Φωτεινής Εμμ. Σεγρεδάκη- Κίσαμος 2021- “Χανιώτικα νέα”
Με χαρά πήρα στα χέρια μου τον «Οινοχόο» της αγαπημένης μου Φωτεινής Σεγρεδάκη, της οποίας τα αξιόλογα γραφτά έχουμε την τύχη να διαβάζουμε στα φιλόξενα «Χανιώτικα νέα», αλλά και στους «Νέους Ορίζοντες» της Κίσαμου, όπου ζει. Γνωστή κι αναγνωρίσιμη η γραφή της, γνωστή και η πολύχρονη προσφορά της στα Γράμματα και τον Πολιτισμό.
Η Φωτεινή, μια λογοτέχνιδα που μας χαρίζει δεκαετίες τα εμπνευσμένα κείμενα της, έδωσε φέτος μ’ επιτυχία το στίγμα της και σαν ποιήτρια εξάλλου ο λόγος της πάντα ποιοτικός ήταν!
Με ανυπομονησία λοιπόν, ανοίξαμε το βιβλίο για να γευτούμε το απάνθισμα της σκέψης της πάνω σε κάθε λογής ανθρώπινο συναίσθημα κι ανησυχία. Όλα ενδιαφέροντα, μας ταξίδεψαν ξανά και ξανά στον ορατό ή μη κόσμο της ποιήτριας, αλλά και στις δικές μας, φορές-φορές ανεξερεύνητες και δύσβατες ατραπούς του νου. Καθρεφτίζεται η ψυχή μας στην ποίηση της Φωτεινής! Αυτός εξάλλου είναι κι ο ρόλος της καλής ποίησης: να την καταλαβαίνεις, να ταυτίζεσαι, να τη νιώθεις βαθιά μέσα σου, να δρα λυτρωτικά!
Έχοντας χάσει πρόσφατα αγαπημένους μας ανθρώπους, μας άγγιξε βαθιά η ενότητα «θλίψη η “Αγιογραφούσα”», και ιδιαίτερα το κομμάτι: «…Αδημονία…»: «Σου έχω αφήσει εδώ και πολύ καιρό,/ το αγαπημένο σου μπουφάν, το καφέ,/ πάνω στο μάρμαρο./ Μάλλινο, ζεστό, βολικό…/ Κι ενώ το ξέρω πως κρυώνεις/- δε μπορείς να μην κρυώνεις κάτω από τη γης-/ μάταια περιμένω κι αδημονώ,/ να το πάρεις/ και να το φορέσεις…»
Μας συγκίνησαν επίσης μπόλικα ποιήματα από την ενότητα «Στου λυρισμού την αγκαλιά η αγάπη αποκοιμήθη» μεταξύ των οποίων και το «Χάος…»: «Πάνω από την άβυσσο…/ Δίχως φόβο, δίχως πανικό/ Ίλιγγος, αγωνία, σκοτεινό/ κι ορθάνοιχτο μυστήριο χαμού,/ ανυπομονεί να “τραφεί”/ με την αιωρούμενη ζωή…/ Μα, πώς μπορεί και την περνά;/ Είναι πουλί, το δίχως άλλο,/ πουλί είναι…/ Γι’ αυτό φτερουγίζει αμέριμνο/ πάνω από την άβυσσο!»
Εδώ και ο έρωτας της προσφοράς στην ενότητα «Ερωτικοί διάλογοι 2», το «Σε στάση εμβρυακή»: «… και με αυταπάρνηση,/ πλαγιάζω πάντα/ μπροστά από την καρδιά σου,/ όταν την “στοχοποιεί” η οδύνη…/ Έτσι, ώστε τα βόλια της,/ να βρίσκουν το σώμα μου,/ τα μέλη,/ τη δική μου καρδιά!/ Να μη λαβωθεί/ η καρδούλα σου,/ καρδιά μου.»
Πολύ είχαμε ανάγκη κι ένα… «ΔΩΡΟ…» αισιοδοξίας, σαν κι αυτό της σελίδας 98: «Θέλω να σου χαρίσω την εξομολόγηση της Αυγής,/ γραμμένη στο πρώτο σάλεμα των αετόφτερων…/ Μιλεί για την πεθυμιά της να παίρνει δύναμη και θέρμη/ και φως από τον Ήλιο, ώσπου να γίνει Ημέρα!../ Κι ύστερα, ακολουθώντας τον φλογερόν/ άνακτα στη Δύση του, να χαθεί στον ερυθρό βυθό του,/ και να σβήσει σιωπηλή και γαλήνια…/ Μα, μα τι Μυστήριο Θεϊκό!/ Ήδη κυκλοφορεί το επόμενο χάραμα!/ Κι αυτό θα σου το χαρίσω!»
Εμείς κλείσαμε το βιβλίο γεμάτοι, πιο σοφοί, πιο ήρεμοι. Ο «ΟΙΝΟΧΟΟΣ» της καλής μας φίλης, μας κέρασε το κρασί της παρηγοριάς, ξέπλυνε κι απάλυνε πληγές, πλούτισε τον κόσμο μας! Ευχαριστούμε, Φωτεινή! Και στο άλλο με το καλό!
