Στις Βόλτες µας, σηµασία δεν έχει πού πηγαίνουµε, αλλά η παρέα. Ακόµα και στη µοναξιά, µόνοι µας µε τον εαυτό µας, αυτή η παρέα έχει πολλά να πει κι άλλα τόσα να αποδείξει.
Η κοπελιά πήγε τη βόλτα της µε το Άλογό της… Το άλογο πήγε βόλτα µε το πουλαράκι, το οποίο πήγε βόλτα ως µικρότερο και µε την κοπελιά και µε το άλογο.
Κάθισα, κοιτούσα το όµορφο παρεάκι και σκεφτόµουν πως, στους κύκλους που κάνουν µαζί οι τρεις τους, ο κάθε ένας έχει τον δικό του κόσµο µέσα στον οποίο και για τον οποίο κινείται. Έχει όµως και το δικό του ρόλο, ο οποίος αναγνωρίζεται από τους άλλους.
Κάπως έτσι λειτουργεί και η πολιτική, της οποίας κυρίαρχος λόγος ύπαρξης είναι ο πολίτης και κάθε υπηρεσία προς αυτόν.
Κι όµως, κάθε ιδεολογικός χώρος έχει το δικό του διάλογο, κάθε κυβέρνηση τη δική της οπτική, κάθε πολιτικός τον δικό του µικρόκοσµο, κάθε πολίτης τη δική του αλήθεια.
Βολτάροντας όλοι αυτοί ως ένα παρεάκι, διαπιστώνουµε διαρκώς, την ύπαρξη µιας ζωηρής ανισορροπίας η οποία ρεγουλάρεται µόνο στην περίπτωση που υπάρξουν, νόρµες, όρια, διάκριση ρόλων και κοινή αναγνώριση της αλήθειας και των αναγκών όλων αλλά και καθενός ξεχωριστά.
Στην αντίθετη περίπτωση, αν δεν υπάρξουν τα συγκεκριµένα, για να µπορέσουµε να πάµε όλοι µαζί βόλτα, θα χρειάζεται να έχουµε φράκτες γύρω µας, χαλινάρια και γκέµια πάνω µας και ενίοτε όλο και κάποιο καµτσίκι.
