Στην Κάντανο, στη γειτονιά του Κουφαλωτού, κάθε που πίνω το καφεδάκι μου και ξεκουράζουμαι, στο μπαλκόνι ή στην αυλή του πατρικού μου, ξαναζώ ένα-ένα ούλα τα παιδικά μου χρόνια και όχι μόνο… Συλλογίζουμαι το πόσο τυχερή ήμουν ώστε να γεννηθώ σ’ αυτό το σπίτι με αυτούς τους υπέροχους γονιούς και με αυτά τα αγαπημένα μου αδέλφια.
Σε μια παραδοσιακή οικογένεια που ήταν γεμάτη με τα πλούτη της αγάπης και του σεβασμού, για τις όποιες αξίες που έπρεπε να έχει μια οικογένεια. Αλλά και με τη μεγάλη πίστη προς τα Θεία.
Παρ’ όλες τσι μπόρες, με τσι καταιγίδες των καιρών και των ανθρώπων που τη χτυπούσαν πολλές φορές ανελέητα. Αντέξαμε με την προστασία τσι Παναγίας που έχουμε στη μια μας μπάντα. Άντεξε με τη Θεία μεγάλη δύναμη αυτή η σπιθιά και παρέδωσε έντιμους, χρήσιμους και αξιοσέβαστους πολίτες με παιδιά και εγγόνια στην κοινωνία, σε όποια μέρη του κόσμου και αν ζούνε.
Οι ζωντανοί, μα και αυτοί που φύγανε με συντροφεύουν με την ανάμνησή τους ή με την παρουσία τους, πάντα στο κάθε μου βήμα. Ο πλούτος της αγάπης που ρίζωσε στο πατρικό μου είναι ανεξάντλητος, κλεισμένος μέσα στην ψυχή μου που την πλημμυρίζει με μια ανείπωτη ευτυχία συναισθημάτων.
Νιώθω ευλογημένη γιατί γεννήθηκα σε ένα ευλογημένο σπιτικό. Αλλά και γιατί η γενιά μου κληρονόμησε ένα ελεύθερο ιστορικό τόπο αιματοποτισμένο και γεμάτο με ομορφιές. Με τα βουνά, τον αέρα, τα νερά και τη γη μας, με τον ήλιο, τις ελπίδες και τα όνειρα, τη μεγάλη ιστορία, τα ιδανικά μας και με τα ήθη και έθιμα και με τις κάθε είδους αξίες.
Όλα αυτά τα όσα βρήκαμε όμως επιβάλλεται να τα σεβαστούμε και να παραδοθούν στα παιδιά με τα εγγόνια μας όπως τα βρήκαμε, χωρίς πληγές που να τρέχουν και να πονούν. Πάντα η φύση του χωριού ήταν ένα μυστικό κομμάτι της ζωή μου που λατρεύω, που με κάνει να ονειρεύομαι και να ταξιδεύω, να ελπίζω και να δημιουργώ. Πατιά-πατιά έχω περπατήσει το ιστορικό φαράγγι της Καντάνου με τα γύρω βουνά δεκάδες φορές. Έχω πιει και έχω ξεδιψάσει από τα πεντακάθαρα ρυάκια, με τις πηγές νερό, άπειρες φορές κι’ έχω ταΐσει ορφανά άγρια πουλάκια σε φωλιές ή άλλα ζωάκια. Έχω χαρεί τα ηλιοβασιλέματα με τσι ανατολές του ήλιου, κάνοντας όνειρα που δεν σβήνουν ποτέ. Έχω χορτάσει με τα φρούτα και τους καρπούς των δέντρων, που πλούσια τους προσφέρουν όλες τις εποχές στην ευλογημένη γη μας.
Έχω φάει και έχω ξεκουραστεί στο σκιανιό του πλατάνου, του δρυ και του πεύκου και άλλων πολλών αιωνόβιων δέντρων. Που με έκανε να καταλάβω πόσο νόστιμο και γλυκό είναι αυτό το ψωμί, με την ελιά, το τυρί και τη σαλάτα.
Άκουσα και έζησα από τους γονείς μου και άλλους μεγάλους, αμέτρητες, αληθινές ιστορίες και φανταστικά, με αληθινά παραμύθια και θρύλους με παραδόσεις που με έκαναν να ονειρεύουμε και να ταξιδεύω χωρίς στεμό σε κόσμους ανήσυχους, γεμάτους μυστήρια και φαντασία.
Έπαιζα στα βουνά με τα άλλα παιδιά αμέτρητες ώρες με τα παιγνίδια εκείνης της εποχής, όταν πηγαίναμε τα προβατάκια μας, με τις κατσικούλες να τα βοσκήσουμε. Περπατούσα μέχρι το Σταυρό και τον Πύργο για να δω και να χαρώ από εκεί ψηλά την ομορφιά του Σελίνου και τα μπλάβα πέλαγα που μου βγορίζανε.
Άκουγα συγκινημένη τσι χτύπους από τσι τρομαγμένες καρδιές των ζώων, όταν μου ζητούσαν προστασία.
Κι’ έζησα τους κεραυνούς, τις βροχές με τα χιόνια. Τα κατακαίρια, με τα στοιχειά τσι φύσης, που με γέμιζαν φόβο και δέος. Έπαιζα στα χωράφια με τα κατσικάκια. Χάρηκα τα κελαηδίσματα των πουλιών και τους διάφορους ήχους με ψιθύρους, των ρυακιών, τσι φύσης τσι νύχτας με τσι μέρας και τσι εποχές.
Στις φωτιές που ανάβαμε στα βουνά για να ζεσταθούμε με τ’ άλλα παιδιά το χειμώνα ψήναμε όμως και κάστανα που τη νοστιμιά τους δε θα την ξεχάσω ποτέ. Έβλεπα έκπληκτη τους αετούς με τα γεράκια να χάνονται στον ουρανό κι’ εθαύμαζα το μεγαλείο τους σε καρδιά, ψυχή και σώμα όταν τους άκουγα και να γλυκολαλούν κάθε άνοιξη κυρίως. Την Άνοιξη γυρνούσα με ματσάκια λουλουδιών για τους γονείς μου, τ’ αδέλφια μου και την Παναγία που είναι δίπλα μας. Γιατί γίνεται ένας απέραντος ανθόκηπος ο κόσμος από όπου και αν τον κοιτάξεις.
Τα βράδια στα μπαλκόνια στην αποσπερίδα, καθόμουν στη γωνιά μου και μ’ άρεσε να μετρώ τα αστέρια, όμως τα κοίταζα και φοβισμένη όταν τάβλεπα να κατρακυλούν και να χάνουντε στο χάος τ’ ουρανού. Μ’ άρεσε όμως να κουβεντιάζω και με το φεγγαράκι στα καλοκαιρινά του χάδια στον ασυννέφιαστο ουρανό, όταν αυτό δεν μου μιλούσε παρά μόνο με κοίταζε και χαμογελούσε.
Έχω φροντίσει αγόγγυστα ανθρώπους με ζώα στην πορεία της ζωής μου, που μούχουνε σμιλέψει την καρδιά με την ψυχή μου με διάφορα απερίγραπτα και μοναδικά συναισθήματα. Περήφανα, με αξιοπρέπεια και έντιμα, έζησα από όπου κι’ αν επέρασα σε όλη μου τη ζωή. Πάλεψα και αγωνίστηκα σκληρά. Μα και από τα διάφορα περίεργα που μου συμβαίνανε στην ανήσυχη ζωή μου.
Αλλά με καθαρό, σαν το χασέ (ολόλευκο) το κούτελό μου και με τον τίμιο ιδρώτα μου που έτρεχε και τρέχει σ’ ούλη μου τη ζωή σαν και τη κουτσουνάρα καταφέρνω έντιμα επιβιώνω από την κάθε δυσκολία.
Στο σύντομο και για μερικούς δύσκολο ταξίδι τσι ζωής νιώθω ευλογημένη, ήρεμη και χαρούμενη, για όλα όσα που κατάφερα. Και σήμερα, με ελαφρά τη καρδιά και την ψυχή ήσυχη νιώθω πως είναι όλα καλά και Άγια. Δόξα σοι ο Θεός, την Παναγία και το Χριστό…
Όπως έλεγε μέρα νύχτα και η ηρωίδα από κάθε άποψη μάνα μου…
