ΜΕΤΑ ΤΑΜΠΑΚΑΡΙΑ
ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΠΟΛΥΧΡΟΝΑΚΗ
…κι όταν χορτάτα δυστυχιά τα μάτια μου ζαλεύουν,
αργά, κι ονείρατα σκληρά την ξαναζωντανεύουν,
και μέσα στ άγριο πέλαγο τ αστροπελέκι σκάει,
κι η θάλασσα να καταπιεί την κόρη αναζητάει,
ξυπνώ φρενίτης , κάθομαι, κι ο νους μου κινδυνεύει…
ο Κρητικός, Διονύσιος Σολωμός (1)
Περιβάλλον δυσανάγνωστο, οικείος ο χώρος σκοτεινός, πηχτός, μη προσβάσιμος στα ανάπηρα δάκτυλα του δεξιού χεριού που ψάχνουν το κουμπί του πορτατίφ. Ακούω κάτι σαν φωνή
ΦΩΝΗ : κοιμάσαι;
ΑΝΤΙΦΩΝΗΤΗΣ: δεν ξέρω, είμαι ξύπνιος είμαι, ή σε όνειρο; είμαι ακόμα στη θάλασσα;
ΦΩΝΗ: τί όνειρο βλέπεις;
ΑΝΤΙΦΩΝΗΤΗΣ: οτι έκανα επανάσταση για να σώσω τα πανεπιστήμια, γράφοντας ποίηση
ΦΩΝΗ: παλιοκούρελο η ποίηση! θάλεγα, σολιασμένα βάσανα. Πάει καλά, μήπως όμως βλέπουμε την επανάσταση σε διάθλαση; Μήπως δεν έχει πραγματικά στραβώσει;
ΑΝΤΙΦΩΝΗΤΗΣ: (χωρίς να ανάψει το φως) προέχει το μαύρο
ΦΩΝΗ: κλείσε τα μάτια σου :πάνε όλες οι μορφές άμα τα ανοίξεις, επανέρχονται όλες, αυτό είναι έτσι. Δώσε μου σαν ενθύμιο τον ορισμό της εξουσίας
ΑΝΤΙΦΩΝΗΤΗΣ: ως προς εμένα η εξακτίνωση του κτήνους
ΦΩΝΗ: Με ειρωνεύεσαι τώρα;
ΑΝΤΙΦΩΝΗΤΗΣ: (αδράχνει τη σπασμένη σιωπή και απογειώνει τον μικροήχο) τικ τακ τικ τακ τικ τακ (δεν είναι το κτύπημα της καρδιάς είναι ο ήχος του ρολογιού κοντά στο αυτί) ψιθυρίζει με μεταβαλλόμενη ένταση φωνής ποτέ μου δεν αφέθηκα στους αριθμούς ή άλλα κύμβαλα, ούτε είπα την ανθρωπότητα ομορφόσογο’, μα ειν΄αλήθεια στα κράκουρα της ερημιάς η πτήση μοιάζει με αθώωση κι ο νους μας πάντοτε ξελεπιάζει στους ωκεανούς τον Ποσειδώνα αιχμηρή φενάκη σε πικρά της αγωνίας ωράρια΄ φάσμα ο πανσέληνος ουρανός κι ο ηλίθιος ήλιος απάνω υποκινητής του ίσκιου μου μέρα νύχτα.
ΦΩΝΗ: σιγά τα αίματα! -ο ήλιος , μας οφείλεται! χωρίς υμνολογίες!
ΑΝΤΙΦΩΝΗΤΗΣ : εγώ λοιπόν έκπληκτος από χει διαστέλλω γαλαξίες κι ανατείνομαι όνειρος, αποβάλλοντας το πραγματικό κι αναθυμούμενος μόλις εκείνη την αρτηρία του αόρατου την πλεξούδα του καπνού σε ανώδυνο ύψος. Εδώ επιμένουμε όλοι.(2)
ΦΩΝΗ: Μα, εγώ κι εσύ είμαστε στο χώρο, αυτό τον φανταστικό-ποιητικό. Ονειρικό;
ΑΝΤΙΦΩΝΗΤΗΣ: άσε με να φύγω μαζί σου απ αυτό το σκοτεινό χώρο, να πάμε εκεί στην παραμελημένη αγαπημένη θάλασσα αυτή τη νύχτα όπου τώρα εκλείπουν τα περασμένα “σολιασμένα βάσανα” και που τα δερμάτινα κουφάρια μυρίζουν τόσο όσο να συνδέομαι εσαεί με την ύπαρξη σου, ω φωνή, πάρε με από εδώ, λύτρωσε με
ΦΩΝΗ : κι εσυ ψυχή μεγάλη, προσμένεις κάποιον όνειρο
που πια δε θα χει τ απατηλά ετούτα χρώματα
που στα σαρκώδη μάτια εδω χρυσός και κύμα πλάθουν;
θα τραγουδάς όταν καπνός θα γίνεις;
εμπρός! ολα περνούν! η παρουσία μου είναι πορώδης
η αγία ανυπομονησία μου κι αυτή πεθαίνει!(3)
ΑΝΤΙΦΩΝΗΤΗΣ: ναι ξέρω, ω, λυτρωτική φωνή, με πόση ιερότητα αντιμετωπίζεις την υλη της ανάγκης του ανθρώπου για να γίνει αναγκαιότητα της ευαισθητοποιημένης ψυχής, αντιμετωπίζεις χρόνια τώρα όλες τις αισθήσεις του, για να μας δώσεις με προσμονή την κυρίαρχη απελευθερωμένη όραση
ΦΩΝΗ : μ’ έκθετη την ψυχή στις δάδες του ηλιοστασίου,/σε υπερασπίζομαι, θαυμαστή δικαιοσύνη/του φωτός με τ ανελέητα όπλα!/σε αποδίδω καθαρή στην πρώτη σου τη θέση;
κοίτα τον εαυτό σου!… το φως για ν αποδώσεις όμως/προϋποθέτει το σκυθρωπό ήμισυ της σκιάς…(4)
ΑΝΤΙΦΩΝΗΤΗΣ: πάρε με μαζί σου! στο άπαν της Τέχνης, δηλαδή στη θέαση της, (5)αυτο που φτιάξαμε οι δυο μας μέσα κι έξω απ τις αισθήσεις και που φιλοδοξούμε να διαρκέσει
…λιπόσαρκη αθανασία, μαύρη και χρυσαφένια,/παρηγορήτρα φρικτά δαφνοστεφανωμένη,
που φτιάχνεις απ το θάνατο έναν κόσμο μητρικό/τον ευσεβή το δόλο και την ωραία πλάνη!
ποιος τάχα το αγνοεί και ποιος δεν τ΄ αποφεύγει,/το γέλιο με το λυτό το αιώνιο και τ αδειανό κρανίο! (6)
ΦΩΝΗ : το σώμα μου μπορεί να/στέκει στην ακτή, άμα
το πνεύμα μου είναι η ιδια/η ανεξάντλητη θάλασσα! Ρούμι (7)
ΑΝΤΙΦΩΝΗΤΗΣ: Μιχάλη, σε ΑΝΑγνώρισα, πάμε, ας φύγουμε απ τη θάλασσα, απ τα αγαπημένα μας Ταμπακαριά, εκεί, δίπλα, στο στίβο του ιδρώτα της ζωής, για το ουσιαστικό βλέμμα , το τελευταίο βλέμμα, τα ΜΕΤΑ Ταμπακαριά.(8)
Σημειώσεις
1)Διονύσιος Σολωμός, ο Κρητικός, Επίμετρο σημειώσεις, Στυλιανός Αλεξίου, εκδ. Κίχλη
2)Νίκος Καρούζος, νεολιθική νυκτωδία στην Κροστάνδη, εκδόσεις απόπειρα
3),4),6)Πωλ Βαλερυ, το θαλασσινό κοιμητήριο, μετάφραση Κώστας Λανταβος, πρόλογο ς Νασος Βαγενάς, εικονογράφηση Γιώργος Κορδης, εκδόσεις Αρμός
5)Κατά τον Βασίλη Καντίνσκι, «το έργο Τέχνης το φτιάχνουν δύο, ο δημιουργός και αυτός που το βλέπει». Στο Τέχνη και Καλλιτέχνες, μετάφραση Γιώργος Κεντρώτης , εκδόσεις Νεφέλη
7) «το μικρό βιβλίο της σοφίας του», Ρούμι, εκδόσεις Πατάκη
8)Στη αίθουσα Τέχνης ΒΑΣΩΣ ΜΥΛΩΝΟΓΙΑΝΝΗ πλέον η πεμπτουσία της θέασης, η κριτική προσέγγιση της ενότητας αυτής απ τη μεριά μου, επιθυμώ να ακολουθήσει με ένα κείμενο προσωπικό, αν και η εφημερίδα, εχει εξαιρετικές προσεγγίσεις μέχρι τώρα για το θέμα, όπως του φίλου Δημήτρη Μαριδάκη, φωτογραφίζοντας το πνεύμα των Ταμπακαριών, Διαδρομές, 13/01/24
