Ολα τριγύρω αλλάζουνε(;)

Φτάσαμε… αισίως στον Σεπτέμβριο, τον πιο διφορούμενο νομίζω, μήνα του έτους. Διφορούμενος για διάφορους λόγους αλλά κυρίως γιατί για κάποιους σηματοδοτεί το τέλος και για άλλους την αρχή.
Τέλος του καλοκαιριού, των διακοπών, της ξεγνοιασιάς για τους μαθητές και τους φοιτητές, τέλος για τις άδειες των περισσότερων ενηλίκων και επιστροφή στην ρουτίνα. Κάποιοι θέτουν νέους στόχους και κάποιοι άλλοι προσπαθούν να επιτύχουν τους παλιούς.
Τι και αν ο φετινός Σεπτέμβριος είναι ο πρώτος χωρίς… μνημόνια;
Παραμένει διφορούμενος όπως όλοι οι προηγούμενοι. Οι γονείς αγωνιούν για το πώς θα ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους αγοράζοντας όλα τα απαραίτητα για το σχολείο στα παιδιά τους, οι πρωτοετείς φοιτητές ψάχνουν για σπίτια στις περιοχές που είναι οι σχολές τους και εύχονται να βρουν καθώς η βραχυχρόνια μίσθωση μέσω διαδικτύου έχει καταστήσει εξαιρετικά δύσκολο το έργο τους, οι γονείς τους προσπαθούν να δουν πώς θα τα καταφέρουν να τα βγάλουν πέρα και να σπουδάσουν τα παιδιά τους αλλά να είναι τυπικοί και σε όλες τις υπόλοιπες υποχρεώσεις τους, ο ΕΝΦΙΑ τυπικός στο ραντεβού των τελευταίων χρόνων θα σταλθεί κανονικότατα και με τον… νόμο.
Σε λίγες μέρες θα μιλάμε για το πρώτο κουδούνι και τα κενά στην εκπαιδευτική κοινότητα ενώ οι αρκετοί αναπληρωτές δάσκαλοι και καθηγητές έχουν ήδη ξεκινήσει να ετοιμάζουν τις… βαλίτσες τους.
Φέρνει μαζί του αλλαγές ο φετινός “μεταμνημονιακός” Σεπτέμβριος, αλλά πόσες πραγματικά είναι αυτές;
Ολα τριγύρω αλλάζουνε, κι όλα τα ίδια μένουν, θαρρώ, κατά πως γράφει και ο Μανώλης Ρασούλης!