ΟΙ ∆ΙΗΜΕΡΕΣ ΕΚ∆ΗΛΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟ ΒΕΝΙΖΕΛΟ
Θυµάµαι όταν ήµουν παιδί -εδώ και αρκετές δεκαετίες- µε έπαιρνε ο πατέρας µου από το χέρι και περπατώντας από τη Χαλέπα ανεβαίναµε στο Ακρωτήρι, διασχίζοντας το πευκόδασος, που είναι κάτω από τον Προφήτη Ηλία. Ψηλά µπροστά µας βλέπαµε το άγαλµα της Ελευθερίας. Ήταν πάντοτε µια από τις τελευταίες Κυριακές του Μαρτίου. Πηγαίναµε στο Μνηµόσυνο του Βενιζέλου. Πλήθος κόσµου ανέβαινε µαζί µας. Όταν φθάναµε, η κοσµοπληµµύρα ήταν απίθανη. Γινόταν το Μνηµόσυνο. Ακούγαµε και την οµιλία από έναν επώνυµο πολιτικό άνδρα ή διανοούµενο. Τελειώνοντας, γυρίζαµε κατηφορίζοντας. Ο καιρός -βροχή ή ήλιος- δεν επηρέαζε τη συµµετοχή. Γιατί αυτή κρινόταν αυτονόητη.
Εύλογο απορρέει το ερώτηµα: Γιατί αυτή η προσωπική αναφορά; Εύλογη και η απάντηση: Πριν από λίγες µέρες τελέστηκε αυτό το καθιερωµένο Μνηµόσυνο του νεκρού του Ακρωτηρίου και του γιου του. Με οµιλητή τον διακεκριµένο ιστορικό Ευάνθη Χατζηβασιλείου, συγγραφέα, καθηγητή στο Πανεπιστήµιο Αθηνών και γενικό γραµµατέα του Ιδρύµατος της Βουλής για τον Κοινοβουλευτισµό και τη ∆ηµοκρατία. Η οµιλία του µε τίτλο «26 χρόνια: ο Ελευθέριος Βενιζέλος ως καµπή της νεότερης και σύγχρονης ελληνικής ιστορίας» κράτησε αµείωτο το ενδιαφέρον των παρευρισκόµενων, καθώς ανέδειξε µε ρέοντα λόγο και βαθιά ιστορική γνώση την πρωταγωνιστική παρουσία του Βενιζέλου στην ελληνική και διεθνή σκηνή από το 1910 που ανέλαβε πρωθυπουργός της Ελλάδας µέχρι τον θάνατό του στο Παρίσι το 1936.
Αυτό το ετήσιο Μνηµόσυνο είναι ταυτόχρονα µυσταγωγία και άντληση δύναµης. Μυσταγωγία για να µετρήσουµε το ανάστηµα του ανδρός και για να σπουδάσουµε την παρακαταθήκη του. Άντληση δύναµης για να αναλάβουµε κι εµείς τις δικές µας ευθύνες ως άτοµα και ως σύνολα. Να ξαναθυµηθούµε την αρχαία λέξη αρετή και ό,τι αυτή εµπεριέχει. Το χρειαζόµαστε αυτό το Μνηµόσυνο. Οφείλουµε να προσερχόµαστε, να συρρέουµε εκεί στο Ακρωτήρι όλες οι γενιές µια φορά τον χρόνο για αναστοχασµό οι µεγαλύτεροι και µάθηση οι νεότεροι. Η ηθική οφειλή έχει την πλέον βαρύνουσα αξία από οποιαδήποτε άλλη οφειλή.
Το προηγούµενο βράδυ το Εθνικό Ίδρυµα που φέρει το όνοµά του, στην καθιερωµένη εκδήλωση στις εγκαταστάσεις του στη Χαλέπα, τίµησε την επέτειο βραβεύοντας µαθητές λυκείων απ’ όλη την Ελλάδα, που διακρίθηκαν στον διαγωνισµό συγγραφής δοκιµίου µε θέµα την εγκατάσταση των προσφύγων στην Ελλάδα µετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Η Άρτεµις-Χριστίνα, η Βασιλική, ο Χρήστος και δεκάδες άλλοι µαθητές Γ΄ Λυκείου από τη Θεσσαλονίκη, τον Κορυδαλλό, την Καλαµαριά, το Ηράκλειο, τη Ραφήνα, από ελληνικά σχολεία του εξωτερικού, αλλά και από τα Χανιά, τη Σούδα και το Ακρωτήρι, έδωσαν και φέτος το δικό τους δυναµικό «παρών». Στην τελετή η συµµετοχή του κόσµου ήταν αθρόα και η συγκίνηση έκδηλη. Τα παιδιά έλαβαν τον λόγο και µάς συγκίνησαν µε το ενδιαφέρον και το πάθος τους, αποδεικνύοντας ότι ο Βενιζέλος εξακολουθεί και σήµερα να εµπνέει ως ένα ακατάλυτο ηγετικό πρότυπο, µε τις παρακαταθήκες και τα σπουδαία επιτεύγµατά του.
**Ο τίτλος αποτελεί δάνειο από την επιµνηµόσυνη οµιλία του Μητροπολίτη Ειρηναίου Γαλανάκη στο Μνηµόσυνο του 1985.
*Η Αργυρώ Χανιωτάκη–Σµυρλάκη είναι πρόεδρος του Συλλόγου Φίλοι του Εθνικού Ιδρύµατος ‘‘Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος’’
