ΦΩΤΕΙΝΗ ΕΜΜ. ΣΕΓΡΕΔΑΚΗ
Χρόνια τώρα διαβάζω από τις φιλόξενες στήλες της εφημερίδας “Χανιώτικα Νέα” τα πάντα καλογραμμένα, πνευματώδη και γεμάτα ευαισθησία κείμενα της ακούραστης φωνής της Κισσάμου, της Φωτεινής Σεγρεδάκη.
Έτσι δεν είχα καμιά αμφιβολία ότι θα γευόμουν αυτήν την ευαισθησία και μέσα από τους στίχους της πρώτης ποιητικής συλλογής που μας χάρισε, με τον πολυσήμαντο τίτλο «Οινοχόος»
Η συλλογή αποτελείται από έξι ενότητες «Έρωτας είναι Έ-ρω-ντας!», «Πως το καθημερινό αγγίζει την Ιερότητα και «ιεροποιείται», «Θλίψη η «Αγιογραφούσα», «Χειροποίητη» δέλτος αισθημάτων», «Στου λυρισμού την αγκαλιά η αγάπη αποκοιμήθη», και «Παλιμψηστες Αναφορές».
Στις 107 σελίδες της συλλογής περιλαμβάνονται 61 ποιήματα, άλλα πολύστιχα και άλλα ολιγόστιχα. Τα διάβασα όχι μια αλλά περισσότερες φορές και ομολογώ ότι δυ-σκολεύομαι ποιο και από ποια ενότητα να επιλέξω και να σας το παρουσιάσω.
Ποιος μπορεί με λίγες λέξεις ν’ αποδώσει το περιεχόμενο μιας ποιητικής συλλογής;
Είναι η ποίηση ένα κέρασμα; Ένα ποτό που το πίνεις και μένεις με την ευχάριστη ή όχι γεύση;
Ο Μανώλης Αναγνωστάκης έχει πει ότι «η ποίηση πάν’ απ’ όλα καταγράφει την προσωπική μας αλήθεια». Ποια προσωπική αλήθεια καταγράφεται στη συλλογή «Οινοχόος»;
Όπως είναι γνωστό «οινοχόος» είναι αυτός που κερνά «οίνον» στους συμποσιαστές. Τι είδους οίνον προσφέρει «η Οινοχόος Σεγρεδάκη;» Η Κίσαμος ήταν ονομαστή για τον «καλόν οίνον» που έβγαζε. Και με το ανόθευτο «πνεύμα» του οίνου σκορπούσε την αισιοδοξία και την ελπίδα. Μήπως αυτά τα στοιχεία θέλει να μας δώσει η καλή ποιήτρια;
Πιστεύω ότι το γράψιμο (και ξεχωριστά η ποίηση) είναι ένα διαρκές πέταγμα της ψυχής, ένας αγώνας προς την ελευθερία, μια προσπάθεια για την αλήθεια, μια πορεία προς το φως.
Όλα αυτά τα στοιχεία υπάρχουν στους στίχους της Σεγρεδάκη. Η φιλοσοφική δηλαδή ενατένιση, η στοχαστική διάθεση, ο έντονος προβληματισμός, η δικαιολογημένη αισιοδοξία, η ελπίδα…
Ο λόγος της είναι πηγαίος, λόγος καρδιάς, που αγαπά, που οραματίζεται, που ελπίζει
«Μπήκαμε μαζί, σ’ ένα μικρό ιστιοφόρο …//Μόνο οι δυο μας, εγώ κι ο καημός μου.
Ο καημός μου κι εγώ, να φύγουμε μακριά!…
Είχα δόλο! Σχεδίαζα έγκλημα! // Σε πρώτη ευκαιρία, όταν θ’ ανοιχτούμε,
Να τον σπρώξω κρυφά, στο τρικυμισμένο πέλαγος!
Να πνιγεί! Να χαθεί! Για πάντα!…Αλλά πώς;
Είχε διεισδύσει στους ερυθρούς ποταμούς των αρτηριών μου…
Για να κάνει από ‘κει, τα δικά του ατελείωτα ταξίδια»
Υπάρχει μια βαθύτατη πίστη, σε αξίες, σε ιδανικά, σε ανθρωπισμό, που διαπερνά ολόκληρη τη συλλογή. Είναι μια εξωτερίκευση βιωμάτων και προβληματισμών.Τον εκφράζει και η «Προσευχή» του Μικρού Παιδιού:
«Παναγιά Μυρτιώτισσα, Παναγιά Πελαγινή,
’φχαριστώ Σε, πού’ ρχεσαι, κάθε ταχινή!
Σαν το μύρο αθόρυβη, σαν νεφέλη Ωραία!……..
’Φχαριστώ Σε Παναγιά, για την τόση Αγάπη!»
Πέρα από τα παραπάνω η συλλογή σηματοδοτείται καίρια από τον έρωτα, δηλαδή την αγάπη. Η αγάπη συνδέει τις λέξεις, ανιχνεύει το κρυφό νήμα που ενώνει κατά- λυτικά τις εικόνες τους και συνθέτει το ποίημα. Από την άλλη, ο έρωτας ενώ είναι κυρίαρχο στοιχείο ελπίδας και οραμάτων, κάποτε φέρνει «σύννεφα στην αυλή μου // στη ζωή μου, στην ψυχή μου», δηλαδή τη θλίψη, που καταλήγει στην απαισιοδοξία.
Η ποιήτρια κατορθώνει κάτι που δεν είναι πάντοτε δεδομένο. Όχι απλά να μας συγκι-νήσει αλλά και να μας υποχρεώσει σε αρκετές σελίδες να προβληματιστούμε, διακό- πτοντας την ανάγνωση.
«Βάλθηκα μια δειλινή ώρα, να περιδιαβώ//τη χώρα της παλάμης σου και…//
Και χάθηκα στις βουερές της πολιτείες // με παραζάλη και άγνοια…»
Με δυο λόγια ο «Οινοχόος» της Φωτεινής Σεγρεδάκη, κερνά «οίνον» γνήσιας ποίη-σης, που πλουτίζει την «πνευματική μας τράπεζα» και «ευφραίνει» τις καρδιές μας.
Θερμά συγχαρητήρια!
