Με αφορµή τα όσα αποφάσισε η κυβέρνηση για το “κινητό στην τσάντα”, µερικές σκέψεις για τις δεξιότητες που χάνονται. Μια από τις ικανότητες που χάνεται είναι αυτή της κριτικής ανάγνωσης και κατανόησης κειµένου. Όλο αυτό το σερφάρισµα δεξιά και αριστερά και η επακόλουθη διάσπαση προσοχής, αποτέλεσµα της πλοήγησης σε διάφορες κινητές συσκευές, µας κάνει οκνηρούς αναγνώστες.
Αυτό σηµαίνει ότι σε πρώτη φάση δεν µπορούµε να διαβάσουµε κείµενα µεγαλύτερα από µερικές εκατοντάδες λέξεις και συνεπακόλουθα να παράγουµε κείµενα. Γιατί πώς να παράγεις περιεχόµενο, αν δεν τροφοδοτείσαι από κάπου; Επιστρέφουµε έτσι κατά κάποιο τρόπο στην εποχή των ιερογλυφικών και των συµβόλων.
Μπορεί αυτό να ακουστεί σε κάποιους αρκετά τεχνοφοβικό, αλλά στην πραγµατικότητα δεν είναι. Αφορά στη διαπίστωση ότι κάποιες από τις δεξιότητες, µε την αλλαγή του τρόπου ζωής, χάνονται. Πάρτε για παράδειγµα τις λεπτές κινήσεις µε τα χέρια. Τη γραφή µε το στυλό και το µολύβι και τόσες άλλες, τις οποίες χάνουµε σταδιακά, αφού πλέον δεν γράφουµε µε το χέρι, δεν κεντάµε µε τη βελόνα, δεν σχεδιάζουµε µε το µολύβι, γιατί όλα αυτά γίνονται πλέον µε το ποντίκι, τη γραφίδα κ.λπ.
Η κριτική ανάγνωση είναι µια πολύ σηµαντική ικανότητα που πρέπει πάση θυσία να καλλιεργήσουµε στις επόµενες γενιές, γιατί αφορά στη ζωή µας και τον τρόπο που λαµβάνουµε τις κρίσιµες αποφάσεις. Κατά τούτο οι οκνηροί αναγνώστες είναι οκνηροί και ως πολίτες, αφού αφήνουν το σοβαρό διάλογο, την επιχειρηµατολογία, τη σκέψη και εν τέλει τις κρίσιµες αποφάσεις σε σε άλλους.
Παρασκευάς Περάκης και Μιχαήλ Λαμπαθάκης κάνουν… uboxing την επικαιρότητα
