“ Όμως αυτοί που σκορπίζουν τον φόβο, οι άπιστοι, οι βδελυροί, οι φονιάδες και όλοι οι ψεύτες θα σκάψουν τον ίδιο τους το λάκκο, μέσα στον οποίο καίει φωτιά και θειάφι”.
Σε δυο μεγάλες κατηγορίες χωρίζονται οι άνθρωποι, σε αυτούς που βασανίζονται κι σε αυτούς που βασανίζουν. Διακρίνεται αυτό από πολύ νωρίς, μόλις αρχίσει η κοινωνικοποίηση μας σαν παιδιά. Κατά τη διάρκεια της ζωής αυτό καλείται να συνειδητοποιηθεί για να αλλάξει η μοίρα του βασανιστή. Η μεγάλη αλήθεια είναι ότι εάν προσβάλετε, εάν αδικήσετε, εάν πληγώσετε έναν άνθρωπο, αυτός ο άνθρωπος κάποτε μπορεί να σας συγχωρήσει. Οι ανώτερες δυνάμεις όμως που κρατούν αυτόν τον κόσμο δε θα το κάνουν. Η τιμωρία για την κακομεταχείριση των ανθρώπων, κοντινών ή μακρινών, αγαπημένων ή μισητών, έρχεται πάντα. Ίσως όχι αμέσως, ίσως πολύ αργότερα, αλλά έρχεται πάντα. Όσο μεγαλύτερη ζημιά προκαλέσεις σε κάποιον εντελώς άδικα, τόσο μεγαλύτερος είναι ο κίνδυνος για αυτόν που την προκαλεί. Μερικές φορές φαίνεται ότι αυτός που βλάπτει και προκαλεί οποιοδήποτε κακό στον άλλον, ζει καλά και σε αφθονία, αλλά στην πραγματικότητα απλώς του δίνεται η ευκαιρία να συνειδητοποιήσει τι έχει κάνει και να το διορθώσει ή να διορθωθεί ο ίδιος. Επί της ουσίας αυτό μπορούμε να το δούμε σαν μια βοήθεια από ψηλά προκειμένου ο βασανιστής να αρχίσει να καταλαβαίνει και να αλλάξει. Διαφορετικά, εκείνος που σκέφτεται, πράττει και επιθυμεί το κακό και την αδικία, αναπόφευκτα θα δεχτεί ένα ξαφνικό χτύπημα. Εάν δε επιμένει να μην κατανοεί τίποτα, τόσο για τον εαυτό του όσο και για το κακό που διέπραξε και διαπράττει, τότε όλα επαναλαμβάνονται σε μια πιο δύσκολη εκδοχή. Εάν πάλι τίποτα δεν μπορεί να βοηθήσει τον αδικημένο από το βασανιστή του, του παρέχεται η προστασία που του αναλογεί. Στην πιο δύσκολη περίπτωση, εάν δεν υπάρχει άλλος τρόπος απλώς εξαλείφεται ο βασανιστής και τότε ο αδικημένος αποκτά την ελευθερία του. Η αποστολή και το έργο του, όμως, είναι πολύ σημαντικά. Το να μπλέξεις έναν άνθρωπο δίκαιο και καλό σε σκοτεινά δίχτυα ή να εμποδίσεις το δρόμο του είναι σα να υπογράφεις μόνος σου μια αυστηρή ποινή. Ο αδικημένος βέβαια θα κλάψει, θα λυπηθεί, θα κατηγορήσει τον εαυτό του ότι δε βοήθησε, ότι δεν έσωσε και πιο πολύ θα νοιώσει υπεύθυνος και πικραμένος για όλα όσα θα συμβούν. Γιατί οι άνθρωποι με νόηση, έχουν την βαθιά γνώση ότι είμαστε όλοι ένα και ότι όλοι αλληλοεπιδρούμε μεταξύ μας σαν ένα σύστημα συνδεδεμένων αγγείων. Γνωρίζουν ότι τίποτα δε χάνεται και ότι η αγάπη, όπως και το μίσος και η αδικία, έχουν την ίδια ανταπόδοση στον κάτοχο τους. Ο άνθρωπος που αδικήθηκε, η αλήθεια είναι ότι δε ζει ούτε καλά, ούτε εύκολα, όμως τις περισσότερες φορές δημιουργείται μέσα του μία αδιόρατη δύναμη που τον υποστηρίζει. Η δύναμη αυτή είναι που λειτουργεί ανταποδοτικά. Στη συνέχεια αυτά τα χτυπήματα που δέχονται οι άνθρωποι βασανιστές, αναρωτιούνται από που τους ήρθαν. Ναι είναι όλα από εκεί. Από τα λάθη, τις αδικίες, τα μίση, τα πάθη και την έλλειψη αγάπης για τους άλλους. Από τις ανώτερες δυνάμεις που μας περιβάλουν και κρατούν τα πάντα σε ισορροπία. Αυτές οι δυνάμεις πρέπει να σώσουν τον αδικημένο και πάντα το κάνουν. Το σημαντικό είναι πως οι ευκαιρίες πάντοτε δίνονται και η επιλογή επίσης. Εάν, λοιπόν, επιλέξουν να μείνουν ακίνητοι, εάν επιλέξουν να συνεχίσουν σα να μην έγινε τίποτα, εάν απλά δε νοιάζονται, τότε θα υποστούν όλα αυτά που τους αναλογούν.
