Στέφανος Ροζάνης, συγγραφέας δοκιμιακών έργων, φιλοσοφικών μονογραφιών και ποιητικών συλλογών, μαθηματικά – φυσική Παν. Αθηνών, φιλοσοφία στο Καθολικό Ινστιτούτο Φλωρεντίας, δίδαξε στα Πανεπιστήμιο Εδιμβούργο Νέας Σορβόνης και στο Πάντειο Πανεπιστήμιο
ΜΕ ΚΑΤ’ ΕΠΙΦΑΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΕΣ ΠΟΛΕΜΟΙ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ
Η δημοκρατία σε κρίση είναι εδώ και χρόνια στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στη Ρωσία, στην Αμερική και σε όλη τη γη η δημοκρατία.
Για να μην υπάρχει πια στην ουσία δημοκρατική διακυβέρνηση, γιατί αυτή έχει διαμορφωθεί σε παραδημοκρατική παρακυβέρνηση μυστικών υπηρεσιών, που κατευθύνουν, υπερ-εξουσιαστικά τις γεωστρατηγικές, γεωοικονομικές και γεωενεργειακές απόλυτα εξαρτημένες διακυβερνήσεις σε προηγούμενους αιώνες. Κυρίως όμως, στον εικοστό αιώνα των 2 μεγάλων καταστροφικών παγκοσμίων πολέμων.
Αλλά και ολόκληρης της σκληρής αντιπαράθεσης των δύο μεταπολεμικών μεγάλων δυνάμεων, του ψυχρού πολέμου Αμερικής – Δύσης και Σοβιετικής Ενωσης και Ανατολής.
49 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΗΣ 21ης ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1967
Σ’ αυτή την κρίσιμη περίοδο με ενταγμένη την Ελλάδα στην αμερικανική πλευρά επιβλήθηκε η στυγνή δικτατορία των συνταγματαρχών που τυράννησε 7 ολόκληρα χρόνια Ελλάδα – ελληνικό λαό με κατάληξη την εξέγερση του Πολυτεχνείου και την τραγωδία της τουρκικής εισβολής και κατάληψης ως σήμερα της Βόρειας Κύπρου…
Ετσι στις 21 Απριλίου 1967 (49 χρόνια από τότε ως σήμερα) καταλύθηκε η κοινοβουλευτική δημοκρατία στην Ελλάδα. Με το σχέδιο “Περικλής” επιβλήθηκε με κάθοδο των τανκς η στυγνή δικτατορία στην Ελλάδα.
Για να συλληφθεί το σύνολο του πολιτικού δυναμικού, κυρίως των ηγετών, της χώρας. Παράλληλα με μαζικές συλλήψεις, διώξεις, εκτοπίσεις και εξορίες χιλιάδων δημοκρατικών, προοδευτικών και αριστερών πολιτικών.
Αμέσως όμως, από Απρίλιο ως τον Ιούνιο του 1967 δημιουργήθηκαν αντιδικτατορικές αντιστασιακές οργανώσεις που συνέχισαν σε όλη τη χουντική επταετία τον αγώνα τους μέχρι την κατάρρευση της δικτατορίας τόσο στο εσωτερικό και στο εξωτερικό.
ΠΟΛΛΑΠΛΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ
Με τρεις κορυφαίες αντιστασιακές πρωτοβουλίες όπως η δημιουργία του ΠΑΜΕ από τον Θεοδωράκη, η δημιουργία του ΠΑΚ από τον Ανδρέα Παπανδρέου στις 15 Ιανουαρίου του 1968 και την απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλου που απέτυχε στις 13 Αυγούστου 1968. Με πρωτοβουλία του Αλέξανδρου Παναγούλη και των συνεργατών του, όπως ο Γιάννης Κλωνιζάκης, που φυλακίστηκαν και καταδικάστηκαν. Ενώ ο Παναγούλης απέδρασε και ξανασυνελήφθη.
Στις 28 Μαρτίου 1968 τρεις μέρες μετά την εθνική εορτή (που την “κακοποίησαν” οι δικτάτορες) ο νομπελίστας ποιητής Γιώργος Σεφέρης έκαμε δήλωση κατά της χούντας, που μεταδόθηκε από πολλούς ξένους, ραδιοφωνικούς σταθμούς. Ενώ τρία χρόνια μετά 22 Σεπτέμβρη 1971 στην κηδεία του ποιητή ο λαός διαδήλωσε μαζικά κατά της χούντας.
ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ
Αλλά και η φοιτητική αντίσταση εκδηλώθηκε στις 21-22 Φεβρουαρίου με την κατάληψη της Νομικής Σχολής, ενώ η χούντα κλιμακώνει τη βία μέσα στα Πανεπιστήμια με διώξεις και φυλακίσεις φοιτητών του αντιδικτατορικού κινήματος.
Ενώ την 21η Απριλίου του 1973 άρχισαν οι πρώτες μαζικές εκδηλώσεις φοιτητών κατά της δικτατορίας μέσα κι έξω από τις πανεπιστημιακές σχολές.
Ομως στις 23 Μαΐου 1973 η χούντα ματαίωσε αντιδικτατορικό κίνημα στο Πολεμικό Ναυτικό. Με συλλήψεις πολλών αξιωματικών τότε συλλάβανε και τον Σπύρο Μουστακλή που τον υποβάλλανε σε φρικτά βασανιστήρια. Αλλά τότε 2 μέρες αργότερα το αντιτορπιλικό “Βέλος” αποχώρησε από νατοϊκή άσκηση με κυβερνήτη τον Νίκο Παπά και με συμμετοχή του νεαρού τότε αξιωματικού του Β.Π.Ν. Βαρδή Βαρδινογιάννη.
ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ: ΤΩΡΑ Ή ΠΟΤΕ Η ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ
Σ’ αυτή την κρίσιμη περίοδο της συνολικής εξέγερσης του φοιτητικού και του ευρύτερου λαϊκού μαχητικού αντιστασιακού δυναμικού της χώρας στις 15 του Νοέμβρη 1973 έγινε η κατάληψη του Πολυτεχνείου από τους φοιτητές…
Αυτή η κατάληψη είχε αδιαπραγμάτευτο στόχο το «τώρα ή ποτέ» η πτώση της δικτατορίας στις 17 του Νοέμβρη 1973. Χουντικές δυνάμεις καταστολής επιτέθηκαν σε άοπλους διαδηλωτές με πολλά θύματα και τραυματίες.
Τη νύχτα άρμα μάχης γκρεμίζει την πύλη του Πολυτεχνείου με ταυτόχρονη εισβολή επίλεκτων στρατιωτικών δυνάμεων. Για να ακολουθήσουν συμπλοκές, πολλά θύματα και πολλοί φυλακισμένοι. Ακολούθησε στις 25 Νοεμβρίου ’73 εσωτερικό πραξικόπημα εκδίωξης του δικτάτορα με διαδοχή του από τον “αόρατο δικτάτορα” Δημήτρη Ιωαννίδη… Για να ακολουθήσει τότε το προδοτικό πραξικόπημα της Κύπρου για την ανατροπή του Μακαρίου από στρατιωτικές δυνάμεις της ΕΛΔΥΚ να ακολουθήσει τουρκική εισβολή στην Κύπρο…
ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Τότε θριαμβευτικά, με μυριάδες λαού να πανηγυρίζουν παραληρηματικά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας προχωρήσαμε για την αποκατάστασή της, χωρίς όμως αυτή ν’ αποκατασταθεί σε βάση, αλλά μόνο επιφανειακά, με συντηρητισμούς που οδήγησαν σε προοδευτισμούς αλλαγής, παραλλαγής και συν-αλλαγής.
Εκτοτε μέσα στο πλαίσιο της νοσούσης δημοκρατικής αντιπροσωπευτικότητας προχωρήσαμε στη νεοφιλελεύθερη κοινωνική ανισότητα. Για να επανέλθουμε στη σοσια-ληστρική, ευρω-νομισματική αλληλεγγυότητα, η οποία τελικά μας οδήγησε από τη χούντα των αντισυνταγματαρχών στην καταδυνάστευση των ευρωπαϊκών θεσμών και των διεθνονομισματικών εκμεταλλευτικών και δραματικών ελληνικών μας αδιεξόδων για να φθάσουμε σε μια νέα εθνική υποδούλωση αποκυριαρχίας.
ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΟΜΟΙΩΜΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Αυτό το “ομοίωμα” Δημοκρατίας αποτελεί τον τίτλο ενός βιβλίου 95 σελίδων που περιλαμβάνει 14 δοκίμια, με τους κάτωθι τίτλους:
Εισαγωγή: Ορέστης Τάτσης
1) Ολοκληρωτική δημοκρατία και σύγχρονος κόσμος, 2) Ομοίωμα Δημοκρατίας, 3) Η “ολοκληρωτική” δημοκρατία, 4) Η κοινοτοπία του φασισμού, 5) Πολυπολιτισμικότητα και ευρωπαϊκοί θεσμοί, 6) Ο ξένος “ως άλλος”, 7) Ο μετανάστης ως σημείο ρήξης, 8) Σημειώσεις για το κράτος, 9) “Το κράτος και η βία”, 10) Η εγκυρότητα του λόγου για την κοινωνία, 11) Η κοινωνική αναμέτρηση σήμερα και το πρόταγμα της άμεσης δημοκρατίας, 12) Εξέγερση/στιγμή καθολικής λύτρωσης, 13) Αναρχία και ουτοπία, 14) Αναρχία και ύστερος καπιταλισμός.
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ Ο ΘΕΜΕΛΙΩΔΗΣ ΟΡΟΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ
Βασικός όμως άξονας αυτών των σημαντικών δοκιμίων είναι το “ομοίωμα της δημοκρατίας” με το οποίο συσχετίζονται ευρύτερα, τα υπόλοιπα κείμενα.
Στο πρώτο κείμενό του ο στοχαστής (μαθηματικός, φυσικός, ποιητής, δοκιμιογράφος και καθηγητής φιλοσοφίας) Στέφανος Ροζάκης θίγει όλα τα προβλήματα της ολοκληρωτικής δημοκρατίας για να γράψει σελ. 13 – 14 ότι: …η δημοκρατία προαπαιτεί έναν θεμελιώδη όρο, τον Δήμο… και τι άλλο θα μπορούσε να είναι ο δήμος πέρα από τη γενική βούληση είτε των πολλών είτε όλων. Κατά τον Ζαν-Ζακ Ρουσσώ η θέληση των πολλών έχει εκφραστεί με τον όρο γενική βούληση. Με βάση όμως αυτήν κανένας νόμος δεν μπορεί να είναι νόμιμος. Κι αυτό συμβαίνει επειδή μέσα στον νόμο της δημοκρατίας αμφισβητείται, παραγνωρίζεται και παραγκωνίζεται η άποψη της μειοψηφίας όπως δε λέει ο Ιμάνουελ Καντ μιλούμε για κάτι που έχει καθολική ισχύ.
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΠΟΓΝΩΣΗ ΛΑΟΥ
Οπου, εάν κάτι διαφεύγει της καθολικής ισχύος δεν μπορεί να είναι νόμος και μέσα στις δημοκρατίες μας ο νόμος τίθεται ως επιβολή πάνω στη μειοψηφία γεγονός το οποίο εμείς μετά τον 7ετή δικτατορικό καταναγκασμό βιώσαμε τη δικτατορία, τον δημοκρατικό – σοσιαλιστικό ενθουσιασμό. Για να περάσουμε στην “ισχυρή-ανίσχυρη” Ελλάδα του ευρωνομισματικού καταναγκασμού του υπερεξουσιασμού.
Για να περάσουμε μια σειρά μεγάλων παραπλανήσεων και καταστροφών για να φθάσουμε δημοκρατικά καταναγκαστικά στη μεγάλη κρίση του 2009.
Με επιβολή καταναγκαστικών νόμων στην απόλυτη αντιδημοκρατική λειτουργία. Η οποία, στην τωρινή φάση έχει μεγιστοποιηθεί για να έχει δημιουργηθεί μια συνολική “δημοκρατική” απόγνωση του λαού.
Με τη δημοκρατία όπως γράφει ο σημαντικός στοχαστής Στέφανος Ροζάνης να γίνεται ένα ένδυμα του ολοκληρωτισμού.
ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗ ΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟΥ
Για να μην έχουμε πλέον δημοκρατία, αλλά μια κατάσταση οικονομικού ολοκληρωτισμού. Ενα ομοίωμα δημοκρατίας… με τη δημοκρατία της εκπροσώπησης να μην είναι τίποτα άλλο παρά μια δικτατορία που εδράζεται πάνω στον λαϊκό ενθουσιασμό.
Για να αναφερθεί στις αγωνιακές φιλοσοφικές σκέψεις του ως πραγματικός διανοούμενος και άνθρωπος των γραμμάτων στους σπουδαίους της δεκαετίας του 1960 τους Γκυ Ντεμπόρ και Ραούλ Βανεγκέμ που έλεγαν «όπου ακούτε να εξυμνούν τα ανθρώπινα δικαιώματα στα υπόγεια ετοιμάζονται θάλαμοι αερίων και στρατόπεδα συγκέντρωσης». Για να τονίσει ακόμα ο Σ. Ροζάνης: «Και μη μου πείτε ότι αυτό που εμείς ονομάζουμε Δημοκρατία δεν είναι κατασκευασμένο σύμφωνα με τη λογική ενός στρατοπέδου συγκέντρωσης».
Ναι είναι, φίλτατε Στέφανε, προσθέτω εγώ που ζήσαμε μαζί, συνεργαζόμενοι κατά της χούντας, τη φρίκη του γυψωμένου λαού μας το 1967-1974.
Ναι ήταν ένα απέραντο στρατόπεδο. Οπως βλέπουμε και τώρα τα στρατόπεδα των ξεριζωμένων προσφύγων και μεταναστών.
ΤΟ ΤΕΛΕΙΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΤΑ ΓΚΟΥΛΑΓΚ
Για να ζούνε όλοι αυτοί κι αυτές την απόλυτη επιβολή του ελέγχου (όπως αναφέρεται στη σελ. 25 των δοκιμίων του Αντόνιο Νέγκρι) να έλεγε ότι «δύο είναι οι οδοί για την επιβολή της κοινωνίας του ελέγχου: 1) το άσυλο, που πάει να πει φυλακή, 2) το φρενοκομείο, μαζί με το Πανεπιστήμιο όπου δεν είναι τίποτα άλλο παρά οι πραγματώσεις της τραγικής αυταπάτης της γενικής θέλησης και του γενικού συμφέροντος προκειμένου να παραχθεί ένα υποκείμενο το οποίο θα εκπίπτει διαρκώς από τον εαυτό του, με τη θέλησή του δίνοντας το δικαίωμα να εκπροσωπείται από όλους…».
Για το γενικό συμφέρον όπως το εννοούσε ο Στάλιν για να πει ο Σ.Ρ. ότι: Εάν κανείς διαβάσει το Σύνταγμα του Στάλιν, θα διαπιστώσει ότι είναι το πιο φιλελεύθερο σύνταγμα που έχει διατυπωθεί στην ανθρωπότητα. Να όμως που κατέληξε στα γκουλάγκ… Γι’ αυτό να δρας χωρίς να έχεις ως προοπτική το αποτέλεσμα. Η δράση για τη δράση όπως θα λέγαμε η τέχνη για την τέχνη…
ΜΕΓΑΛΑ ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΜΑΣ
Με αφορμή τη συμπλήρωση 49 χρόνων από το 1967 που επιβλήθηκε στην Ελλάδα η στρατιωτική χούντα για γεωστρατηγικούς και γεωοικονομικούς λόγους μαζί και γεωενεργειακούς λόγους, μεγάλων ξένων συμφερόντων. Με αφορμή την κρίση της διαβρωμένης δημοκρατίας μας νομίσαμε πως είχαμε ηθικό χρέος να αναφερθούμε σ’ εκείνη την ελληνική τραγωδία.
Τώρα πάλι που η χώρα βρίσκεται σε δεινή θέση μέσα από μια επιβαλλόμενη κατάσταση με ομοίωμα δημοκρατίας. Για να βιώνει ο λαός μας τα φρικτά πάθη με τα μέτρα εξουθένωσής του. Ενώ παράλληλα ζει στο σύνολό της χώρας την προσφυγική – μεταναστευτική κρίση, που μεθοδεύτηκε ευρωπαϊκά σε βάρος μας… Ενώ παράλληλα αντιμετωπίζουμε και την απειλή, από τους ίδιους τους νομοθέτες μας και από τις διαμάχες των θρησκειών και εκκλησιών της ίδιας της πίστης μας.
Για να ζήσουμε σήμερα του Λαζάρου και αύριο με τον Νυμφίο της Μεγάλης Εβδομάδας των Μεγάλων Παθών του λαού μας.
