Ηχεί ωραία ο λεκτικός προσδιορισμός και ας είναι υποκριτική εν προκειμένω η χρηστική λειτουργία της γλώσσας. Ευγηρία, δηλαδή, το ευτυχές γήρας! Ακόμα μπορεί να λέγεται και Γηροκομείο ή και Μονάδα Φροντίδας Ηλικιωμένων ή Αγία Σκέπη ή όπως αλλιώς… Σημασία σε κάθε περίπτωση έχει το νόημα που δίνουν οι άνθρωποι με τις πράξεις τους στις λέξεις.
Άλλωστε οι άνθρωποι έχουν μια εκπληκτική δυνατότητα να ωραιοποιούν την πραγματικότητα πίσω από τις λέξεις… Λόγια πολλά υποσχόμενα, λέξεις που ξεγελούν, που καθησυχάζουν, έννοιες που δεν τιμούν το περιεχόμενο τους. Ελπίδες φρούδες σε μια ζωή μισερή που σέρνεται μονότονα σε ένα μοναχικό προδιαγεγραμμένο κατήφορο για ορισμένους ηλικιωμένους συνανθρώπους μας, χωρίς προσδοκίες για κάτι διαφορετικό. Μια ζωή που τους έγινε πικρή και αβάσταχτη συνήθεια και ας μην την φαντάστηκαν ποτέ ως εκδοχή για τη δύση του βιολογικού τους κύκλου.
Πίσω από το τζάμι η πόλη απομακρύνεται ολοένα για να βυθιστεί πέρα μακριά στον ορίζοντα σιγά-σιγά. Τότε είναι σαν να απλώνεται ολόγυρα ένας τοίχος που κρύβει την απεριόριστη υποσχόμενη θέα… Είναι λοιπόν ο εγκλεισμός δεδομένος και αναπόδραστος, με την πανδημία να απειλεί ακόμα πιο πολύ την ανθρώπινη επικοινωνία και να κρύβει επιμελημένα μια αποτρόπαιη πραγματικότητα που όλοι πια γνωρίζουν και οι εικόνες της ντροπής για την πόλη μας να κάνουν το γύρω του κόσμου. Μάτια καρφωμένα στο πάτωμα, ανθρώπινες εξιλεωμένες φιγούρες, σχεδόν σκιές, αποστεωμένες οντότητες, εικόνες φρίκης και ντροπής, μαχαιριές στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, ψυχές που ζητούν δικαίωση… και πολλά ερωτηματικά αναπάντητα που ζητούν απαντήσεις.
Και όμως συμβαίνει το απίστευτο να εξακολουθούν να ζουν ακόμα και τώρα στον ίδιο αυτό χώρο, χωρίς ουσιαστικές αλλαγές (εκτός αν υπάρχουν και δεν τις γνωρίζουμε) συνάνθρωποι μας ανήμποροι να πουν μια λέξη, να αντιδράσουν, να υπερασπισθούν τα θέλω τους, τα δικαιώματά τους. Ακόμα και αν αυτά που καταγγέλλονται είναι υπερβολικά και κατασκευασμένα, έστω και υποψίες μόνο να υπάρχουν για ανάλογα περιστατικά, μια κοινωνία που σέβεται τον εαυτό της και τους ανθρώπους της οφείλει να δράσει αστραπιαία, πέρα από όποια γραφειοκρατικά γρανάζια και να δώσει άμεσα λύσεις.
Ίσως φανεί αργότερα ότι χάσαμε πολύτιμο χρόνο και μια τέτοια εκδοχή δεν τιμά κανένα μας.
ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΑ
Στην αναμονή, λοιπόν της εξεύρεσης άμεσης λύσης για καλύτερες ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης έστω και τώρα των ηλικιωμένων αυτών συμπολιτών μας, πολλά ερωτηματικά εγείρονται για τους χαλαρούς ελεγκτικούς μηχανισμούς των δομών φιλοξενίας των ηλικιωμένων στη χώρα μας. Είναι επίσης απορίας άξιο το γεγονός ότι πολλές από αυτές τις δομές λειτουργούν παράτυπα και παράνομα, χωρίς άδεια πολλές φορές, παραβιάζοντας βασικούς κανόνες ως προς τον ενδεικνυόμενο τρόπο λειτουργίας τους και χωρίς το προσωπικό να καλύπτει τις προϋποθέσεις που το Υπουργείο Υγείας ορίζει.
Εντύπωση επίσης προκαλεί το ασαφές και ανεπαρκές νομικό πλαίσιο της λειτουργίας των δομών φιλοξενίας των ηλικιωμένων και άλλων ευάλωτων κοινωνικά ομάδων στη χώρα μας με αποτέλεσμα, όπως συμβαίνει και σε πολλούς άλλους τομείς τελευταία με την πληθώρα των κοινωνικών προβλημάτων που υπάρχουν, να αναζητούνται εκ των υστέρων οι αναγκαίες νομοθετικές τροποποιήσεις για την επίλυση των προβλημάτων αυτών και να παρατηρείται «ένα γαϊτανάκι» απόδοσης ευθυνών μεταξύ των αρμοδίων φορέων.
Αυτό όμως που κυρίως προβληματίζει είναι ότι ποτέ δεν συγκροτήθηκε ένα ενιαίο ολοκληρωμένο εθνικό σχέδιο δημοσίων δομών για τη φροντίδα των ανθρώπων της τρίτης ηλικίας παρά τις αυξημένες ανάγκες που παρατηρούνται τα τελευταία χρόνια λόγω της δημογραφικής γήρανσης του πληθυσμού στη χώρα μας, της χαλάρωσης των οικογενειακών δεσμών αλλά και των δύσκολων οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών διαβίωσης πολλών οικογενειών εξαιτίας των οποίων αδυνατούν να προσφέρουν στα ηλικιωμένα μέλη τους την εξειδικευμένη φροντίδα που απαιτείται, ειδικότερα αν υπάρχουν προβλήματα υγείας.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα και στο νομό μας οι ανάγκες της τρίτης ηλικίας να έχουν αφεθεί σε μεγάλο βαθμό στη φροντίδα του ιδιωτικού κεφαλαίου με διαφορετικές υπηρεσίες ανάλογα με τα βαλάντια των ωφελουμένων αλλά και τον τρόπο λειτουργίας αυτών των δομών.
Αναπόφευκτα επίσης διατυπώνονται σκέψεις στην κλειστή μας κοινωνία τις μέρες αυτές και γίνονται συγκρίσεις των ιδιωτικών αυτών κλειστών δομών παροχής φροντίδας στους ηλικιωμένους του νομού μας με τις πολύχρονες ουσιαστικές υπηρεσίες που προσφέρουν στον τομέα αυτό στην πόλη μας και στο νομό μας το Δημοτικό Γηροκομείο Χανίων αλλά και το Αννουσάκειο Θεραπευτήριο Κισάμου, υπό την αιγίδα της Ιερής Μητρόπολης Κισάμου και Σελίνου. Δύο δομές που κρατούν ανοιχτές τις γέφυρες επικοινωνίας με τον περίγυρο τους, που διοικούνται από πολυφωνικά διοικητικά συμβούλια με την ενεργή συμμετοχή μελών της τοπικής κοινωνίας και που προσφέρουν υπηρεσίες σε έχοντες και μη έχοντες.
Από την άλλη καθίσταται πλέον σαφές ότι οι δομές που υπάρχουν στο νομό αδυνατούν να καλύψουν τις ολοένα αυξανόμενες ανάγκες που προκύπτουν με την πρωτοβάθμια Αυτοδιοίκηση, ως αμεσότερο δημοκρατικό θεσμό κοντά στον πολίτη και τις ανάγκες του, να καλείται να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στη διεκδίκηση πόρων για τη δημιουργία νέων δομών περίθαλψης και φροντίδας ηλικιωμένων.
Ένα άλλο συμπέρασμα που βγαίνει είναι επίσης ότι και όλοι εμείς ως πολίτες σε μια περίοδο, όπου το χρήμα και το κέρδος είναι αυτοσκοπός στην ζωή των ανθρώπων, πρέπει να είμαστε υποψιασμένοι στις όποιες επιλογές μας και ειδικότερα, όταν αυτές αφορούν αγαπημένα μας πρόσωπα.
Άλλωστε ο σεβασμός στους ηλικιωμένους, είναι δείγμα πολιτισμού και ωριμότητας του κοινωνικού συνόλου. Δεν είναι υποχρέωση, ούτε ικανοποίηση κάποιας ανάγκης. Είναι μία αυτονόητη αναγνώριση της προσφοράς και του έργου των ανθρώπων, στους οποίους δεν οφείλουμε μόνο την ύπαρξη μας, αλλά και όλα όσα απαρτίζουν την ζωή μας.
