Υιοθετούν μέρος της φρασεολογίας των νέων 17 έως 24 ακόμα και σε επίσημες ομιλίες και τοποθετήσεις τους, δίνουν συνεντεύξεις σε Tik-toker, Youtubers επιδιώκοντας να φτάσουν σε κάθε οθόνη κινητού ή υπολογιστή, ρίχνουν χρήματα στη διαφήμιση πριν και κατά τη διάρκεια όλων των βίντεο για αθλητικά γεγονότα, αγώνες ταχύτητας, επιδείξεις μόδας, πραγματοποίηση party κ.ά.
Μιλούν με ύφος βαθύ γνώστη για ζητήματα καθημερινότητας ενός ανθρώπου που βρίσκεται στη μετεφηβική ηλικία, όντας οι ίδιοι 45αρηδες και 50αρηδες.
Οι πολιτικοί αρχηγοί βλέπουν τους νέους ψηφοφόρους όπως ο 18χρονος το Νetflix, ο πεινασμένος το κουλούρι, ο Φώτης Ιωαννίδης τα απέναντι “γκολπόστ”. Πρώτη φορά σε προεκλογική περίοδο διακρίνουμε ένα τόσο μεγάλο άγχος των υποψηφίων να «πιάσουν το σφυγμό της νεολαίας» κυρίως όμως την ψήφο της…
Καθοδηγούμενοι από επικοινωνιολόγους, γνώστες της ψυχολογίας της μάζας, ανθρώπους της εικόνας επιχειρούν με κάθε τρόπο να φτάσουν στο μάτι και με φυσική συνέχεια στο χέρι του νέου ψηφοφόρου. Αυτό που θα ρίξει το ψηφοδέλτιο στην κάλπη. Πέρα από τη φρασεολογία και την εικόνα πόσοι πραγματικά αντιλαμβάνονται τον ψυχικό κόσμο, την καθημερινότητα, τις σκέψεις και τις… μη σκέψεις ενός νέου ανθρώπου; Πόσο καλά γνωρίζουν αυτόν τον άνθρωπο οι επικοινωνιολόγοι – καθοδηγητές; Και τι αντίκρισμα θα έχει όλο αυτό την επομένη των εκλογών;
Θεατές και εμείς σε ένα διαρκή “show” που λέγεται προεκλογική περίοδο αισθανόμαστε ως πελάτες σινεμά όπου στην οθόνη η ταινία είναι πιο αργή από τους υπότιτλους και το “ποπ κορν” στα χέρια μας σταθερά μπαγιάτικο…
