Ανέβηκα στις πλάτες των προγόνων για να δω το μέλλον.
Γ. Ρίτσος
Ένας τόπος περίκλειστος. Ένας απομονωμένος βράχος στο Αιγαίο. Σαν να κρέμεται από τον ουρανό γατζωμένος στην πλαγιά του βουνού, βιγλίζει αιώνια τη θάλασσα.
Τα σπίτια μετεωρίζονται στο απόκρημνο.
Η Όλυμπος δεν είναι απλά ένα χωριό που κρατά τα ήθη και τα έθιμα, ένα μουσείο. Είναι ένα ζωντανό κύτταρο της παράδοσης.
Η Όλυμπος ξέφυγε του χρόνου. Η θέση της την προστάτεψε παλιά από τους πειρατές και σήμερα από τους τουρίστες.
Η επίσκεψη στην Όλυμπο είναι μία αντίστροφη του βέλους του χρόνου. Είναι εντυπωσιακό το πώς στην Κάρπαθο βλέπεις και ζεις ανάγλυφα δύο αντίθετες εικόνες. Τον χρυσοφόρο κόκκο της παράδοσης, τις βαθιές αρχέγονες, σχεδόν αρχετυπικές αξίες της πραγματικής ζωής στην Όλυμπο, και τα φανταχτερά και αναλώσιμα μπιχλιμπίδια της σύγχρονης ζωής στην υπόλοιπη τουριστική Κάρπαθο Οι Ολυμπίτες όμως επιμένουν. Οι γυναίκες φορούν καθημερινά τις παραδοσιακές πολύχρωμες φορεσιές τους, κρατώντας την απόσταση από την περιέργεια των επισκεπτών. Όχι από φόβο αλλά με αξιοπρέπεια και περηφάνεια.
Το Πάσχα στην Όλυμπο είναι εμπειρία. Η περιφορά του επιταφίου, η Κυριακή της Ανάστασης, αλλά και η Λαμπρή Τρίτη με την περιφορά των εικόνων, τη δέηση για την ανομβρία, την επίσκεψη στο νεκροταφείο, αλλά και τη μεγάλη γιορτή στην πλατεία, είναι στιγμές που δεν μπορείς να τις ζήσεις πουθενά αλλού. Με ποιον κουβεντιάζεις; Ρωτα μία γριά, μία νέα γυναίκα που μιλούσε στο laptop της. Ελα έλα κυρά Φωτεινή της απαντάει εκείνη. Με τον γιο μου μιλάω στην Αμερική. Και πώς μιλάς; Μα δεν ακούς τη φωνή του; Έλα τώρα μη με περιπαίζεις. Πλάκα θα είναι (εννοούσε πλάκα γραμμοφώνου). Όχι, όχι έλα να δεις. Η γριά πλησιάζει και από την οθόνη της μιλάει ο γιος της: κυρά Φωτεινή γεια σου τι κάνεις; Μία χαρά σε βρίσκω. Και η κυρά Φωτεινή κάνοντας το σταυρό της: Παναγία μου σε λίγο θα μιλάμε με τους πεθαμένους. Καλά το είπε ο Βιτγκενστάιν. Τα όρια της γλώσσας μου, καθορίζουν τα όρια του κόσμου μου.
