Για μας, τα πρωτοβρόχια σήμαναν τα πρώτα μαθήματα της νέας σχολικής χρονιάς. Αλλά και την είσοδο του Xειμώνα στα μέρη μας -αν και επίσημα αυτός μπαίνει στις 22 του Δεκέμβρη.
Ο Οκτώβρης μας χρωματιζόταν από χρυσάνθεμα, κατιφέδες και ντάλιες -τα αηδημητριάτικα λουλούδια που λέγαμε.
Ακομη, ήταν το πολυαναμενόμενο “Αη-δημητράκι, μικρό καλοκαιράκι”! Το περιμέναμε πώς και πώς για να απολαύσουμε το τριήμερο σχόλης (26-27-28 του Οκτώβρη, αργίες στη Θεσσαλονίκη).
Μεγαλώνοντας, οι Οκτώβρηδες έγιναν πιο σκληροί. Εξάλλου η Ιστορία είναι γεμάτη “οκτωβριανά” γεγονότα: με αίμα, φρίκη, δυστυχία, “εκλογές”, δημοψηφίσματα, προσφυγιά…
Και νίκες! Νίκη κατά ιταλικού φασισμού (ελληνοϊταλικός πόλεμος του 1940), αργότερα (1941) επέλαση του ναζισμού στη χώρα μας (γερμανική Κατοχή), απελεύθερωση της χώρας (Οκτώβρης του 1944).
Οκτώβρης, για μας, είναι ο θάνατος του Ν. Καζαντζάκη (26/10/57) που συγκλόνισε τότε τις παιδικές μας ψυχές.
Οκτώβρης κυρίως είναι η μεγάλη “Ρώσικη Επανάσταση” (1917) που ιδιαίτερα φέτος γιορτάζει τα 100χρονά της. Λέμε «γιορτάζει», αλλά αγνοούμε αν οι ίδιοι οι Ρώσοι -του Πούτιν- σήμερα, μετά την πτώση του τείχους (1989) και την κατάρρευση του Κομμουνισμού (1991), επιθυμούν γιορτές και πανηγύρια. Ενας ειλικρινής απολογισμός της χρειάζεται, πέρα από συνθήματα και μεγαλαυχίες.
Πιο πεζά Οκτώβρης είναι και οι γεωργικές εργασίες: οργώματα, συμμαζέματα και αποθήκευση των καρπών, οι τελευταίοι τρύγοι, τα ξεβοτανίσματα των κήπων και των χωραφιών. Από κοντά και τα λιπάσματα, τα κλαδέματα, τα φυτέματα…
Τα σχολεία μπαίνουν σιγά-σιγά στους ρυθμούς τους, τα υπουργεία συντάσσουν τους προϋπολογισμούς για τον επόμενο χρόνο, η Βουλή ανοίγει πανηγυρικά τις «εργασίες» της για τη νέα κοινοβουλευτική περίοδο, οι πολίτες (όσοι πια το μπορούν) πληρώνουν τις φοροδόσεις του μήνα και τον Εν.φ.ι.α. και ο πρωθυπουργός προσπαθεί να εμφυσήσει -μάταια- κάποια ψήγματα… αισιοδοξίας στους πολίτες, εν όψει ενός Χειμώνα πιθανόν δριμύτερου του περσινού.
Και εδώ στην Κρήτη, άλλος ένας Οκτώβρης μπαίνει με εκκρεμούσες υποσχέσεις για τον Β.Ο.Α.Κ., με τη Ryanair να μας εγκαταλείπει, με άλυτα χρονίζοντα προβλήματα (αξιοποίηση κενών κτηρίων, μεταστεγάσεις υπηρεσιών, κυκλοφοριακό, πεζοδρόμια κ.λπ., που συχνά πυκνά τονίζονται από τις στήλες της εφημερίδας.
