Όχι! ∆εν θα ζαλίσουµε τον αναγνώστη µας µε σοφιστείες και δυσνόητες φιλοσοφίες!
Εµείς θα πούµε µόνο δυο λόγια για εκείνο τον καλλιτέχνη -κάπου στην Ασία- του οποίου η ανάρτηση τράβηξε τη προσοχή µας, καθώς κάναµε τη πρωινή µας περιήγηση στο «Βιβλίο των προσώπων».
Ο άνθρωπος βρήκε ένα εξοχικό δροµάκι, έβγαλε µπογιές και χρώµατα και βάλθηκε να σχεδιάζει πάνω του.
Φιλότεχνοι γάρ, δεν αντισταθήκαµε στη πρόκληση, καθίσαµε εκεί και παρακολουθούσαµε. Τώρα κάνει µε κιµωλία δυο παράλληλες, οριζόντιες γραµµές απ’ τη µια άκρη του δροµάκου στην άλλη, µετά µερικές κάθετες. Εµφανίζονται µπρος µας µια σειρά κύβοι, ύστερα αρχίζει η φωτοσκίαση και σύντοµα προβάλει στα µάτια µας -καταµεσής του δρόµου- ένα… ψηλό σκαλοπάτι, το οποίο πρέπει ν’…ανέβεις και να κατέβεις για να συνεχίσεις τη βόλτα σου!
Κάνει στην άκρη ο δηµιουργός και περιµένει…
Και να οι πρώτοι περιπατητές!
Σταµατούν και το κοιτούν µε δυσπιστία. Το πέρασαν διστακτικά κι ύστερα πισωγύρισαν και το περιεργαζόταν, αντιλαµβανόµενοι πλέον την οφθαλµαπάτη που προκάλεσε η τέχνη του συντοπίτη τους.
Ο οποίος αφού το διασκέδασε λιγάκι, το έσβησε και προχώρησε σε άλλο δηµιούργηµα. Με γρήγορες κινήσεις σχηµατίζει τώρα στη µέση του δρόµου ένα µεγάλο τετράγωνο. Το γεµίζει στο εσωτερικό µε κάθετες γραµµές που πλησιάζουν η µια την άλλη, πέφτει και το άσπρο-µαύρο εδώ κι εκεί, µε αποτέλεσµα η φανταστική κατασκευή του ν’ αποκτήσει τοιχία, σεβαστό όγκο, βάθος και να µεταµορφωθεί σε µια…ανοιχτή καταπακτή!
Ανεξιχνίαστη η έκφραση στο πρόσωπο του επόµενου διαβάτη που έχει βγάλει βόλτα το σκύλο του, ο οποίος για καλό και για κακό κάνει τον κύκλο της καταπακτής και φεύγει ελαφροπατώντας…
Τώρα σειρά έχει µια πιο πολύπλοκη κατασκευή, ένα ορµητικό ποταµάκι µ’ ένα ετοιµόρροπο γεφυράκι πάνω του, που για να το περάσεις πρέπει να ‘σαι αθλητής…
Μένουµε µε το στόµα ανοιχτό κι ο ακαταπόνητος καλλιτέχνης µας συνεχίσει να δηµιουργεί του κόσµου τα παραπλανητικά σχήµατα πάνω σε επίπεδη επιφάνεια, βγάζοντας απ’ το δρόµο τους τους περαστικούς, εκπλήττοντας τους πάντες, ενίοτε τροµάζοντας µερικούς…
Βέβαια ο άνθρωπος τέτοια πρόθεση δεν είχε!
Μόνη του επιδίωξη να επιδείξει και να µοιραστεί τη τέχνη του.
Εµείς όµως µπήκαµε σε σκέψεις…
Άραγε αναλογιστήκαµε ποτέ, πόσες φορές µας τροµοκρατούν πράγµατα και καταστάσεις…ανύπαρκτες στην ουσία;
Πόσο οι λογής-λογής ανώδυνες εκπλήξεις κι οι αστάθµητοι παράγοντες φρενάρουν κάθε ευχάριστη διαδροµή µας;
Πόσο µας µπερδεύουν οι ψευδείς ειδήσεις, τα φτιαχτά κουτσοµπολιά, οι παραπλανητικές σχέσεις, οι καλοστηµένες παραστάσεις του περίγυρου για το ένα ή τ’ άλλο…
Πόσο κακό µας κάνουν τελικά, οι συνέχεις απάτες κι αυταπάτες των επίπεδων οθονών µας, µπρος στις οποίες -εντελώς απροετοίµαστοι κι ανοχύρωτοι!- σηκώνουµε ψηλά τα χέρια και παραδινόµαστε…
Αλλά και πόσο µας πισωγυρίζει το καθετί, µε αποτέλεσµα να δειλιάζουµε και να στεκόµαστε µε φόβο µπρος στο πρώτο -κι ίσως όχι τόσο σηµαντικό!- εµπόδιο που θα παρουσιαστεί στο δρόµο µας…
Και βεβαίως να το αποφεύγουµε κι ακόµα χειρότερα να οπισθοχωρούµε…
