Θεράποντας: Έφτασε η στιγμή να πω το φοβερό.
Οιδίποδας: Και εγώ να το ακούσω. Όμως πρέπει να το ακούσω.
Δεν υπάρχει έργο τόσο πυκνό, καταιγιστικό και ανατρεπτικό όσο ο Οιδίποδας Τύραννος. Είναι η τραγωδία που ενέπνευσε όλους τους μεταγενέστερους συγγραφείς, η απόλυτη περιγραφή της ανθρώπινης ανάγκης να μάθει κάποιος τις ρίζες του, να απαντήσει σε ζοφερά ερωτήματα, ακόμα και αν η γνώση αποδειχθεί τελικά καταστρεπτική.
Είναι το τρανότερο παράδειγμα της κυριαρχίας του εφήμερου και της μηδαμινότητας του ανθρώπου, αφού ο πανίσχυρος μπορεί σε στιγμές να συντριβεί – ο αγαπημένος να γίνει μισητός – ο ήρωας να αποδειχθεί μίασμα.
Είναι και η ζοφερότερη απόδειξη του αναπόφευκτου. Ο ρόλος της μοίρας και του πεπρωμένου. Το αόρατο υφάδι που κατευθύνει τις ζωές των ανθρώπων και που τίποτα δεν μπορεί να το ανατρέψει.
Ο Οιδίποδας του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη είναι ο συγκλονιστικότερος “Οιδίποδας” που έχω δει μέχρι σήμερα!
Με εξαιρετικά ευρήματα – η ιδέα των πήλινων βρεφών κατά τη γνώμη μου ήταν πανέξυπνη- και αριστοτεχνική σκηνοθεσία απαλλαγμένη από φιοριτούρες, μοντερνισμούς και ο,τιδήποτε περιττό.
Ένας ανατριχιαστικά “καλοκουρδισμένος” Χορός (Μιχάλης Αφολαγιάν, Δημήτρης Γεωργαλάς, Δημήτρης Καραβιώτης, Κώστας Κοράκης, Αλκιβιάδης Μαγγόνας, Δημήτρης Μαύρος, Βασίλης Παπαδημητρίους, Γιάννης Πολιτάκης, Γιωργής Τσουρής, Βαγγέλης Ψωμάς) που δονείται και δονεί εξυπηρετώντας άριστα το σκοπό του -οι ηθοποιοί λειτουργούσαν υπέροχα και ως μονάδες και ως σύνολο.
Καταπληκτικός ο Νίκος Χατζόπουλος ως Κρέοντας, και ο Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης ως Τειρεσίας – ιδιαίτερα εμπνευσμένη και η αμφίεση του.
Υπέροχοι και ο Γιώργος Ζιόβας ως Άγγελος, ο Γιώργος Ψυχογιός ως Θεράποντας και ο Νικόλας Χανακούλας ως Εξάγγελος.
Η Αμαλία Μουτούση ως Ιοκάστη, υπήρξε υποδειγματική. Η τραγική πορεία της μέχρι την αποκάλυψη της ταυτότητας του Οιδίποδα ήταν “χορογραφημένη” με κάθε λεπτομέρεια, το ηχόχρωμα της φωνής, η κίνηση του σώματος απόλυτα ταιριαστά στην κάθε στιγμή.
Η κορυφαία ερμηνεία ωστόσο του Δημήτρη Λιγνάδη, ήταν το στοιχείο που απογείωσε την παράσταση. Ως Οιδίποδας, ο Δημήτρης Λιγνάδης, μέσα σε δυο ώρες, πέρασε από κάθε συναισθηματικό στάδιο με μια καταπληκτική φυσικότητα, παραδέρνοντας ανάμεσα σε χαρά, οδύνη, ελπίδα, οργή, υπεροψία, πυγμή, φόβο, πίστη, ύβρη, ταπεινότητα, παραδοχή και παράδοση, σε μια προσπάθεια να ανακαλύψει την αληθινή του ταυτότητα, τις ρίζες του.
Σκιαγράφησε με τρομακτική ακρίβεια τον τραγικό ήρωα που παρέμεινε πιστός στις αρχές του, ακόμα και όταν ψυχανεμιζόταν την καταστροφή, που δεν έκανε πίσω όσες φορές και αν του δόθηκε η ευκαιρία, οδηγώντας τελικά την μοίρα του στο αναπόφευκτο και ζοφερό φινάλε.
Ταυτότητα παράστασης
Μετάφραση: Γιάννης Λιγνάδης
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης. Σκηνικά-Κοστούμια: Πάρις Μέξης. Μουσική: Μίνως Μάτσας. Κίνηση: Κική Μπάκα
Φωτισμοί: Αλέκος Γιάνναρος
Βοηθοί σκηνοθέτη: Δήμητρα Δερμιτζάκη, Έλενα Σκουλά
Φιλολογικός Σύμβουλος: Νίκος Μανουσάκης. Βοηθός Μουσικού: Δήμητρα Αγραφιώτη. Φωνητική Διδασκαλία: Κατερίνα Κοζαδίνου
Φωτογραφίες παράστασης: Πάτροκλος Σκαφίδας. Παραγωγή: Αθηναϊκά Θέατρα. Πρωταγωνιστούν: Δημήτρης Λιγνάδης: Οιδίποδας, Αμαλία Μουτούση: Ιοκάστη, Νίκος Χατζόπουλος: Κρέων, Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης: Τειρεσίας, Γιώργος Ζιόβας: Άγγελος, Γιώργος Ψυχογιός: Θεράπων, Νικόλας Χανακούλας: Εξάγγελος, Χορός: Μιχάλης Αφολαγιάν, Δημήτρης Γεωργαλάς, Δημήτρης Καραβιώτης, Κώστας Κοράκης, Αλκιβιάδης Μαγγόνας, Δημήτρης Μαύρος, Βασίλης Παπαδημητρίου, Γιάννης Πολιτάκης, Γιωργής Τσουρής, Βαγγέλης Ψωμάς.
