Όνειρα και πραγματικότητα

» Ένας επισκέπτης από τον Άδη

Πολλές φορές βλέπουμε όνειρα να αναφέρονται στο παρελθόν, να αφορούν καταστάσεις και πράγματα που συνέβησαν. Όνειρα να αναφέρονται στο μέλλον. Όνειρα δυσάρεστα, ευχάριστα ακόμα και εφιαλτικά.

Aρκετοί προσπαθούν να τα εξηγήσουν ενώ κυκλοφορούν ακόμα και Ονειροκρίτες.

Ένα όνειρο πολύ ευχάριστο από τα αρκετά που σχεδόν κάθε μέρα βλέπω θέλησα να ξεχωρίσω, να το αναδείξω αμέσως, πριν το ξεχάσω γιατί συνήθως τα όνειρα καταγράφονται αμυδρά, γιατί ο εγκέφαλος βρίσκεται σε συνθήκες που η καταγραφή αυτή διαρκεί για μικρό χρονικό διάστημα.

Παρουσιάστηκε λοιπόν ο παππούς μου Γεώργιος Κωνσταντουδάκης γεννηθείς το 1836 στο χωριό Παλαιά Ρούματα Κισάμου και είχε παντρευτεί από τα Ζυμβραγού όπου και κατοίκησε σε μια γειτονιά, τα Περιδικιανά. Εκεί έκτισε μία κατοικία, σε σημείο όπου δεν υπάρχουν άλλες. Απέκτησε 6 παιδιά, 3 αγόρια και 3 κορίτσια. Έχασε τη γυναίκα του στη γέννα του 7ου παιδιού τους.

Τα 3 αγόρια έμειναν στην γειτονιά, παντρεύτηκαν και απέκτησε 15 εγγόνια. Από τα τρία κορίτσια, τα δύο παντρεύτηκαν σε κοντινή απόσταση και απέκτησε 7 εγγόνια.
Έζησε σ’ αυτήν τη γειτονιά μέχρι τον θάνατό του, τον Οκτώβριο του 1941 σε ηλικία 105 ετών.

Με επισκέφθηκε λοιπόν στο όνειρό μου και μου είπε:
– Ήρθα σε σένα γιατί πήγα στα Περδικιανά που ζούσαν τα παιδιά και τα εγγόνια μου και δεν βρήκα κανέναν. Το σπίτι που είχα χτίσει έχει αλλάξει, είναι πολύ διαφορετικό ενώ τα υπόλοιπα σπίτια είναι μισογκρεμισμένα και δεν συνάντησα κανέναν. Μπόρεσα και μπήκα μέσα και δεν βρήκα τίποτα, ούτε καν φωτογραφίες που να αναφέρονται στην εποχή που ζούσα.
Έμαθα ότι ζούσες στα Χανιά εγγονέ μου, παιδί του γιού μου του Αντώνη που πέθανε το 1940 έναν χρόνο πριν έρθουν οι Γερμανοί. Τον ίδιο χρόνο πέθανε και μία κόρη μου η Αθηνά. Μεγάλος πόνος που έχασα δύο παιδιά μου, που άφησαν 3 και 2 ορφανά. Σε επισκέφθηκα στο σπίτι σου στα Χανιά και μόλις μπήκα, είδα να με έχεις φωτογραφία. Σκέφθηκα να σε ρωτήσω να μου πεις μερικά πράγματα.
-Ότι θέλεις παππού, του είπα.
-Με τσι Γερμανούς, που πηγαίνατε στη σπηλιά και κρυβόσασταν, τι έγινε;
-Εσύ παππού δεν ήθελες να κρυφτείς, γιατί είχες μεγάλο πόνο με τα δυο παιδιά που είχες χάσει και δεν σε ένοιαζε. Εσύ παππού έφυγες από τη ζωή λίγους μήνες μετά την εισβολή των Γερμανών. Οι Γερμανοί έμεινα 3 χρόνια και σκότωσαν πολλούς πολίτες στην Κρήτη. Μέσα σ’ αυτούς τον γαμπρό σου το Γεώργιο Περάκη της κόρης του της Βασιλικής που ήταν Πρόεδρος στον Κακόπετρο. Εκεί σκότωσαν και άλλους 23 άνδρες και την ίδια μέρα άλλους 63 στη Μαλάθυρο.
-Εγγονέ μου αφού οι Γερμανοί έφυγαν, γιατί όλα τα χωριά από τα Ρούματα, τον Κακόπετρο μέχρι το Κολυμβάρι που πέρασα δεν είδα παιδιά να παίζουν, ζωντάνια, γαϊδάρους και μουλάρια, κανένα ζώο;
Όλα τα σχολεία ήταν κλειστά και τα περισσότερα εγκαταλελειμμένα. Καφενεία, μπακάλικά, τίποτα. Μόνο μερικοί γέροι και οι περισσότεροι με μπαστούνια και πι.
Ένας μάλιστα με πί μου έδωσε τη διεύθυνση και ήρθα και σε βρήκα, Ακόμα είδα και πολλές περιουσίες να είναι εγκαταλελειμμένες. Αμπέλια και χωράφια να καλλιεργούνται, δεν συνάντησα. Μόνο ελιές και μερικούς εργάτες νέους να κρατάνε κοντάρια μακριά και να ραβδίζουν τσ’ ελιές πάνω σε πανιά.

Πλησίασα να δω τους εργάτες ν’ αφουγκραστώ, ίντα λέγανε, αλλά δεν μιλούσανε τη γλώσσα μας. Έφυγα γιατί προβληματίστηκα. Αφού οι Γερμανοί έφυγαν ίντα σόι είναι τούτοι; Προχώρησα για Χανιά, έβλεπα δρόμους γυαλιστερούς και να τρέχουν γρήγορα κάτι γυαλιστερά κουτιά με ρόδες, μοιάζανε μ’ αυτά που είχαν οι Γερμανοί.
Η φωτογραφία μου που έχεις κρεμάσει στον τοίχο μου θυμίζει πολύ τη Μάχη του Δρομόνερου το 1896 που νικήσαμε τους Τούρκους.
Τότε συμμετείχα κι εγώ στη Μάχη. Δεν μου έδωσαν όπλο γιατί ήμουνε 60 χρονών και ήταν λιγοστά τα όπλα.
Είχα αναλάβει να πηγαίνω φαΐ στους πολεμιστές. Ελιές, ψωμί, αλλά και νερό. Έπρεπε κάποιος να τα κάνει κι αυτά. Πηγαίνοντας από χαράκωμα σε χαράκωμα, οι σφαίρες σφύριζαν πάνω από τη κεφαλή μου, Ευτυχώς νικήσαμε τότε. Αυτή τη φωτογραφία την έβγαλα στο πανηγύρι που γινότανε κάθε χρόνο.
-Παππού πως μπόρεσες και ήρθες στα Χανιά τώρα που απαγορεύεται η κυκλοφορία;
-Εγγονέ μου εγώ κινούμαι σαν σκιά, σαν τον αέρα και μπορώ να μπω και από χαραμάδα. Αλλά πες μου γιατί απαγορεύεται η κυκλοφορία;
-Παππού η πολιτεία μας απαγορεύει να κυκλοφορούμε γιατί έχει πέσει μια αρρώστια κολλητική γι’ αυτό δεν πολυκυκλοφορούμε. Ειδικά τη νύχτα, απαγορεύεται. Θέλω όμως να μου πεις, εκεί στον Άδη πως περνάτε, σε τι διάσταση βρίσκεστε;
-Θα σου πω εγγονέ μου αφού όμως πρώτα μου πεις; Τι οικογένεια έχεις κάνει, πόσα παιδιά; Ακόμα να μου πεις γιατί όλα αυτά τα χωριά, πάνω από 20 και 50 γειτονιές, ερήμωσαν;
Εκείνη τη στιγμή ένα ισχυρό γαύγισμα από τη βεράντα, του σκυλιού μου, με ξύπνησε και έτσι τα ερωτήματα έμεινα αναπάντητα.