Εντυπώσεις από την παράσταση
Κρήτη βαθειά, τραχιά, ορεινή. Ανθρωποι που πάνε στο σκολειό για να γίνουν αθρώποι. Δάσκαλοι με γερή, άσπαστη βέργα στο χέρι για να τιθασεύσουν τα αγρίμια που κάθονται στα θρανία. Στον τοίχο προβάλλεται όλη η ένδεια της εποχής, η άγνοια, η αθωότητα, η ορατή προσπάθεια κάτι να αλλάξει προς το καλύτερο, κάτι να πάει πιο μπροστά αυτή την κοινωνία που μοχθεί χωρίς ανταμοιβή, με προοπτικές φτωχές κι αβέβαιες.
Χρόνια μετά, μέσα από τα πολλαπλά φίλτρα των καιρών που πέρασαν κι έσβησαν τα σημάδια από τις εκπαιδευτικές ξυλιές στα παιδικά χέρια, κι έκαναν τις τιμωρίες να φαντάζουν σαν φιγούρες σε θέατρο σκιών με τα παιδιά όρθια στο ένα πόδι δίπλα στο έδρανο του δάσκαλου, στην κοινωνία του σήμερα, οι αναμνήσεις φέρνουν πότε κάποια χαμόγελα κατανόησης για το τότε, πότε μια πίκρα για τη σκληρή μεταχείριση εν ονόματι της σωστής διαπαιδαγώγησης, χωρίς να δίνουν πάντα άφεση αμαρτιών.
Επί σκηνής, πάνω στην έδρα, η παλιά αυστηρή δασκάλα, αποστρατευμένη πια, σταχυολογεί αποσπάσματα από τις γραπτές αναμνήσεις των μαθητών της, αναμνήσεις με γεύση λουκουμιού και πικραμύγδαλου.
Αυτή η δασκάλα είναι η Μαρινέλλα Βλαχάκη, που πάμπολλες φορές μας έχει κάνει κοινωνούς προβληματισμών, μας έχει μεταφέρει ατόφιες συγκινήσεις, ή μας έχει κάνει να μειδιάσουμε πικρά, στην παράσταση ετούτη μας έκανε να γελάσουμε ηχηρά, μας έδωσε ολοζώντανα σπαρταριστά κομμάτια εκείνης της όχι και τόσο μακρινής εποχής έχοντας για εργαλεία τα υπέροχα κείμενα των Γιώργη Σταματάκη και Μερόπης Χαρκούτση και φυσικά το δικό της ταλέντο να δίνει χρώμα και ψυχή στις λέξεις, να χειρίζεται τη κρητική ντοπιολαλιά αριστοτεχνικά, με πλήρη απόδοση των νοημάτων και των αποχρώσεων, έτσι, φυσικά, όπως ο αρχέγονος λυράρης αγγίζει τις χορδές της λύρας του και μαγεύει.
Θέλω να ευχαριστήσω προσωπικά και εκ μέρους πολλών φίλων που απόλαυσαν αυτή την παράσταση, όλους όσους έστησαν αυτό το προσφιλές σχολικό ταμπλώ που σε όλους μας έφερε συγκίνηση, γέλιο και αναδρομές του νου στα δικά μας αντίστοιχα χρόνια, που μπορεί να διέφεραν πολύ από εκείνα, τα αλλοτινά, αλλά ο αέρας τους, ο αέρας της αθωότητας κάπου φυσάει ακόμα μέσα μας.
Α, και να μην ξεχάσω να κάνω μια βαθιά υπόκλιση, για την επίσης βαθιά αναμόχλευση συναισθημάτων που μας πρόσφεραν για μια ακόμη φορά.
