Κάθε χρόνο, τέτοια μέρα εκνευρίζομαι και αγανακτώ: Με τους πολιτικούς εκείνους -και με τους οπαδούς τους- που δεν βαριούνται να επαναλαμβάνουν στα επετειακά μηνύματά τους για την 21η Απριλίου πως «ο αγώνας συνεχίζεται».
KΑΝΕΝΑΣ αντιδικτατορικός αγώνας δεν ΕΜΕΙΝΕ ΗΜΙΤΕΛΗΣ, ώστε να… συνεχίζεται.
Γιατί ο αγώνας όλων εκείνων που εξορίστηκαν στη Γυάρο και τη Λέρο, αρνούμενοι να αποκηρύξουν «μετά βδελυγμίας» την ιδεολογία τους, όλων εκείνων που φυλακίστηκαν και όλων εκείνων που βασανίστηκαν στο ΕΑΤ/ΕΣΑ για την ενεργή αντιστασιακή τους δράση είχε ΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ στόχο και ελπίδα: ΝΑ ΦΥΓΕΙ Η ΧΟΥΝΤΑ. ΝΑ ΕΠΑΝΕΛΘΕΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. ΝΑ ΜΠΟΡΕΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΝΑ “ΦΡΟΝΕΙ” ΟΠΟΙΑ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΘΕΛΕΙ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΕΞΟΡΙΑ. ΝΑ ΜΠΟΡΕΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΝΑ ΠΡΑΤΤΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΛΕΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΟΥ, ΝΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΟΠΟΙΑ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ Ή ΚΟΜΜΑ ΘΕΛΕΙ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΦΥΛΑΚΗ Ή ΣΤΟ ΕΑΤ.
Ειλικρινά, δεν θυμάμαι να έχει υπάρξει παράταξη που να είχε βγάλει προκήρυξη ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ και να συνδέει την πτώση της με «ψωμί, παιδεία». Με ελευθερία, ΟΛΟΙ. Και δεν θυμάμαι, καμία παράταξη ή οργάνωση, ΠΑΜ, ΠΑΚ, ΔΕΚΑ κ.λπ. και να μιλά ή να δρά μόνο για τον εαυτό της. ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ήταν εναντίον της Χούντας, για να επανέλθει η Δημοκρατία και το Σύνταγμα. Ο καθένας από το μετερίζι του.
Δεξιοί, κεντρώοι, κομμουνιστές, ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΟ ΑΓΩΝΑ: Την πτώση της ξενοκίνητης ΧΟΥΝΤΑΣ και την αποκατάσταση της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. Είχα την μεγάλη τύχη -και τιμή συγχρόνως- να συνυπάρξω, με ΕΔΑΙΤΕΣ όπως ο Παύλος Μπριλλάκης, με κεντρώους, όπως ο Σήφης Ζερβουδάκης, ο Νίκος Αγγελάκης, ο Μιχάλης Καλαϊτζαντωνάκης, ο Μανώλης Καράζης, με αριστερούς όπως ο Κάστρο της Κρήτης, ο Αντρέας Γιάννη Αρχοντάκης, «γιατρός της Καντάνου», να γνωριστώ και να γίνω φίλος με άλλους αγωνιστές στις φυλακές της Αίγινας και των Χανίων, όπως ο Λευτέρης Βεριβάκης, ο Αντώνης Λιβάνης, οι αξιωματικοί του ΑΣΠΙΔΑ Παπαπέτρος, Δουμβουνέλης, Τόμπρος, ο ξεχωριστός Γιάννης Πανούτσος και μετά στον Κορυδαλλό, όπως ο Βαγγέλης Γιαννόπουλος, ο μετέπειτα πρόεδρος της Δημοκρατίας, Χρήστος Σαρτζετάκης. Αλλά και με αξιωματικούς από το κίνημα του Ναυτικού, όπως ο φίλος και συμμαθητής μου, νυν υποναύαρχος ε.α. Μανόλης Μπουζάκης, αλλά και τον Ευάγγελο Αβέρωφ, τον υπουργό και ιστορικό στέλεχος της Δεξιάς στο ΕΑΤ/ΕΣΑ οι δύο τελευταίοι. ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ. Χωρίς ποτέ κανείς να ισχυριστεί ή να επιδιώξει «ή εμείς ή οι άλλοι». Χωρίς ποτέ κανείς μας να σκεφτεί για τον ιδεολογικό του αντίπαλο πως «πρέπει να τον θάψει 3 μέτρα κάτω απο τη γη», για να επικρατήσει αυτός και όχι ο άλλος.
ΠΑΝΤΑ ΜΑΖΙ -έστω και από διαφορετικούς δρόμους- ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ. Όμως, αγανακτώ και εκνευρίζομαι και με εκείνους που έστω και έμμεσα ταυτίζουν τις Δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις, μετά το 1974 ή και αφήνουν υπονοούμενα περί «χούντας» όταν δεν συμφωνούν με τις μεθόδους τους.
Καμιά κυβέρνηση από το 1974 και μετά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΟΥΝΤΑ και δεν μεταχειρίζεται «μεθόδους χούντας». Ούτε της Ν.Δ., ούτε του ΠΑΣΟΚ, ούτε του ΣΥΡΙΖΑ-ΚΑΜΜΕΝΟΥ.
Και είναι προσβολή κατά της Δημοκρατίας, η όποια ταύτισή τους ή ο παραλληλισμός τους με τη χούντα.
Αν είχαμε ή έχουμε «χούντα» τότε αυτοί που τα λένε ή το υποννοούν, ΘΑ ΗΤΑΝ ΦΥΛΑΚΗ Ή ΕΞΟΡΙΑ αν δεν είχαν συνθηκολογήσει.
*Ο Αντώνης Κ. Γκαζής είναι επ. πρόεδρος Δικηγορικού Συλλόγου Χανίων. “Θητεύσας” στις φυλακές Χανίων, Αίγινας, Κορυδαλλού και στο ΕΑΤ/ΕΣΑ, επί χούντας.
