Μέρος 2
Το μοντέλο που θέλουν να υιοθετήσουν οι συντηρητικές δυνάμεις και οι δεξαμενές σκέψης της Ευρώπης θέλει να υιοθετήσει επισήμως την Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων.
Μάλιστα, με την ομοσπονδιοποίηση ειδική μελέτη της δεξαμενής σκέψης του Ζακ Ντελόρ, δις πρώην προέδρου της Κομισιόν, αφήνει απέξω τη Μεγάλη Βρετανία, στα πρότυπα του στρατηγού Ντε Γκωλ και άλλες αναπτυγμένες χώρες, αλλά και χώρες με προβλήματα μνημονιακού τύπου, όπως η Ελλάδα.
Δεν είναι τυχαίος ούτε ο χρόνος που βγαίνει στη δημοσιότητα αυτό το κείμενο ούτε τα υποστηριζόμενα από αυτό.
Είναι το απλό αποτέλεσμα της άθλιας και επικίνδυνης πολιτικής των συντηρητικών δυνάμεων της Ευρώπης και κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος πρέπει να τις πολεμήσει με όλες τις δυνάμεις του.
Η ομοσπονδια της Ευρωπης και ο γαλλογερμανικος αξονας
Σύμφωνα, λοιπόν, με το έγγραφο της δεξαμενής σκέψης του Ζακ Ντελόρ, η λύση στην κρίση είναι να μετασχηματιστεί η Ευρώπη σε ομοσπονδία, αναφέροντας ότι είναι περίπου υποχρεωτικός ο γαλλο-γερμανικός άξονας που σήμερα δυστυχώς λόγω των αντιξοοτήτων έχει χάσει τον ιστορικό ρόλο του. Η Ευρώπη βρίσκεται σε κρίση, οικονομική και θεσμική. Αβεβαιότητα διαποτίζει όλες τις χώρες. Το μόνο σίγουρο φαίνεται να είναι ότι τα πράγματα δεν μπορεί να παραμείνουν για πολύ διάστημα, όπως είναι σήμερα. Αν παραμείνουν έτσι τα πράγματα, οι κυβερνήσεις θα παραλύσουν και τότε οι άνθρωποι τελικά θα ξυπνήσουν και θα ακολουθήσει μια νέα ευρωπαϊκή περιπέτεια.
Ο κλασικός κύκλος έχει ήδη αρχίσει: οικονομική κρίση που φέρνει κοινωνική κρίση, που μπορεί να ολοκληρωθεί σε μια πολιτική κρίση, όπως ακριβώς έγινε και τον περασμένο αιώνα, που η διαδικασία αυτή κατέληξε σε μια επανάσταση, στην κατάρρευση της δημοκρατίας σε πολλές χώρες και έναν σημαντικό παγκόσμιο πόλεμο.
Προφανώς, η λύση δεν εμφανίζεται στο τρέχον ευρωπαϊκό θεσμικό πλαίσιο που προκύπτει από μια ήδη μακρά ιστορική εξέλιξη και δεν ανταποκρίνεται πλέον στις ανάγκες της εποχής μας. Δυσλειτουργίες της διακυβέρνησης, ιδίως δεδομένου ότι η Ευρώπη θα επεκταθεί σε πάνω από 28 μέλη σύντομα. Η λειτουργία της είναι παρόμοια με εκείνη μιας μεγάλης γραφειοκρατικής μηχανής όπου οι λαοί ανησυχούν μόνο οριακά.
Αρα καταλήγει η πένα της δεξαμενής σκέψης αυτής «πρέπει να δημιουργήσουμε μία ημέρα ένα πολιτικό σύστημα ομοσπονδιακής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας». Πρέπει να αναμένεται η Ομοσπονδία των εθνών – κρατών. Γνωρίζουμε επίσης ότι η κρίση του ευρώ δεν μπορεί να συνεχιστεί με αυτές τις συνθήκες. Σύντομα θα ανακαλύψουν οι Ευρωπαίοι ότι η δημιουργία μιας τέτοιας ομοσπονδιακής εξουσίας απαιτεί μια πολύ ισχυρή οικονομική, πολιτική και ακόμη και πολιτιστική δομή με κυρίαρχα δικαιώματα. Για τον λόγο αυτό, καταλήγει η δεξαμενή σκέψης του Ντελόρ, φαίνεται ως αναγκαία η έναρξη της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας να αποτελείται μόνο από μερικά σημερινά κράτη – μέλη.
Η Ευρώπη βρίσκεται σε κατάσταση στασιμότητας που μπορεί να οδηγήσει σε θάνατο, πράγμα που θα ήταν μια καταστροφή για τους λαούς της Ευρώπης και μια μεγάλη απώλεια για την ανθρωπότητα, γιατί η βία της παγκοσμιοποίησης, μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με τις ευρωπαϊκές αξίες και να ξαναβρούμε τον δρόμο που δίδαξαν οι πατέρες μας της Ενωμένης Ευρώπης.
Οταν οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν αποσυρθεί σταδιακά, από την ευρωπαϊκή ήπειρο (μέσω του ΝΑΤΟ, για παράδειγμα), από τη στιγμή που η νότια πλαγιά της Μεσογείου γίνεται ασταθής, όταν η Μέση Ανατολή αναβράζει και ενώ η Ρωσία θέλει να επαναβεβαιωθεί ως δύναμη, η Ευρώπη δεν μπορεί να λείψει από αυτές τις διεργασίες.
Μόνο μια ιδέα μπορεί να ενώσει τους Ευρωπαίους και να δημιουργήσει την Ευρώπη. Αυτή η ιδέα πρέπει να επαναπαυθεί στην εξαιρετική κοινωνική «κοινότητα», πράγμα που πρέπει να το κάνει μόνη της.
Τι λεει στην ουσια το νεο αυτο κειμενο;
Ενώ στηρίζεται σε πραγματικά στοιχεία και γεγονότα και ενώ η ανάλυση που προβαίνει το κείμενο της δεξαμενής σκέψης του Ζακ Ντελόρ, είναι αξιοπρόσεκτα, απογοήτευση δημιουργεί το «διά ταύτα», ήτοι η προσπάθειά του να εισάγει από το παράθυρο την Ευρώπη των δυο ταχυτήτων.
Το κείμενο είναι πονηρό και πρέπει να χτυπηθεί το φίδι στο κεφάλι. Πιστεύω όμως ότι οι ευρωπαϊκοί λαοί είναι εξαιρετικά πληροφορημένοι και δεν πρόκειται να αφήσουν να περάσουν πολιτικές, όπως αυτή που εισηγείται το κείμενο στο οποίο αναφερόμαστε εδώ!
Ευτυχώς, εξάλλου, διότι είδαμε και τι έδωσε το πρόσφατο παράδειγμα της Ιταλίας. Σιγά – σιγά μπαίνει στο περιθώριο η πολιτική λιτότητας που δημιούργησε υπερκέρδη στους εισηγητές της πολιτικής αυτής, κυρίως τους Γερμανούς, αλλά εξαθλίωσε σημαντικά τμήματα άλλων χωρών και τουλάχιστον μια χώρα, η δική μας, έχει περιέλθει σε ουσιαστικά μη αναστρέψιμη κατάσταση. Βέβαια, ο Ζακ Ντελόρ πάντοτε ήταν υπέρ εκείνου που ψελλίζουν οι επίγονοί του στο κείμενο αναφοράς μας, ότι είναι αναγκαία η «κοινωνική κοινότητα» μόνο που δεν τη βλέπουμε καθόλου, τόσο με αυτούς που κινούν τα νήματα στην Ευρώπη, αλλά ούτε με εκείνους που ασκούν τις εγχώριες πολιτικές, κομμένες και ραμμένες στα μέτρα των ευρωπαίων αφεντικών.
Τέλος, στο κείμενο αυτό κρούεται και ο κώδωνας κινδύνου από τη φασιστική άνοδο, πολλών κοινωνικών στρωμάτων που δεν έχουν πλέον διεξόδους και περνούν πολύ δύσκολα, αλλά δεν επισημαίνεται πουθενά ότι οι άθλιες πολιτικές της λιτότητας είναι η αιτία που έσπασε το σαθρό κέλυφος του αβγού του φιδιού.
Τι θεωρουμε οτι πρεπει να γινει
Το σοβαρό πρόβλημα είναι πώς αντιμετωπίζονται οι προθέσεις που σταδιακά περνούν μέσα από κάθε κείμενο και βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Πώς μπορεί να εμποδιστεί η παράνοια εκείνων που νομίζουν ότι ακόμη η ευρωπαϊκή ολότητα υπόκειται στους προβληματισμούς και τα συμφέροντα των πολύ λίγων. Πιστεύουμε ότι η Ομοσπονδία της Ευρώπης με αρχικά 6 – 7 μέλη, στα οποία γρήγορα θα προστεθούν, γιατί θα το αντέχουν και ορισμένα νέα, όπως η Δανία, η Σουηδία και η Φινλανδία, άντε, ας βάλουμε και την Πορτογαλία, θα είναι μια γερή μαγιά για να πεισθούν και οι πιο σκεπτικιστές. Για τους Αγγλοσάξωνες δεν τίθεται θέμα, διότι αυτό βολεύει τους Ευρωπαίους, αλλά και οι ίδιοι οι Αγγλοσάξωνες γνωρίζουν ότι τα συμφέροντά τους είναι συνυφασμένα με των Η.Π.Α. και δεν πρόκειται να στήσουν πολεμική στο όλο θέμα.
Αυτά όλα προμηνύουν ανασκολοπίσεις χωρίς προηγούμενο. Σημαίνουν έντονα γεγονότα, για τα οποία ο μόνος που θα κληθεί να πληρώσει τα σπασμένα είναι ο ευρωπαϊκός λαός, όπου και να βρίσκεται.
Το παιχνίδι, προσπαθούν να το μεταβάλουν σε «στημένο αθλητικό γεγονός», αλλά δεν τους βγαίνει, όπου και να κάνουν πειράματα, όπως η Ελλάδα (εξαθλίωση), Ουκρανία (νέες αγορές), οι λαοί αγρυπνούν και θα σταματήσουν αυτήν την άθλια πολιτική που προοιωνίζει έντονους κινδύνους για όλους τους λαούς της Ευρώπης.
Το πρώτο δείγμα θα το δώσουν οι λαοί με την ψήφο τους στις ευρωεκλογές, παρά το ότι, ακόμη και αν δε φανεί ξεκάθαρα από το βήμα του Ευρωκοινοβουλίου, απλά το θεσμικό αυτό όργανο θα χάσει την ευκαιρία να ηγηθεί της πραγματική έκφρασης των Ευρωπαίων ψηφοφόρων.
