Ολα θα ήταν διαφορετικά

«Οχι, δεν έχω χρόνο να μισήσω κανέναν.
Πρέπει πρώτα μάθω να κοιμάμαι χωρίς το χάδι σου, να παίζω να διαβάζω να μεγαλώνω, χωρίς εσένα !
Όχι Πατέρα, δεν μισώ κανέναν…
Δεν ξέρω να μισώ, δε θέλω κιόλας».
Θα ’ταν μια συνηθισμένη Κυριακή για τη μικρή Χριστίνα αν η ζωή ενός ανθρώπου είχε την ίδια αξία για όλους.
Αν ολόκληρες τοπικές κοινωνίες δεν είχαν (συνηθίσει) να ανέχονται διάφορους καπεταναίους – ψευτονταήδες.
Αν δεν θεωρούσαμε απλά γραφικούς τέτοιου είδους τύπους.
Αν οι αρχές έπαιρναν στα σοβαρά ένα σωρό παραβατικές συμπεριφορές ενός τραμπούκου.
Δυστυχώς όμως, εκείνη η Κυριακή ήταν διαφορετική.
Ως γνήσιος ΑΝΑΝΔΡΟΣ ξυρίστικε για να μην τον αναγνωρίζουν, έκρυψε το όπλο σε μια σακούλα, και αποφάσισε να επιβάλει το δικό του δίκιο.
Ποιος θα μπορούσε να τον σταματήσει άλλωστε;
Ιδανικά για ’κείνον ήταν τα όπλα.
Αξίες: η χρήση βίας!
Δημοκρατία διάλογος νόμοι για αυτόν; άγνωστες λέξεις!
Εκαιγε, εκβίαζε καταπατούσε χωρίς να μπορεί να τον σταματήσει κανείς!
Μέχρι που ήρθε εκείνη η άχρωμη Κυριακή του Μάη, για να γίνει ο ΚΩΣΤΗΣ ένας ακόμα αριθμός μιάς μακράς στατιστικής.
Θυμίζοντάς μας ότι και εμείς, κάτι κάνουμε λάθος..!