Ποιητική Συλλογή Φωτεινής Σεγρεδάκη
Τη Φωτεινή την ξέρω από χρόνια. Γνωρίζω τις ευαισθησίες της, την πίστη και την αγάπη της για τους ανθρώπους, για όλους τους ανθρώπους, κυρίως τους κατατρεγμένους, τους πρόσφυγες, τους γέροντες, τους πάσχοντες, τους περιθωριακούς. Πάντα θα βρίσκει ελαφρυντικά να τους κατανοήσει να τους αθωώσει… Λατρεύει και τα παιδιά. Όλα τα παιδιά του κόσμου. Το ξέρουν οι εκπαιδευτικοί και την καλούν -κυρίως στη Γιορτή του Βιβλίου- να μπει στην αίθουσα του σχολείου και ν’ αναπτύξει διάφορα θέματα με επιτυχία…
Επίσης, μεγάλη ευαισθησία τρέφει για τα ζώα, τα αδέσποτα κυρίως, και για τη φύση (δάση, βουνά, ακρογιαλιές), λουλούδια, από το ταπεινό χαμομηλάκι και κυκλάμινο ως το τριαντάφυλλο και την ορχιδέα.
Τα ποιήματα επομένως δεν θα μπορούσε να είναι γραμμένα παρά μόνο με την πέννα της καρδιάς της. Διαθέτει και έμφυτο λογοτεχνικό ταλέντο και ικανότητα να διανθίζει τα τρυφερά της ποιήματα με πρωτόγνωρες λέξεις δικές της, πρωτότυπες, χαριτωμένες.
Συγχαρητήρια αξίζουν και στη φιλόλογο – συγγραφέα κ. Ανδρομάχη Χουρδάκη για την χαρισματική ικανότητα να προλογίσει τόσο μεστά και επιτυχημένα την ποιητική συλλογή «Οινοχόος» που μας «προσφέρει τον αψύ οίνο μιας ποίησης που αγκαλιάζει τον άνθρωπο και ξυπνά τις αισθήσεις…»
Η Φωτεινή Σεγρεδάκη είδε τα σημάδια στα χέρια του αγαπημένου και αμέσως σκέφτηκε ότι μπορούσε να εμπιστευτεί… την περιδιάβαση του κορμιού της.
Στο ποίημα «Σε στάση εμβρυακή» δεν μπορείς να μην δακρύσεις σαν μάνα, σαν ερωμένη, σαν γιαγιά, σαν γυναίκα τέλος πάντων… όταν τον αγαπημένο σου «στοχοποιεί» η οδύνη.
Αμ στον έρωτα τον πελαγίσιο που ο πανάρχαιος βράχος ερωτεύθηκε παράφορα το δυναμικό κυμάτισμά… όσο όμως και αν τον προκαλεί η «αλισάχνη» με τα κάτασπρα γιασεμάκια στις κοιλότητές του, εκείνος παραμένει σταθερός στο αίσθημά του, βράχος ακλόνητος!
«Το λαβωμένο φτερό του σταυραετού», μας γεμίζει θάρρος, υπερηφάνεια αντοχή και γενναιότητα και «η συγγνώμη» Φωτεινούλα μου, μου θύμισε ένα από τα πρώτα σου γραπτά, τότε που ο ξένος κυνηγός σκότωσε από λάθος ένα χελιδονάκι…Τόσο συγκλονίστηκε που αφού το έπιασε στα χέρια του, το φίλησε, του ζήτησε συγνώμη και το άφησε με πόνο στη γη.
Το ποίημα «Ο Θεός είναι Αόρατος», έφερε στη μνήμη μου το ποίημα του Αχιλλέα Παράσχου «όλα προσεύχονται» έμψυχα και άψυχα και ο ουρανός και η γη και τα πουλιά… και εκείνος που ζητά ψωμί για ξένο στόμα και «το χέρι του μικρού παιδιού προσεύχεται και κείνο, όταν ανοίγει το κλουβί στον σκλαβωμένο σπίνο» κλπ. Τα ποιήματα «Θλίψη η Αγιογραφούσα» κλείνουν τόσο μεγάλο πόνο και οδύνη που όλοι μας πιστεύω ότι έχουμε νιώσει παρόμοιες ιστορίες αληθινές, που ακούσαμε, διαβάσαμε ή βιώσαμε.
Το «Αυτόχειρας» και «το κόκκινο και το μαύρο» μας φέρνουν δάκρυα καυτά στα μάτια για τον Μανώλη, τον Ανδρέα και κάθε άλλον ευαίσθητο νέο που δεν μπόρεσε να συμβιβαστεί με το χωρισμό της αγαπημένης του…
Η σπίθα… βρίσκεται πράγματι μέσα μας, στην καρδιά μας και μάταια την ψάχνουμε αλλού… όμως αν την ανακαλύψουμε μας γεμίζει αισιοδοξία και λύτρωση ψυχική. Ο «Δροσουλίτης», πέρα από την ιστορική θυσία του Χατζημιχάλη Νταλιάνη, μου ξύπνησε παιδικές αναμνήσεις που οι θείοι μου από τον Καψοδάσο έβλεπαν τέλη Απριλίου λίγο πριν ανατείλει ο ήλιος τους Δροσουλίτες (ψυχές πολεμιστών) που προχωρούν πάνω στη θάλασσα και χάνονται στο βάθος της.
Αυτά τα στεφανώματα», κρύβουν πολύ πόνο. Όλοι έχουμε υπ’ όψιν μας παρόμοια γεγονότα από την Γερμανική κατοχή και τον καταραμένο εμφύλιο…
Φωτούλα, τα γραπτά σου περιέχουν πολύ δυνατά συναισθήματα (πόνο, έρωτα, αγωνία, πίστη, ενοχή, μα και χαρά και αισιοδοξία!) Χαίρομαι που το στο ποίημά σου είναι «του Μυρτίλου κύμα», αφιερωμένο στον δικό μας κόλπο, τον χιλιοτραγουδισμένο από τους ψαράδες μας και όχι μόνο κόλπο μας που καθημερινά μας καλημερίζει και ολημερίς μας συντροφεύει πότε θυμωμένος, πότε γαλήνιος, μα πάντα όμορφος και ερωτιάρης…
Καλοτάξιδο το βιβλίο σου. Με υγεία και χαρά να συνεχίσεις να μας κερνάς εκλεκτό γλυκό κρασί από τον Οινοχόο No 2 της ποιητικής συλλογής, που περιμένουμε, αφού ο Θεός σε έχει πλουσιοπάροχα προικίσει με το ξεχωριστό ταλέντο που διαθέτεις…
