“Κάθε γενιά συμβιώνει κι αγαπά τα πράγματα που την περιβάλλουν”
“-ΚΟΙΤΑ ΝΑ ΔΕΙΣ! Με ρωτάς για το πώς αισθάνομαι με τόσα βιβλία κι άλλα πράγματα γύρω μου… Αν σου πω αμηχανία, θα είναι λίγο. “Χρόνια τώρα, κάθε Γενάρη υπόσχομαι στον εαυτό μου να κάνω εκκαθάριση. Υπογράφω συνομωτικά με τον εαυτό μου “σύμφωνα” για το τί θα κρατήσω, τι θα χαρίσω, τι θα πετάξω! Και κάθε μέσα του Φλεβάρη με βλέπω να αυτοακυρώνομαι. Λέω: “-Μα, αυτό θα πετάξω, το βιβλίο-επιβράβευση της αριστείας μου στο Δημοτικό;” “-Αυτό…; Μα, αυτό είναι το νυφικό μου!” “-Τί λες τώρα; Τους δίσκους της νιότης μου, με τα ωραιότερα τραγούδια θα πετάξω;” “-Το άλμπουμ αυτό είναι χάρισμα του κουμπάρου μου στο γάμο!” “-Τα κογχύλια μου; Μα, είναι από το νησί της πρώτης μου αγάπης!”
“ΚΑΠΟΙΕΣ ΒΡΑΔΙΕΣ μάλιστα κι ενώ θέλω να ηρεμήσω από τη ρουτίνα της ημέρας, πετάγονται μέσα από τα βιβλία πρόσωπα που, περιτριγυρίζοντάς με, κατακρίνουν τις “δολερές” σκέψεις μου: “-Μα, εμένα θα πετάξεις που, στις δύσκολες στιγμές της ζωής, σού’δειξα έναν άλλο τρόπο σκέψης, ένα άλλο modus vivendi;” “-Εμένα, που σε κρατούσα συντροφιά στο πένθος των γονιών σου;” “-Εμένα…; Που σ’ έκανα να γελάς αποκαλύπτοντας ποιος πραγματικά είσαι;” “-Κι εγώ που σου’ μαθα την αληθινή σου ιστορία, ώστε να αντικρούεις τους άλλους με επιχειρήματα;”
“ΔΕΝ ΠΕΤΩ τίποτε, έστω κι αν πρόκειται για πράγματα μη λειτουργικά (βίντεο, κασέτες, πικ-απ, ραδιόφωνο, δίσκοι), αφού η σύγχρονη τεχνολογία τα έχει καταργήσει. Δεν ξέρω πώς το λένε οι Ψυχολόγοι (1), αλλά εγώ απολαμβάνω την “άγια απραξία” μου, απόρροια των δισταγμών μου. Όμως, έτσι ένας ψιλοχαμός που βασιλεύει στο σπίτι καταντά εκνευριστικός και για μένα και για τους άλλους: παλιά ρούχα στις ντουλάπες, γεμάτα (σε διπλοσειρές βιβλίων) τα ράφια, dvd και κασέτες σε συρτάρια, μπλοκάκια και τετράδια με λίγες σημειώσεις και πολλές λευκές σελίδες, παλιές εφημερίδες κιτρινισμένες, ένθετα βιβλία, στίβες περιοδικών, φωτογραφίες…
“ΤΑ ΒΡΑΔΙΑ που πέφτω να κοιμηθώ, νιώθω έντονη την παρουσία όλων αυτών. Σαν να είναι μυθικά όντα που ξυπνούν! Σκέφτομαι πως ο Θεός έπλασε τη μέρα και το φως για τους ανθρώπους· τις δε νύχτες και τις σκιές της για τα πράγματα. Ώστε να αναστοχαζόμαστε. Έχω την αίσθηση, σε προχωρημένες νυχτερινές ώρες, πως από τις βιβλιοθήκες εκπέμπονται μηνύματα· από την κουζίνα ακούγονται τριξίματα, ενώ από το πατάρι βγαίνουν παράξενοι μουσικοί ήχοι! Όλα αποκτούν ζωή, όλα “μιλούν”. Κι ας τους δημιουργώ εγώ τη μέρα υπαρξιακά προβλήματα.
“ΔΕΝ ΑΠΟΦΑΣΙΖΩ την “εκκαθάριση”, όχι από βαρεμάρα, αλλά από προσωπικούς, συναισθηματικούς λόγους: συγκέντρωσα στα χρόνια της εκπαιδευτικής μου θητείας σωρούς βιβλίων κάθε είδους φιλοδοξώντας κάποτε να τα διαβάσω! Τα περισσότερα έμειναν βαριά “κληρονομιά” στα πιο ψηλά ράφια των βιβλιοθηκών μου. Το σπίτι ξεχειλίζει από βιβλία, κι όπου να’ ναι θα πρέπει να βγούμε εμείς έξω για να μείνουν αυτά μέσα! Βιβλία στο κομοδίνο, στο γραφείο, στο δάπεδο, στην αποθήκη, στο πατάρι! Ακόμη και κρεμαστή βιβλιοθήκη υπάρχει!
“ΣΤΙΣ ΕΛΑΧΙΣΤΕΣ φορές που πραγματικά ασχολούμαι με “ξεσκαρτάρισμα” (εφημερίδες της εβδομάδας) παραδέχομαι ότι μπορώ να “πιάσω” και τα υπόλοιπα του σπιτιού. Αλλά δεν ξέρω από πού να αρχίσω! Τότε αναλαμβάνει ο άντρας μου. Μα και πάλι, αυτά που επιλέγει αυτός για πέταμα, πρέπει να περάσουν κι από μένα. Οπότε κοντοστέκομαι, αμφιβάλλω και τα ξαναβάζω στη θέση τους! Αύριο θα τα ξαναδω, λέω…
“ΤΗΝ ΞΕΡΩ καλά αυτή την αίσθηση του “αύριο”. Γνωρίζω τα επόμενα πρωινά με τις “ληξιπρόθεσμες” υποσχέσεις μου και τα πολλά “έ, μέρα του Θεού είναι και μεθαύριο”! Όμως, τα “αύριο” και “μεθαύριο” έρχονται και παρέρχονται. Και κυλούν οι ώρες, οι μέρες και οι μήνες άπραγα, χωρίς να έχω κάνει τίποτε. Κι αυτό, επειδή όλα τα “πρέπει μου” μαζεύονται και κουρνιάζουν σε ντουλάπες και ράφια αποκοιμίζοντας τις ανερμάτιστες αυτοϋποσχέσεις μου και τις ανεκτέλεστες υποχρεώσεις μου. Ξανασυμβιβάζομαι, λοιπόν, πείθοντας τον εαυτό μου πως καμιά συμφωνία δεν αποτελεί προτεραιότητα στη ζωή μου! Το επιχείρημά μου; Ο Εκκλησιαστής που λέει, “καιρός παντί πράγματι”. Ζωή νά’ χουμε και “ες αύριον τα σπουδαία”!
“ΠΡΟΧΘΕΣ (Τρίτη και 13/1) είπανε οι Αστρολόγοι πως η Σελήνη “μπήκε” στη λογική και λεπτολόγο Παρθένο! Η δε σκιασμένη γεναριάτικη Πανσέληνος μάς θέλει οργανωμένους και προσγειωμένους! Όχι μόνο στα εργασιακά και την καθημερινότητα, αλλά και στα συναισθηματικά καλώντας μας να μετράμε τα υπέρ και κατά κάθε πράγματος, πριν την κάθε απόφασή μας.
“ΞΑΝΑΛΕΩ να αρχίσω εκκαθάριση. Από τα σχολικά βιβλία αυτή τη φορά. Να, όμως που ένα μεγάλο “stop” στήνεται μπροστά τους: “-Μα, αυτά είναι τα “μικρά σου παιδιά” με τα οποία έχεις συναισθηματικό δεσμό από τα πρώτα χρόνια του διορισμού σου”, “με” ακούω να λέω. “Ο δεσμός αυτός -συνεχίζει το alter ego μου- δεν έχει καμιά σχέση με το δέσιμο που έχεις με τα άλλα βιβλία”. Πράγματι, το σχολικό βιβλίο μού φέρνει τη νοσταλγία μιας ολόκληρης εκπαιδευτικής ζωής. Το πολυκαιρισμένο χαρτί αναδίδει οσμές αιώνιας νεότητας και δημιουργικότητας. Και διόλου σπάνιο, ανοίγοντας τις σελίδες κάποιου, να βρω φωτογραφίες με μαθητές ή συναδέλφους, παλιές βαθμολογίες, πρόχειρα διαγωνίσματα, διορθωμένες εκθέσεις, σημειώματα μαθητών… Τα πετάς αυτά;
“ΕΙΝΑΙ και φορές που βλέπω σημειώσεις μου στα περιθώρια βιβλίων, που μου θυμίζουν πολλά. Μεταξύ δε ονειροπόλησης και παργματικότητας έχω την αίσθηση πως τα γράμματα μερικών σελίδων μεταμορφώνονται σε “ζαβολιάρικα” ή θλιμένα παιδικά μουτράκια. Πώς λοιπόν, να πετάξεις τέτοια «φλύαρα» βιβλία που κάθε φορά που τ΄ανοίγεις, σου λένε καινούργια πράγματα; Άλλες φορές πάλι πιάνω τον εαυτό μου να “ταξιδεύει” σε Σύμη (πρώτος διορισμός), Κιλκίς (γάμος), Θεσσαλονίκη (αγαπημένη πόλη σπουδών), Χανιά.
“ΤΙ ΕΙΝΑΙ τελικά αυτό που γίνεται τροχοπέδη να μη μπορούμε να απαλλαγούμε από τη “ζωή” των πραγμάτων μας; Πιστεύω πως είναι το γεγονός ότι τις θύμησες, τα πρόσωπα και κάποια γεγονότα συνταιριασμένα με αντικείμενα, δεν τα πετάς! Εκείνη η ανυπέρβλητη δύναμη του συναισθήματος, εννιά φορές στις δέκα νικά την απαίτηση της λογικής και της αναγκαιότητας για ανανέωση.
“ΠΟΙΑ τύχη επιφυλάσσεται στα πράγματα που εμείς δεν τολμούμε να πετάξουμε, αυτό είναι μια άλλη ιστορία: τα παιδιά μας, πιθανοί “κληρονόμοι” των πραγμάτων, ζώντας σε άλλους κόσμους και εποχές, με την τεχνογνωσία και την τεχνολογία “δαχτυλίδι” στα χέρια τους, μάλλον δεν θα έχουν επιθυμία, ούτε και χρόνο να ασχοληθούν με τους δικούς μας συναισθηματικούς δεσμούς και τα διλήμματα…”(Χ. 17/1/20)
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ: -(1) Η Ψυχολογία μιλά για κάποιο “σύνδρομο αποθησαύρισης” (Hoarding Disorder) που μελετήθηκε για πρώτη φορά πριν από 70 χρόνια στην Αμερική. Αφορούσε βέβαια τις πρώτες γενιές του καταστροφικού Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, τότε που κάθε παλιό αντικείμενο ήταν πολύτιμο. [Το σύνδρομο αυτό χαρακτηρίζεται από την υπερβολική συσσώρευση αντικειμένων (όμοιων ή ετερόκλητων) αλλά κι απ’την αδυναμία μας να τα αποχωριστούμε].
Καλή χρονιά
Αξιότιμέ κύριε Καλαϊτζόγλου
Θέλω να αφήσω αυτό το ποίημα να μιλήσει και σας εύχομαι υγεία, γιατί αν την έχουμε, όλα τα άλλα έρχονται μόνα τους.
“Η ψυχή μου βιάζεται” είναι ένα ποίημα που αποδίδεται στον κ. de Andrade,
αλλά φαίνεται ότι ο πραγματικός συγγραφέας είναι ο Βραζιλιάνος Ρικάρντο Γκόνντιμ.
Μέτρησα τα χρόνια μου και διαπίστωσα ότι έχω λιγότερο χρόνο για να ζήσω από ό, τι έχω ζήσει.
Νιώθω σαν αυτό το παιδί που κέρδισε ένα κουτί καραμέλες: της πρώτες τρώει με ευχαρίστηση και απληστία, αλλά όταν συνειδητοποιεί ότι έχουν μείνει μόνο λίγες, άρχισε πραγματικά να της απολαμβάνει.
Δεν έχω χρόνο για ατελείωτες διασκέψεις που συζητούν τα καταστατικά, τους κανόνες, τις διαδικασίες και τους εσωτερικούς κανόνες, γνωρίζοντας ότι τίποτα δεν θα επιτυγχάνεται.
Δεν έχω πλέον χρόνο να αντέξω παράλογους ανθρώπους που ανεξάρτητα από την ηλικία τους, δεν είναι ενήλικοι.
Δεν έχω χρόνο να αντιμετωπίσω τη μετριότητα πια.
Δεν θέλω να είμαι σε συναντήσεις όπου οι φουσκωτοί εγωισμοί προελαύνουν.
Δεν κάνω συμβάσεις με εκμεταλλευτές, καιροσκόπους και τους οπορτουνιστές.
Με ενοχλούν οι άνθρωποι που ζηλεύουν και προσπαθούν να δυσφημήσουν τους πιο ικανούς για να καταλάβουν τις θέσεις, τα ταλέντα και τις επιτυχίες τους.
Ο χρόνος μου είναι πολύτιμος για ατελείωτες θεωρίες. Θέλω το ουσιαστικό, γιατί η ψυχή μου βιάζεται. “Το κουτί δεν έχει πολλές καραμέλες”.
Θέλω να ζήσω με ανθρώπους που είναι πολύ ανθρώπινοι.
Άνθρωποι που μπορούν να γελούν για τα λάθη τους, και δεν παραφουσκώνουνε με τις επιτυχίες τους.
Όσοι δεν αισθάνονται ότι καλούνται πρόωρα και που δεν διαφεύγουν από τις ευθύνες τους.
Όσοι υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και που θέλουν μόνο να είναι στην πλευρά της αλήθειας και της δικαιοσύνης.
Αυτά είναι που κάνουν την ζωή άξια.
Θέλω να περιβάλλομαι από ανθρώπους που ξέρουν πώς να αγγίζουν τις καρδιές των άλλων.
Άνθρωποι που έμαθαν να μεγαλώνουν μέσα από τα σκληρά χτυπήματα της ζωής μέσα από απαλές πινελιές της ψυχής.
Ναι, βιάζομαι, πολλή βιάζομαι να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να δώσει.
Προσπαθώ να μην σπαταλήσω (απολαύσω) της καραμέλες που μου μένουν.
Είμαι σίγουρος ότι θα είναι πιο νόστιμες από αυτές που έχω ήδη φάει.
Στόχος μου είναι να φτάσω στο τέλος ικανοποιημένος, ειρηνικά με μένα, τους αγαπημένους μου και τη συνείδησή μου.
Έχουμε δύο ζωές και η δεύτερη αρχίζει όταν συνειδητοποιούμε ότι έχουμε μόνο μία.