Η ζωή τραβά την ανηφόρα. Οι προβλέψεις για τα κρούσματα της Covid
-19 εφιαλτικές.
Η μια Ευρωπαϊκή χώρα μετά την άλλη παίρνουν αυστηρά, περιοριστικά μέτρα.
Είμαστε παραδομένοι; Με τα χέρια ψηλά;
Όχι δεν είμαστε, συνεχίζουμε να προσπαθούμε να κρατήσουμε τη χώρα όρθια μέσα σε αυτήν την παγκόσμια λαίλαπα.
Ένα πράγμα έχω να πω.
Ο καθένας πορεύεται σύμφωνα με τον χαρακτήρα του, την προσωπικότητά του, τη λογική του, την ατομική και την κοινωνική του συνείδηση.
Η κρίση είναι πρωτοφανής και όμοιά της δεν θυμάμαι.
Ακούς τις σειρήνες ενός ασθενοφόρου στον δρόμο και πιάνεται η ψυχή σου· «Τα ‘μαθες, ο τάδε έχει κορωνοϊό».
Η παραλλαγή «Όμικρον» θερίζει, αλλάζει δραματικά κάθε μέρα τα δεδομένα.
Βασικά, προγραμματισμός πέραν των 24 ωρών δεν μπορεί να γίνει.
Χρειάζεται οξυδέρκεια και κοφτερή ματιά.
Πού πάμε; Στο τίποτα; Στο εκκρεμές;
Όχι.
Κάθε μέρα που περνά μετράμε δυνάμεις και τηρούμε τους κανόνες.
Η υπακοή μερικές φορές είναι αγιοσύνη.
Πρέπει να αντέξουμε. Εβδομάδα με την εβδομάδα, μήνα με τον μήνα.