«Η Ευρώπη που θέλουμε είναι εκείνη της αλληλεγγύης και του διαμοιρασμού των κινδύνων, προσανατολισμένη στις κοινωνικές ανάγκες και όχι στα συμφέροντα των πολυεθνικών», τονίζει η πρόεδρος των Ελληνικών Κοινοτήτων και Αδελφοτήτων της Ιταλίας και υποψήφια ευρωβουλευτής με το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία Oλγα Νάσση.
Σε συνέντευξη που παραχώρησε στα «Χ.ν.» η κα Νάσση εξήγησε τους λόγους που την έφεραν στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, αναφέρθηκε στον κίνδυνο του φασισμού, μίλησε για το προσφυγικό και το χάσμα ανάμεσα στον ευρωπαϊκό βορά και νότο και περιέγραψε τις «παγίδες» μιας εξόδου της Ελλάδας από την Ε.Ε.
• Γιατί αποφασίσατε να ανταποκριθείτε στο κάλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ και να ενταχθείτε στο ψηφοδέλτιό του;
Ήτανε μεγάλη τιμή για εμένα η πρόσκληση από το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ να συμμετάσχω στο ευρωψηφοδέλτιο του, καθώς επανέφερε την Ελλάδα στο κέντρο της ευρωπαϊκής πολιτικής και ξαναέθεσε το ζήτημα της κοινωνικής Ευρώπης. Ο Αλέξης Τσίπρας ήταν ο πρώτος, που μάλιστα πριν ακόμα γίνει κυβέρνηση, αμφισβήτησε το δόγμα Σόιμπλε, το οποίο κυριαρχούσε πλήρως στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Επιπλέον, είναι άλλωστε φανερό πως σήμερα πληθαίνουν οι φωνές κατά του αδιεξόδου της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, της πολιτικής της λιτότητας, που αμβλύνει τις ανισότητες και υποβοηθά την ακροδεξιά. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας, ήταν οι πρώτοι που μίλησαν για άλλο μείγμα πολιτικής ενάντια στη λιτότητα και για την ανάγκη συγκρότησης προοδευτικού μετώπου, ως ανάχωμα στις πολιτικές λιτότητας που ευαγγελίζεται ο Βέμπερ. Οι Έλληνες απέδειξαν σ’ αυτά τα δύσκολα χρόνια τι σημαίνει αξιοπρέπεια και λαός κι ο ΣΥΡΙΖΑ στάθηκε επάξια επικεφαλής τους.
• Κινδυνεύει το ευρωπαϊκό οικοδόμημα από τον φασισμό;
Σε ένα ασταθές παγκόσμιο τοπίο όπου η κυριαρχία των ΗΠΑ αμφισβητείται από Κίνα και Ρωσία, η Ευρώπη παραμένει αδύναμη και εγκλωβισμένη στην νεοφιλελεύθερη πολιτική που κατέστρεψε τον κοινωνικό ιστό των χωρών της Ευρώπης. Η τεράστια άνοδος των ανισοτήτων και η μείωση της δημοκρατίας είναι οι συνέπειες του καταστροφικού νεοφιλελευθερισμού που βιώσαμε στην Ευρώπη. Απόρροια της λιτότητας στην Ευρώπη είναι η τροφοδότηση της ανόδου του νέου φασισμού (που ενστερνίζεται τις ίδιες αξίες με τον κλασσικό ναζισμό/φασισμό), όπως αυτός εκφράζεται από τη Λεπέν, τον Σαλβίνι, το ισπανικό Βόξ, το γερμανικό AfD και τα υπόλοιπα ακροδεξιά κόμματα του ευρωκοινοβουλίου. Μια νέα Μαύρη Διεθνής συγκροτείται στην ευρωπαϊκή ήπειρο, μέρος μιας παγκόσμιας προσπάθειας. Η ξενοφοβία, ο φόβος για το διαφορετικό, ο εθνικισμός, η φαντασιακή αναζήτηση της χαμένης ταυτότητας εξηγούν την άνοδο του νέου φασισμού. Εξίσου ανησυχητική όμως είναι η στροφή του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος σε ακροδεξιές θέσεις (ενώ παραμένει νεοφιλελεύθερο) είτε αυτές αφορούν το ρατσισμό και την ξενοφοβία είτε την μείωση των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Αυτή είναι η πολιτική του Ούγγρου πρωθυπουργού Ορμπαν αλλά και του Βέμπερ, υποψήφιου της δεξιάς για την Κομισιόν, που ανήκουν στην ίδια ευρωπαϊκή πολιτική οικογένεια με την ΝΔ. Η απάντηση, στην προοπτική της επικράτησης της ακραίας συντήρησης, δεν μπορεί να είναι άλλη από την εγρήγορση και την κινητοποίηση των προοδευτικών δυνάμεων. Η Αριστερά, οι Πράσινοι, το τμήμα της Σοσιαλδημοκρατίας που βρίσκεται σε ρήξη με τον νεοφιλελευθερισμό, τα κινήματα πρέπει να σηκώσουν το ιστορικό βάρος μιας ενωτικής μάχης ενάντια στις πολιτικές της ανισότητας και της μείωσης της δημοκρατίας. Γι’ αυτό και η στήριξη στον ΣΥΡΙΖΑ, του μοναδικού Αριστερού κόμματος στην Ευρώπη που κυβερνά, είναι απαραίτητη. Η εφαρμογή φιλολαϊκών και κοινωνικά δίκαιων πολιτικών στην μετά-μνημονιακή περίοδο, σηματοδοτεί ένα αριστερό παράδειγμα για την Ευρώπη. Στόχος του ΣΥΡΙΖΑ είναι η άμβλυνση των ανισοτήτων, η αύξηση του λαϊκού εισοδήματος μέσω αναδιανεμητικών πολιτικών και η ενίσχυση της ισχύος των εργαζομένων. Η Ευρώπη που θέλουμε είναι εκείνη της αλληλεγγύης και του διαμοιρασμού των κινδύνων, προσανατολισμένη στις κοινωνικές ανάγκες και όχι στα συμφέροντα των πολυεθνικών.
• Υπογραμμίζετε την ανάγκη για μια κοινωνική, ανθρώπινη και αλληλέγγυα Ευρώπη. Βλέποντας όμως κανείς τον τρόπο με τον οποίο οι περισσότερες κυβερνήσεις αντιμετωπίζουν το προσφυγικό θα έλεγε ότι κινούμαστε σε μια τελείως διαφορετική κατεύθυνση…
Η Ευρώπη, είναι κατά τον μύθο η κοπέλα με τα μεγάλα μάτια που ο Δίας έφερε στη Κρήτη. Είναι λοιπόν φανερό ότι ο ίδιος ο ιδρυτικός μύθος της Ευρώπης είναι μύθος μετανάστευσης και ένωσης Ανατολής και Δύσης. Η Ευρώπη μπορεί να υπάρξει μόνο ως δημοκρατική, αλληλέγγυα και κοινωνική, με σεβασμό στην ανεκτικότητα και τη διαφορετικότητα, οι πολιτικές περιχαράκωσης, των κλειστών συνόρων, της στοχοποίησης των αδυνάμων, των διαφορετικών, των προσφύγων και των μεταναστών ως υπαίτιων θα λειτουργήσει αρνητικά για την Ευρώπη και χαμένος θα είναι ο απλός ο λαός. Μεγάλη είναι και η ευθύνη των συντηρητικών δυνάμεων στην Ευρώπη προς αυτή την κατεύθυνση. Στις 26 Μαΐου έχουμε τη δυνατότητα να αντιστρέψουμε αυτή τη ανησυχητική τάση, στηρίζοντας δυνάμεις προοδευτικές σε όλη την Ευρώπη, έτσι ώστε να διατηρήσουμε και να εμβαθύνουμε τις δημοκρατικές ιδέες σε όλη την Ευρώπη, να δώσουμε τέλος στις πολιτικές λιτότητας που υποσκάπτουν και δίνουν βήμα στον εθνικισμό και την ακροδεξιά. Η δημοκρατία, η αλληλεγγύη, η ανεκτικότητα, η διαφορετικότητα, η ισότητα, η ισονομία είναι βασικά χαρακτηριστικά του ευρωπαϊκού κεκτημένου. Χρειάζεται ο ρόλος της Ευρώπης να είναι ειρηνευτικός στις εστίες πολέμου, που γεννούν τις μεταναστευτικές και προσφυγικές ροές και σε θεσμικό επίπεδο, αλλά και σε επίπεδο κοινωνίας των πολιτών. Η απάντηση του προσφυγικού είναι η ειρήνη, ένα κίνημα ειρήνης ενάντια στους πολέμους συμφερόντων, και αν δεν παίξει αυτό το ρόλο η Ευρώπη, τότε ποιος;
• Τι απαντάτε σε όσους υποστηρίζουν ότι η Ελλάδα θα πρέπει να φύγει από την Ε.Ε. και το ευρώ;
Ήταν μια λύση βασισμένη στον θυμό και στους ακραίους κύκλους της Ευρώπης, η οποία δεν εξυπηρετούσε τις λαϊκές τάξεις. Μια Ελλάδα απομονωμένη, μια Ελλάδα που θα γινόταν θύμα κερδοσκοπικών νομισματικών επιθέσεων (το βλέπουμε σε γειτονικές χώρες να συμβαίνει) δεν θα είχε ελπίδα ανάκαμψης. Ναι, οι συσχετισμοί εκείνη την εποχή ήτανε συντριπτικά εις βάρος μας, αλλά αποτρέψαμε μια μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση -γιατί αυτό συνέβαινε-, διεθνοποιήσαμε το θέμα του ελληνικού χρέους πετυχαίνοντας τελικά τη ρύθμιση του. Να βγαίναμε αλήθεια από το ευρώ και από την ΕΕ σε μια γειτονιά πυριτιδαποθήκη; Να φεύγαμε από το ευρώ χωρίς συναλλαγματικά αποθέματα και με άδεια ταμεία, με ένα αδύναμο νόμισμα; Σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία, αποκλεισμένη ως χώρα από τις διεθνείς αγορές χρήματος; Που ακόμα και το υποτιθέμενο όπλο της υποτίμησης θα γινόταν μη αποτελεσματικό είτε από τις συνεχείς υποτιμήσεις, είτε από το εμπορικό ισοζύγιο; Να αναφέρω το παράδειγμά μήπως της Βρετανίας, που είναι μια από τις μεγαλύτερες οικονομίες που αντιμετωπίζει τόσα προβλήματα; Είναι λανθασμένη η σύγκριση της σημερινής κατάστασης με όρους της δεκαετίας του ’80.
• Πώς μπορεί να ξεπεραστεί αυτό το χάσμα ανάμεσα στον ευρωπαϊκό Βορρά και τον Νότο;
Το χάσμα μεταξύ Βορρά και Νότου μπορεί να ξεπεραστεί μόνο με πραγματική σύγκλιση μεταξύ των χωρών του Νότου με τον Βορρά. Είναι απαραίτητη μια ευρωπαϊκή διάσκεψη για το χρέος με διαμοιρασμό των ευθυνών και του ρίσκου μεταξύ των χωρών καθώς και ενιαία φορολογική πολιτική. Το σύμφωνο σταθερότητας και ανάπτυξης χρειάζεται επικαιροποίηση και αναθεώρηση, λαμβάνοντας υπόψιν κοινωνικά και οικονομικά κριτήρια (ανεργία, φτώχεια, ποσοστό χρέους, ελλείμματα). Ο φόρος επί των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών όπου οι πόροι που θα συγκεντρώνονται, θα πηγαίνουν σε αναπτυξιακές πολιτικές. Απαιτούνται κοινές πολιτικές για όλα τα κράτη με κοινές ευρωπαϊκές συλλογικές συμβάσεις εργασίας, που δεν θα επιτρέπουν περιστολή των εργασιακών δικαιωμάτων, κοινός ευρωπαϊκός κατώτατος μισθός, φορολογική ελάφρυνση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων με παράλληλη καταπολέμηση των καρτέλ. Το επίκεντρο θα πρέπει να είναι η ανάπτυξη, η άμβλυνση των ανισοτήτων, η σύγκλιση Νότου – Βορρά, η ενιαία Ευρώπη και όχι αυτή των δυο ταχυτήτων που γεννά τον ευρωσκεπτικισμό.
