Βρισκόμαστε σε περίοδο αναζητήσεων, στην προσπάθεια εξεύρεσης διαχειριστή των σκόρπιων ομάδων της πολιτικής, στην ανεύρεση στέγης των διαγραφέντων, των περιπλανομένων και των απαξιωμένων πολιτικών μας. Είναι η ώρα ανάγκης να βρεθεί κάτι διαφορετικό απ’ τα συνηθισμένα που μας σέρβιραν υποχρεωτικά οι αρχηγοί κομμάτων, οι αρχηγίσκοι συνιστωσών και οι παρατρεχάμενοι της ακολουθίας των παραγοντίσκοι τύπου “Γκρούεζα”. Αντιμετωπίζουμε την αποϊδεολογοποίηση της πολιτικής.
Και αυτή η έρευνα απ’ τον ταλαίπωρο Ελληνα πολίτη καθίσταται αναγκαία γιατί τον τελευταίο καιρό δεν μπόρεσε κανείς απ’ όσους μας διοίκησαν να ανανεώσει την πολιτική με μηχανισμούς, ώστε να πάψει η επαναχρησιμοποίηση παλαιών ανθρώπων που έχουν καταντήσει γραφικότητες. Οπως άκουσα κάποιος πολιτικός με αίσθηση αυτοκαγχασμού, παρομοίωσε τους πολιτικούς με τον αριθμό οκτώ, που και ανάποδα να το γυρίσεις πάντα οκτώ θα μένει.
Εγιναν αρκετές κινήσεις με νεαρούς “βλαστούς”, με πρωτόβγαλτους, να δραστηριοποιηθούν σε θέσεις κλειδιά, που απαιτούν εξειδίκευση, αλλά μερικοί τα ’καναν άνω κάτω. Άλλοι άνθρωποι της διπλανής πόρτας από υπερβάλλοντα ζήλο ξεθάρρεψαν και θέλησαν να φτιάξουν ένα κόμμα, όπως – όπως, για να σώσουν τη χώρα μαζί με τους αναποφάσιστους, τους απογοητευμένους, τους μεταφερόμενους δώθε κακείσαι και τους “δεν ξέρω, δεν απαντώ”!
Για τους αυτοανακηρυχθέντες διαχειριστές της εξουσίας διαμορφώνεται στην αρχή ένα ανοδικό ρεύμα. Εκδηλώνεται έντονος ενθουσιασμός, που μεταλαμπαδεύεται στους νέους των πολιτικών σχημάτων και παρασύρει το πλήθος, που περιμένει να δει προσγειωμένους πρωταγωνιστές, ν’ ακούσει αλήθειες, γιατί το έχουν φλομώσει στα ψέματα. Και αν διανθίζουν τα λόγια τους με αληθοφάνεια, δεν πιστεύουν τίποτα απ’ όσα λένε. Κάθε υπόσχεση, κάθε πρόβλεψη, κάθε σχεδιασμός, προβάλλεται με παιδαριώδη επιχειρήματα, γι’ αυτό είναι αναξιόπιστα. Οσες φορές προσπάθησαν να μεταδώσουν τα όνειρά τους με ελπίδες, διαψεύσθησαν.
Πρόσωπα και κόμματα για τη λύση των προβλημάτων της χώρας εμφανίζονται αιφνιδίως απ’ το κατακερματισμένο πολιτικό σκηνικό, που διακωμωδούν την πραγματικότητα, που τα ίδια δημιούργησαν, χωρίς να κάνουν την παραμικρή αυτοκριτική, κατηγορούν τους αντιπάλους τους, ακόμα και αν βρίσκονται στην ίδια παράταξη και δεν συμβαίνει τίποτα. Η ενασχόληση σήμερα με τα κοινά κατάντησε η πιο εύκολη “δουλειά”, για εκείνους, που ως πατρίκιοι γύρω από τα λουστραρισμένα γραφεία και πίσω απ’ τις κλειστές πόρτες, λαμβάνουν αποφάσεις για τους πληβείους, πώς θα τους απαλλάξουν απ’ τη φτώχεια, θα δώσουν δουλειά στους άνεργους, θα φροντίζουν καλύτερα τα οικονομικά των Δήμων και θα διενεργούν για λογαριασμό μας στην Ε.Ε.
Και όλα αυτά γίνονται σε μια χώρα, που το εξωτερικό της χρέος βρίσκεται στα 320 δισ. ευρώ, εκατομμύρια πολίτες χρωστούν στην Εφορία, οι άνεργοι έφτασαν το 1,5 εκατομ., τα κόκκινα δάνεια των φυσικών προσώπων θα πωληθούν πακέτο απ’ τις ανακεφαλαιωμένες τράπεζες, για μια φορά ακόμη, σε ξένα φαντς.
Οι απλήρωτοι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα έγιναν εκατοντάδες χιλιάδες. Οι ανεξόφλητοι λογαριασμοί στη Δ.Ε.Η., που σαλαμοποιείται, για να εκποιηθεί, αυξάνονται συνεχώς. Τα Ασφαλιστικά Ταμεία δεν εισπράττουν, η υγεία ιδιωτικοποιείται και τα μη συνταγογραφούμενα φάρμακα μπαίνουν στα ράφια των πολυκαταστημάτων.
Και η κυβέρνηση αντιμετωπίζει με εγκαρτέρηση όλη αυτή την κατάσταση, ενώ η αντιπολίτευση ταλαντεύεται να εισπράξει το πολιτικό κόστος. Το ελληνικό πρόβλημα βρίσκεται έξω από κάθε τι συνηθισμένο, που δεν έχει συμβεί πουθενά. Είναι ένα παράδοξο φαινόμενο χωρίς προηγούμενο.
