Είναι απίστευτο το πόσο όμορφη μπορεί να είναι η πόλη μας ένα Κυριακάτικο πρωινό με ανθρώπους να ξεμυτίζουν απ’ τις γωνιές και τους παράδρομους -με μάσκες βεβαίως και πάντα κρατώντας αποστάσεις- για μια βόλτα -«Άθληση, Νο 6» τη λέμε τώρα- με σκοπό να ξεμουδιάσουν και να ξενοιάσουν.
Αν δουν και κανένα γνωστό, που έχουν μήνες να συναντήσουν, ακόμα καλύτερα! Θα μοιραστούν βάσανα και αγωνίες, θ’ ανταλλάξουν μια βιαστική κουβέντα συμπάθειας κι ενθάρρυνσης, λίγο θ’ ανέβει το ηθικό, και θ’ αποχαιρετιστούν ξανά!
Η μέρα ωστόσο είναι ξάστερη σήμερα, μετά από μια μουντή και βροχερή εβδομάδα, κατά την οποία ο Μάρτης-γδάρτης μας έδειξε για τα καλά τα δόντια του. Γαλανός ο ουρανός, μυρωδάτο το αεράκι, ανοιξιάτικη η διάθεση, κι η κίνηση των αυτοκινήτων -που συνήθως καλύπτουν τα πάντα με τη θορυβώδη, συνεχή κίνησή τους- ελάχιστη!
Το μάτι πλανάται ολόγυρα και δεν χορταίνει να κοιτά…
Να εδώ στον πεζόδρομο του κέντρου μια ξεχασμένη στην είσοδο μαγαζιού κούτα, έγινε αυτοσχέδιο αυτοκινητάκι! Με το μπαμπά να τη σέρνει στο πλακόστρωτο και τη μικρούλα του μέσα, να ταξιδεύει και να ευχαριστιέται. Παιχνιδιάρικη, τρυφερή η σκηνή, σου φέρνει ασυναίσθητα το χαμόγελο στα χείλη…
Βγαίνοντας στην κεντρική άλλη μια όμορφη εικόνα, καθώς ένας ποδηλάτης προχωρεί μ’ αργές πεταλιές, κρατώντας το λουρί του σκύλου του, που ακολουθεί δίπλα στη ρόδα την πορεία του ποδηλάτου, κουνώντας αδιάκοπα την ουρά. Σύμπνοια, συμπόρευση, εμπιστοσύνη ανάμεσα σε άνθρωπο και ζώο!
Στην επιστροφή θα συναντήσουμε και σήμερα το γνωστό μας χαμογελαστό ζευγαράκι ηλικιωμένων που κρατιούνται «αγκαζέ» στηρίζοντας ο ένας τον άλλο, και δεν μπορούμε παρά να κοντοσταθούμε, να τους θαυμάσουμε και βεβαίως να τους ζηλέψουμε…
Να και δυο χαρούμενες οικογένειες που έρχονται προς το μέρος μας!
Νέοι οι γονείς, μικρά τα παιδάκια, συνήθως προπορεύονται με πηδηχτό βήμα κάτω απ’ το άγρυπνο βλέμμα μάνας και πατέρα. Μας θυμίζουν τα δικά μας, τ’ αξέχαστα -τα γεμάτα υποχρεώσεις- μα όμορφα χρόνια!
Τώρα μας πλησιάζει εκείνη η τελείως άγνωστή μας κυρία, η μοναχική… κοκέτα, που μας έχει σταματήσει μερικές φορές στον δρόμο, για να μας πει πόσο της αρέσουν τα μαλλιά μας, το φουλαράκι ή η καρφίτσα που φοράμε…
Ιδού και μια παρέα ανυπόμονων μαθητών. Αγόρια και κορίτσια ανάκατα, βαδίζουν ζωηρά, μιλούν δυνατά, μοιάζουν να μην τους χωρά ο τόπος. Υπομονή παιδιά! Έχετε νιάτα, υγεία, έχετε και τη ζωή μπροστά σας, κι όσο χρόνο θέλετε ν’ αποκτήσετε ό,τι επιθυμείτε!!
Με τόσα όμορφα γύρω σου μπορείς να μην χαρείς, να μην γελάσεις, να μην αναθαρρήσεις; Να μην συγκινηθείς;
Και γυρίζεις σπίτι σου αργά-αργά ξαλαφρωμένος, με το βλέμμα να ξαποσταίνει ολόγυρα, να μη χορταίνει την Αγορά μας, τα όμορφα κτήρια ολόγυρα, το πάρκο, τα Λευκά μας Όρη στο βάθος, κι από την άλλη πλευρά τη μπλε λουρίδα της θάλασσας του Κουμ-καπιού, που σου υπόσχονται κι άλλες λυτρωτικές βόλτες και άλλες όμορφες εικόνες!
