Ηµέρα παγκόσµιας συγκίνησης για το ναζιστικό Ολοκαύτωµα εκατοµµυρίων Εβραίων, µια µέρα που συνδέεται συνειρµικά και µε την απελευθέρωση ισραηλινών οµήρων από την τροµοκρατική Χαµάς, µε ό,τι υποθέσεις και θεωρίες µπορεί να τη σηµαδεύουν.
Πρόκειται για µια ηµέρα που κανονικά θα έπρεπε να συντονίζει την ανθρωπότητα σε διεθνές επίπεδο, στέλνοντας ένα ηχηρό µήνυµα κατά του αντισηµιτισµού και των πάσης φύσεως εν εξελίξει ή µη γενοκτονιών.
∆υστυχώς και αυτές δεν έχουν πάψει και ο κόσµος δεν ψάχνει για όλα αυτά τα εγκλήµατα που ενίοτε συντηρούνται και ανανεώνονται, όπως το ρωσικό έγκληµα στην Ουκρανία, η αποσιωπώνται προκλητικά όπως η εγκληµατική εισβολή της Χαµάς και η εκτέλεση και οµηρία εκατοντάδων ειρηνικών ανθρώπων που αποτέλεσε βέβαια και το έναυσµα για την αιµατηρή εκδίκηση του ισραηλινού καθεστώτος.
Ηµέρα λοιπόν που οι άνθρωποι πρέπει να σιωπούν και να γυρίζουν την πλάτη στους σύγχρονους ναζιστικούς χαιρετισµούς τύπου Έλον Μάσκ, ή στις ακροδεξιές συµµορίες που δραστηριοποιούνται εδώ και πολύ καιρό από την Ρωσία µέχρι την Ουγγαρία και την Γερµανία, από την Γαλλία µέχρι τις ΗΠΑ και τη Σερβία.
Η 27η Ιανουαρίου δεν πρέπει µόνο να αποτελεί φόρο τιµής στους Εβραίους αλλά αφορµή για την συνέχιση ενός αγώνα κατά του κάθε είδους ολοκληρωτισµού και αυταρχισµού που δεν θέλει και πολύ να µετατραπεί σε δικτατορία.
Το παράδειγµα της Ρωσίας και της Κίνας υπενθυµίζουν πως από την µια στιγµή στην άλλη ο ναζισµός εµπνέει και πάλι.
Και πιστεύω πως κάποια στιγµή θα πρέπει να θεσπιστεί και κάποια µέρα για τα εκατοµµύρια θύµατα του σταλινισµού, που δυστυχώς και αυτός ακόµη εµπνέει.
Το 2005 λοιπόν, η Γενική Συνέλευση των Ηνωµένων Εθνών αποφάσισε να ανακηρύξει την 27η Ιανουαρίου ∆ιεθνή Ηµέρα Μνήµης για τα Θύµατα του Ολοκαυτώµατος.
Τιµάται η µνήµη των 6 εκατοµµυρίων Εβραίων που θανατώθηκαν εντός των στρατοπέδων συγκέντρωσης κατά τον Β’ Παγκόσµιο πόλεµο, αλλά και τα εκατοµµύρια άλλων που έγιναν θύµα της ναζιστικής δίωξης.
Η ηµεροµηνία επελέγη επειδή στις 27 Ιανουαρίου 1945 απελευθερώθηκε το µεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Άουσβιτς – Μπίρκεναου, στην Πολωνία.
Πριν από 80 χρόνια, στις 27 Ιανουαρίου 1945, τα σοβιετικά στρατεύµατα έφτασαν στο στρατόπεδο στην κατεχόµενη από τη Βέρµαχτ Πολωνία. Εκεί βρήκαν περίπου 7.000 επιζώντες.
Στο στρατόπεδο είχαν εκτοπιστεί 1,3 εκατοµµύρια άνθρωποι. Περίπου 1,1 εκατοµµύρια από αυτούς σκοτώθηκαν – δολοφονήθηκαν σε θαλάµους αερίων, εκτελέστηκαν ή καταστράφηκαν από την εργασία, την πείνα και τις ασθένειες. Μεταξύ των δολοφονηθέντων ήταν ένα εκατοµµύριο Εβραίοι.
Οι Πολωνοί ήταν οι πρώτοι κρατούµενοι στο Άουσβιτς
Τι σηµαίνει το Άουσβιτς για την Πολωνία; «Το στρατόπεδο συγκέντρωσης και εξόντωσης Άουσβιτς-Μπιρκενάου αποτελεί ένα µεγάλο τραύµα στο µυαλό των Πολωνών σήµερα», λέει ο κοινωνιολόγος Marek Kucia από το Πανεπιστήµιο της Κρακοβίας, ο οποίος έχει κάνει πολλές έρευνες σχετικά µε την αντίληψη του θέµατος στην πολωνική κοινωνία.
Για τον Wojciech Soczewica, το Άουσβιτς και τα άλλα στρατόπεδα που διατηρούνται ως µνηµεία από το πολωνικό κράτος είναι µια «οδυνηρή ουλή που άφησε η ναζιστική Γερµανία στο πολωνικό έδαφος».
Λίγοι άνθρωποι στη Γερµανία συνειδητοποιούν ότι οι Γερµανοί κατακτητές έβαλαν αρχικά το 1940 να δηµιουργηθεί το κεντρικό στρατόπεδο του Άουσβιτς κοντά στην πόλη Oświęcim επειδή δεν υπήρχαν πλέον αρκετές θέσεις στις πολωνικές φυλακές για τους πολλούς πολιτικούς κρατούµενους. Η πρώτη µαζική µεταφορά Πολωνών κρατουµένων έφτασε εκεί στις 14 Ιουνίου 1940.
Μέχρι το τέλος του πολέµου, οι Γερµανοί είχαν απελάσει στο στρατόπεδο 140.000 έως 150.000 Πολωνούς, οι µισοί από τους οποίους έχασαν τη ζωή τους. Οι Πολωνοί ήταν η δεύτερη µεγαλύτερη οµάδα θυµάτων.
Μόνο αργότερα, τον Οκτώβριο του 1941, οι Γερµανοί άρχισαν να χτίζουν µια επέκταση. Το Άουσβιτς-Μπίρκεναου χτίστηκε µόλις τρία χιλιόµετρα από το κύριο στρατόπεδο και έγινε ο τόπος µαζικής δολοφονίας των Εβραίων της Ευρώπης. Περίπου 300.000 Πολωνοί Εβραίοι δολοφονήθηκαν εκεί.
Σήµερα όµως δυστυχώς οι µνήµες ξεθωριάζουν. Τα παρατεταµένα εγκλήµατα των Ρώσων, η αλλοίωση του αριστερού και η ταύτισή του µε τον δεξιό ακόµη και µε τον ακροδεξιό λόγο, η απότοµη αύξηση του εθνικισµού, η εξαφάνιση του διεθνισµού και η ρητή υιοθέτηση ξενοφοβικών και ρατσιστικών πολιτικών, όλα αυτά έχουν δηµιουργήσει µια αφόρητη κατάσταση όπου οι ιδεολογίες έχουν γελοιοποιηθεί και όπου ο κόσµος έχει µετατραπεί σε µια παρασυρόµενη αγέλη ακόµη και στις πιο ακραίες εκδηλώσεις ή διαµαρτυρίες.
Η ηµέρα του Ολοκαυτώµατος όµως θα πρέπει πάση θυσία να διατηρηθεί ως µάθηµα στις τωρινές και επόµενες γενιές που δεν θα πρέπει να σαγηνεύονται από τις δικτατορίες και τα ολοκληρωτικά καθεστώτα.
Σήµερα οι κίνδυνοι έχουν πολλαπλασιαστεί µετά την σύµπραξη Ρωσίας, Βόρειου Κορέας και Κίνας αλλά και την τραγική και συνάµα απειλητική επικράτηση του Τραµπ, µια εικόνα του κόσµου που νοµιµοποιεί την βαρβαρότητα και επαναφέρει στην πράξη ναζιστικές και σταλινικές µεθόδους ανασύροντας από τα βάθη της ιστορίας όλες εκείνες τις πληγές που σηµάδεψαν την ανθρωπότητα.
Μόνη ελπίδα σε αυτό τον κυκεώνα η γνώση και η διαφύλαξη των όποιων δηµοκρατικών θεσµών. Και βασικά το γύρισµα της πλάτης σε όλους εκείνους που υποδεικνύουν ποια εγκλήµατα στιγµατίζονται και για ποια τηρείται άκρα του τάφου σιωπή.
Η ιστορία έχει καταγράψει και συνεχίζει να καταγράφει την συγκάλυψη των εγκληµάτων και γενοκτονιών.
