Θα διάλεγα για τίτλο αυτής της πρώτης ποιητικής συλλογής του Ειρηναίου Μαράκη –από τις εκδόσεις Ατέχνως -το “τα ποιήματα είναι όπλα”. Δεν είναι η πρώτη μου επαφή με την ποίηση του Μαράκη που έχει επανειλημμένως δημοσιεύσει σε ηλεκτρονικά –διαδικτυακά περιοδικά και sites ποιήματα του που τον φέρνουν στην επιφάνεια των ελλήνων ποιητών του 21ου αιώνα, είναι όμως η πρώτη ολοκληρωμένη έντυπη ποιητική του συλλογή και είναι ένα κάλεσμα σε αγώνα. Πολιτικοποιημένα, αγωνιστικά, ερωτικά και κοινωνικά ευαισθητοποιημένα ποιήματα με ξεκάθαρο μήνυμα πως ανήκουν σε αυτούς που αγωνίζονται για ισότητα, για κοινωνική και εργασιακή δικαιοσύνη για ένα κόσμο διαφορετικά φτιαγμένο.
Λέει ο ποιητής στο κάλεσμα του Κι αν κλαις από φόβο/ δεν πειράζει/ έχουν και τα δάκρυα/ την αξία τους// κι αν κλαις από οργή/ μην ανησυχείς/ ξέρουμε πώς να κάνουμε/ αυτά τα δάκρυα, δύναμη. (Σ’ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ)
Στην συλλογή είναι παρούσα η κρίση κι η εποχή των μνημονίων που καταδίκασε γενιές νέων ανθρώπων. Ο Μαράκης μας μεταφέρει το κλίμα του συνοικιακού καφενείου με το ανοιχτό ραδιόφωνο και τα λαϊκά τραγούδια όσο και του καφέ που εκμεταλλεύεται την εργασία υων μπαρίστα. Μας γεμίζει εικόνες, ήχους, μυρωδιές και βλέμματα από τα υπεραστικά ΚΤΕΛ και τα αστικά λεωφορεία.
Σε εποχή κρίσης/ ανθίζουν οι συνειδήσεις/ τα χέρια ενώνονται/ σε καρδιές/ κι αν ξεστρατίσουμε στο μέλλον/ θα ξαναβρούμε το δρόμο μας. (ΕΠΟΧΕΣ ΚΡΙΣΗΣ)
Ας δούμε το βιβλίο που είναι τυπωμένο σε βαρύ χαρτί –για να παλιώσει ωραία προσθέτω –ξεκινώντας από το εξώφυλλο με την φιγούρα ενός γυμνού νέου, όρθιου να γυρνά την πλάτη του. Ακολουθεί προσκλητήριο νεκρών Φύσσας, Λουκμάν, Ζακ Κωστόπουλος και στην επόμενη δεξιά σελίδα ένα ον σαν ανθρωπόμορφο πουλί –ανθρωπόμορφο πουλί το φαντάζομαι εγώ -σε κοιτάει με ένα μάτι μέσα σε πλαίσιο.
Αριστερά το πραγματικό βιογραφικό του ποιητή: Γεννήθηκα Οκτώβρη/ ταλαιπώρησα την μητέρα μου/ σα μπολσεβίκος σε άγρια απεργία/ πρώτη φορά περπάτησα Νοέμβρη/ σα φοιτητής που κάνει βήματα προς την ελευθερία/ το Μάη ερωτεύτηκα πρώτη φορά/ τον Αύγουστο πρόδωσαν την αγάπη μου/ (ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ) υπενθυμίζοντας την ιστορία του σύντομου εικοστού αιώνα (1917-1989) που αποκτά μέσα στο ποίημα μια διάσταση γιορτινή και σχεδόν διονυσιακή αλλά και κάνει επιτακτική την ανάγκη προσδιορισμού του αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό και τις μέγαιρες της εποχής μας από την αριστερά.
Στο οπισθόφυλλο μέσα σε κόκκινο κύκλο μια φιγούρα γυναικεία, η αγάπη, ο έρωτας, η ελπίδα.
