί στον Υπουργό και στον Πρωθυπουργό για τη μακροπρόσθεσμη λύση που δεν μπορεί να είναι άλλη από το να δοθούν επιπλέον κίνητρα για γιατρούς ώστε να πάψει η φυγή προς το εξωτερικό;
Πραγματικά, υπάρχει το ερώτημα, γιατί φεύγουν οι γιατροί στο εξωτερικό, όταν εδώ στην καλύτερη περίπτωση ένας έμπειρος γιατρός θα έχει ένα μισθό 2-2.500 ευρώ και θα πρέπει να κάνει 7, 8, 9, 10 εφημερίες τον μήνα, ενώ π.χ. στην Κύπρο οι μισθοί φτάνουν τις 9.000 ευρώ με ελάχιστες εφημερίες; Είναι δυνατόν να μην καταλήγουν άγονοι οι διαγωνισμοί των προσλήψεων όταν ένας νεοδιόριστος γιατρός θα ξεκινάει με 1200 ευρώ μισθό κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες εργασίας;
Για ποιο λόγο, λοιπόν, δεν συγκαλείται μια κοινή σύσκεψη έστω για αρχή; Είναι κοινό μυστικό ότι οι τρεις κυβερνητικοί βουλευτές στα Χανιά δεν έχουν τις καλύτερες των σχέσεων μεταξύ τους, το κυνήγι της προσωπικής ψήφου και οι πολλοί μνηστήρες για τις βουλευτικές έδρες του κυβερνώντος κόμματος φαίνεται να τους αγχώνουν.
Είναι αυτός λόγος να μην μπορούν να συναντηθούν από κοινού;
Ανάλογες και χειρότερες σχέσεις είχαν πάλι οι κυβερνητικοί βουλευτές προ 15ετίας, και τότε δεν ήθελε ο ένας να βλέπει τον άλλο, αλλά αυτό δεν εμπόδιζε τη συνεδρίαση του τότε “Άτυπου Οργάνου”, υπό την προεδρία του Νομάρχη (Κατσανεβάκη και Αρχοντάκη στη συνέχεια), παρουσία των βουλευτών, του δημάρχου Χανίων, του προέδρου του ΤΕΕ κ.α. Στο “Άτυπο Όργανο” δίνονταν κατευθύνσεις, επιχειρούνταν κοινές λύσεις στα όποια προβλήματα, αρκετές φορές με επιτυχία.
Τώρα το άγχος της επανεκλογής, οι προσωπικές φιλοδοξίες και “η κατόπιν ενεργειών μου” πρακτικές δεν αφήνουν να γίνουν ούτε τα αυτονόητα…
