Oμορφη Πόλη

Τι να σου γράψω όμορφη, (παλιά μας) πόλη και πώς να σου το γράψω;
Τώρα μόνο από τις παλιές φωτογραφίες μάταια προσπαθείς να βρεις τις χαμένες σου φωνές.
Φωνές που χάθηκαν, φωνές που λησμονήθηκαν…
Κι όμως ακόμη το ίδιο σιγομουρμουρίζει η θάλασσα που βρέχει τα στενά σου.
Κι όμως πολυταξιδεμένη πόλη, οι ιστοί των καραβιών στου λιμανιού τ΄ απάγκιο ακόμη μαρτυρούν θαλασσινά ταξίδια ανεφοδιασμού στων Νεωρίων τα καρνάγια.
Ποιος ν’ αφουγκραστεί τα σημάδια σου ξανά;
Τα κύματα την πέτρα τα στενά; Τη  δόξα στον Φιρκά;
Στα χέρια και στο σώμα με την ψυχή τής ιστορίας των γερόντων της πόλης σου στα 1913 κυμάτισες σημαία.
Με την αύρα του Κρητικού Πελάγους και την αντιφεγγιά του Φάρου σηματοδότησες την χαραυγή μιας άλλης εποχής.
Όμορφη Πόλη…
Τώρα πια εμείς, οι δικοί σου άνθρωποι σε δίνουν, εκεί στην Μεσόγειο της ψυχής μας προκυμαία, στου ’36 την πομπή μαύρη μεσίστια σημαία…
Τώρα σε θερινό παζάρι, Πόρνη, ξεπεσμένη Αρχόντισσα στην ίδια προκυμαία τριγυρνάς.
Πουλάς το σώμα σου. Το μοναδικό καμπύλο περίγραμμα σου. Με κάθε λογής ψεύτικα στολίδια και φτιασίδια κρύβεις το Αρχοντικό παράστημα σου.
Με αναίδεια την Δημοσιά περιορίζεις. Πουλάς τις ομορφιές σου, Κυδωνία τα χαμένα Ανάκτορα σου.
Για λίγα χρήματα και συ όπως και η Χώρα σου, για να ζήσεις δίχως όνειρα, τώρα νοικιάζεις – ξεπουλάς.
Ας είναι όμως… αν έτσι πρέπει, τώρα να συντηρείς για λίγο το κορμί σου…
Άλλωστε ξένοι, με τα δουκάτα της Γαληνοτάτης σε σχεδίασαν σ’ έκτισαν και σ’ οχύρωσαν…
Ξένοι θα σε συντηρούν.
Το πνεύμα όμως; Οι φωνές κι οι μνήμες, ο Πολιτισμός και η Ιστορία;
Ακόμη κι αυτές τις έννοιες χωρίς μέθοδο, ακάτεχα στην αρχή, τώρα συστηματικά τις αξιοποιείς για να εμπορεύεσαι καλύτερα το ίδιο τον εαυτό σου. Αχόρταγα εκμεταλλεύεσαι την υπεραξία της Ιστορίας, του χώρου στον χρόνο, δίχως να δίνεις σε κανένα λογαριασμό…
Και οι άνθρωποι, οι μόνιμοι κάτοικοι των στενών σου;
Απ’ ότι φαίνεται τώρα δεν χωρούν, δεν υπολογίζονται στο παραγόμενο προϊόν. Κι όμως ακόμη κάθε άνοιξη επιμένουν, παραδόξως αλλά επιμένουν,
ως πότε όμως, οι βασιλικοί να χρωματίζουν τα στενά σου;…
Αλχανία, Κυδωνία – Αλ Χάνεα – La Canea – Χανιά.
Τόσες σελίδες γύρισες στα χρόνια, στους αιώνες, και τα νέα το καταλαβαίνεις δεν είναι ωραία.
Μέχρι πότε, πως και που θα ταξιδεύεις;
Ίσως πάλι να γελάς ειρωνικά με αυτά που ζεις βλέπεις διαβάζεις και μαθαίνεις. Γιατί όλους τους μπερδεύεις.
Μέχρι και παράσταση σκαρώνεις, τους δήθεν τσακωμούς για το κορμί σου.
Και ποιος με τόση ομορφιά και Ιστορία να σε διαχειρισθεί και πώς; Που ‘σαι πόλη ανοιχτή στις θάλασσες και στα ταξίδια.
Από την μια συμφέροντα μεγάλα και η βιοποριστική ανάγκη και από την άλλη η ψυχή μικρή. Πολύ μα πολύ μικρή. Για να συνταιριάξει τις πραγματικές και όχι τις «φαίνεσθαι» ανάγκες σου.
Ελλείψει κανόνων πολιτισμού και σκέψης «γιουρούσι» κάνουν όλοι στο κορμί σου, μάλιστα με σέβος στην Ιστορία στην παράδοση, την απασχόληση την πρόοδο…
Πόλη Αρχόντισσα σ’ είπαν αλλά μάλλον… βιάστηκαν.
Όμως…
Όμορφη πόλη, ανοιχτή πόλη, πολυπολιτισμική πόλη τα εφήμερα όχι μόνον δεν ορίζουν ποιότητα ζωής και πολιτισμό, πολύ περισσότερο στον χρόνο δεν ριζώνουν και το ξέρεις.
Είσαι τελικά μια πόλη πρόκληση στον χρόνο και το χώρο μια πρόκληση στην δύσκολη καθημερινότητα μας, στην ασεβή και αντιφατική συμπεριφορά μας, στην επιβίωση, στην επένδυση, την ψυχαγωγία μας.
Εν τέλει στην Αισθητική που είναι δείκτης πολιτισμού…
Βλέπεις τόσα χρόνια βολευτήκαμε στην ομορφιά και στην Ιστορία σου, στ’ απάνεμο λιμάνι σου πίναμε σχεδόν αμέριμνα τον καφέ μας… Τάχα πως δεν βλέπαμε, τάχα πως δεν ξέραμε…
Και τώρα μας είναι δύσκολο, πολύ δύσκολο να συντονίσουμε όλοι τα βήματα μας για το πώς θα πορευτούμε μαζί σου στον Χρόνο…
Όμορφη Πόλη,
ΥΓ: Τώρα απλά παρακολουθούμε την αυξημένη ροή των αφίξεων σου και απ’ ότι φαίνεται αυτό μας αρκεί, άντε να παραχωρήσουμε και λίγα τετραγωνικά μέτρα από την γη σου, Παλιά Πόλη, για να περπατούν ποιο άνετα οι μουσαφίρηδες σου – τέλειος κοινωνικός αντιπερισπασμός – για να χαλαρώνουν μετά στο «Ρομαντικ Χοτελ» της Ακαδημαϊκής μας Κοινότητας, των γραμμάτων και των τεχνών, εκεί στην «Αλχανία Κόμη» στο Καστέλι.
Δεν λέμε, όμορφα και ρομαντικά θα είναι…

Στα 1953 – ’54 ο Γιάννης Θεοδωράκης έγραφε τους «Λιποτάχτες», που έγιναν τραγούδια από τον αδερφό του Μίκη.
«Χάθηκα» γραμμένο στα Χανιά, στον Φιρκά…
…Γιατί είχα όνειρα πολλά
Και το λιμάνι,
Και το λιμάνι είναι μικρό…