Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο

Μέσα στη θλίψη της απαράδεκτης
μετριότητας που μας πνίγει από παντού,
παρηγοριέμαι πως κάπου, σε κάποιο καμαράκι,
κάποιοι πεισματάρηδες,
αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά.
Οδυσ. Ελύτης

Στο Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο, βρέθηκα προ καιρού για σοβαρή επέμβαση. Παρότι συστηματικά το αποφεύγω, κάτι σαν εσωτερική εντολή, μου λέει, ότι πρέπει να μοιραστώ αυτή την εμπειρία. Oχι πως έχει ανάγκη το Ωνάσειο το δικό μου χρονογράφημα, αλλά να, πώς να το κάνουμε, κάποια πράγματα πρέπει να λέγονται.
Aκριβώς απέναντι, από το παράθυρό μου, έβλεπα το Iδρυμα Νιάρχος. Αναγκαστικά το μυαλό έκανε τις συγκρίσεις. Όχι πως δεν είχαμε ανάγκη να έχομε τη μεγαλύτερη Λυρική Σκηνή στην Ευρώπη, μια πολύ μεγάλη Εθνική Βιβλιοθήκη κ.λπ., κ.λπ., αλλά επιτρέπεται ολόκληρη η Βόρ. Ελλάδα να μην έχει Παιδιατρικό Νοσοκομείο, το Γηροκομείο Αθηνών να μην μπορεί πλέον να συνεχίσει τη λειτουργία του; κ.λπ., κ.λπ.
Λοιπόν λέω, μόνον ένας πραγματικά πονεμένος άνθρωπος μπορεί να καταλάβει τον ανθρώπινο πόνο. Ο Ωνάσης θα παραμείνει ο αιώνιος Οδυσσέας, ο αιώνιος Έλληνας. Το Ωνάσειο, έχει πολύ να κάνει με αυτόν τον συγκεκριμένο ψυχισμό του Ωνάση.
Εκεί μέσα, όλα δουλεύουν εντυπωσιακά. Δε θα δεις προϊστάμενο να κάνει υποδείξεις σε υφιστάμενο για να κάνει τη δουλειά του. Oλοι ξέρουν τι πρέπει να κάνουν. Δεν υπάρχουν τα πολυτελή, τα υπέρλαμπρα αλλά υπάρχουν τα απαραίτητα, τα χρήσιμα, τα σύγχρονα. Δε σου κάνει εντύπωση η επάρκεια μόνον των γιατρών, που στο κάτω κάτω είναι αναμενόμενο σε ένα τέτοιο νοσοκομείο αλλά η επάρκεια ολόκληρου του προσωπικού. Διοικητικού, τεχνικού, βοηθητικού και κυρίως νοσηλευτικού. Το Ωνάσειο δουλεύει σα καλοκουρδισμένο ρολόι.
Κάθισε να σε ενημερώσω για την επέμβαση, μου λέει ο καρδιοχειρουργός Κων/νος Περρέας, του οποίου ούτε το όνομα γνώριζα, πριν. Τι έκανε, πώς “παρασκεύασε” τη σαφηνή, τις μαστικές, πως τις “κόλλησε”, πώς το μυοκάρδιο άλλαξε χρώμα μόλις αιματώθηκε περισσότερο, κ.λπ. κ.λπ.
Και γω άκουγα, λες και δεν αναφερόταν σε μένα και το πιο ζωτικό μου όργανο, αυτό που με κρατά στη ζωή, αλλά σε ένα αντικείμενο που του πήγα για επισκευή. Γιατί; Διότι ο γιατρός δεν έπαψε ούτε για μια στιγμή, να μην είναι σε θέση ενσυναίσθησης με τον ασθενή του.
Μπορεί να εξέπεμπε μια στέρεη, επιστημονική, τεχνική γνώση αλλά και μια στάση απόλυτης ενσυναίσθησης, πράγμα τόσο σπάνιο αλλά και τόσο πολύτιμο στις μέρες μας.
Λοιπόν τον κ. Περρέα τον ευχαριστώ δυο φορές, για την επέμβαση, αλλά και για όλα τα άλλα γύρω από την επέμβαση. Αυτά που κάνουν να φαίνονται εύκολα, πράγματα υψηλής δυσκολίας,
Ελεγα την ιστορία μου σε μια παρέα σε ένα ορεινό χωριό της Μάνης, ένα βράδυ. Και η γριά λέει εντυπωσιασμένη στον γέρο της. Ακουσες; Και συ σ’ αυτόν τον γιατρό να πας. Τι λες μωρέ; Τι λες; της απαντά κοφτά ο υπέργηρος
Εγώ έκοψα το τσιγάρο πολύ νωρίς πριν τα 90, περπατώ κάθε μέρα με το δίκαννο στην πλάτη πολλά χιλιόμετρα και κρέας τρώγω μόνον όταν μπλέξω με αυτούς τους άσωτους στο καφενείο και δείχνει την παρέα με τα ποτήρια στα χέρια. Στο σπίτι όλο φασολάκια δε μου φτιάχνεις; Και γυρίζοντας σε μένα λέει, να φέρεις το γιατρό στην παρέα μας. Να τον ταΐσουμε συκωταριά στο τηγάνι με λεμόνι, να μας πει τότε τι θα πάθουν οι βαλβίδες μας!