» «Ενάντια στη μη προβλεψιμότητα, ενάντια στη χαοτική αβεβαιότητα του μέλλοντος, η θεραπεία βρίσκεται στην ικανότητα να υπόσχεσαι και να κρατάς τις υποσχέσεις σου».
Τα παραπάνω είναι λόγια της διάσημης πολιτικής επιστήμονος Hannah Arendt (1906 – 1975). Δηλώνουν το πόσο η πολιτική στην ουσία της απέχει από την πραγματικότητα.
Γιατί άλλο αντιπολίτευση και άλλο κυβέρνηση. Αλλο ανευθυνότητα προτάσεων και άλλο ευθύνη πράξεων.
Για την ώρα παρακολουθούμε προεκλογικές συζητήσεις, με εξαγγελίες για το πώς θα γίνει η διαχείρηση του δημόσιου χρέους, για την τρόικα, την επιστροφή στη… δραχμή, τη θέση μας στην Ε.Ε. Εχουμε συχνή παραπομπή στο πρόγραμμα “Θεσσαλονίκης”, κάποια τρομολάγνα προεκλογικά τηλεοπτικά σποτάκια, απίθανες υποσχέσεις, “υπόγειες” συμμαχίες και “Plan B”, κυνικές δηλώσεις που αναιρούνται ή στρογγυλοποιούνται, ακραία ή εκφοβιστικά διλήμματα, απειλητικά “ατυχήματα” και “ξαφνικούς θανάτους”, φόβους και φρούδες ελπίδες, μελλοντικές επαναπροσλήψεις απολυθέντων κ.λπ.
Η οικονομία στο επίκεντρο (αυτή κυρίως) αλλά και τι τέξεται η 26η Ιανουαρίου. Ενα απίθανο και τρελό φλερτ/πανηγύρι με επίκεντρο τους αναποφάσιστους που δεν είναι και λίγοι.
Ολα τα θέματα, λοιπόν, στο τραπέζι. Που τίθενται από σωρεία νέων ανθρώπων -αυτό είναι το ευχάριστο- στα πάνελ των τηλεοπτικών συζητήσεων. Με ατέλειωτες, επιτυχείς ή ανεπιτυχείς συζητήσεις. Οχι όμως και ένα καταλυτικό ντιμπέιτ ανάμεσα σε Σαμαρά και Τσίπρα, τους βασικούς διεκδικητές της εξουσίας. Αυτή η παράλειψη αποτελεί μια πρωτοφανή παραφωνία αυτών των εκλογών.
Από κοντά και τα μικρά κόμματα που αγκομαχούν για το όριο του 3% που μάλλον για τα περισσότερα θα είναι όνειρο… γεναριάτικης νύχτας! Για πρώτη φορά, επίσης, παίζεται η επαγγελματική σταδιοδρομία τόσων πολλών ανθρώπων που δεν γνώρισαν άλλο επάγγελμα από την πολιτική!
Ετσι, όλοι υπόσχονται τα πάντα. Ολοι έχουν “επιχειρήματα”, ασθενή ή ισχυρά. Ολοι θέλουν να βγει το κόμμα τους, όλοι θέλουν να νικήσουν. Αυτό είναι φυσιολογικό. Το φυσιολογικότερο, όμως, για τον απλό ψηφοφόρο είναι να αντισταθμίσει όλα όσα ακούει και του υπόσχονται και να ψηφίσει με κοινή λογική. Η ψήφος του δηλαδή να ανταποκρίνεται στην πραγματική κατάσταση της χώρας και όχι σε επικίνδυνους “ονειρικούς” μελλοντικούς κόσμους. Ας είμαστε ρεαλιστές…
