Ομολογία ενοχής

Ο Βαγγέλης έφυγε γιατί ήταν μόνος. Και δεν ήταν ο πρώτος. Και δεν θα είναι ο τελευταίος.
Τραγική ειρωνεία, τόσοι Βαγγέληδες εκεί έξω. Κι όλοι τόσο μόνοι.
Και φταίω εγώ.
Φταίω εγώ γιατί κάθε φορά που βλέπω τον Βαγγέλη να περιπλανιέται στη μοναξιά του, αποστρέφω το βλέμμα μου μήπως και πάψει να υπάρχει.
Φταίω εγώ, γιατί κάθε φορά που βλέπω τον Βαγγέλη να ζητά οξυγόνο, στραγγαλιζόμενος από τα δικά μου στερεότυπα, μονολογώ «δεν είναι δικό μου πρόβλημα».
Φταίω εγώ, γιατί έχω μάθει να ζω επάνω και πέρα από τους Βαγγέληδες αυτής της κοινωνίας.
Φταίω εγώ. Οχι από συστολή, ούτε από μαζοχισμό.
Φταίω, γιατί τα αίτια της μοναξιάς του κάθε Βαγγέλη και κάθε Βαγγελίτσας, βρίσκονται στην καρδιά της δικής μου επιβίωσης.
Γιατί το αίμα του Βαγγέλη βρίσκεται στα θεμέλια αυτής ακριβώς της κοινωνίας, που κάθε μέρα επικροτώ προσπαθώντας να εκπληρώσω τις αιμοδιψείς επιταγές της.
Ετσι, για να ταιριάζω πουλάω και πουλιέμαι, καταπίνω και ξεχνώ, αναθεωρώ και αμφιβάλλω. Υποχωρώ από μένα. Κάνω πίσω. Και την πάπια.
Κι έτσι, ο κάθε Βαγγέλης που αδυνατεί ή δεν θέλει να κάνει το ίδιο, γίνεται θύμα.
Θύμα δικό μου.
Κοιμήσου Βαγγέλη. Επάνω στα ανάλαφρα ευχολόγια μιας κοινωνίας ισότητας που το διαφορετικό δεν αντέχεται και πρέπει να πεθάνει. Για να ζήσει το αυτονόητο και το λογικό.
Κοιμήσου Βαγγέλη.
Με την ελπίδα η θηλιά που τυλίχτηκε γύρω από τον λαιμό σου αγόρι μου, να είναι αυτή που τελικά θα πνίξει αυτό το τερατούργημα που λέγεται σύγχρονη ελληνική κοινωνία.
Κι εμένα μαζί…